Show notes
Twan en Frederik trappen Tijdgenoten af met iets dat elke liefhebber herkent maar zelden hardop zegt: collectiedroogte. Het punt waarop je wél van horloges houdt, maar even nul behoefte hebt om iets nieuws toe te voegen. Ze fileren waar dat gevoel vandaan komt—verzadiging, realisme, smaakverandering—en of het eigenlijk niet vooral een gezonde fase is.
Omdat Tijdgenoten nooit alleen over staal en wijzerplaten gaat, schuiven ze net zo makkelijk door naar een ander soort tijdloos vakmanschap: pasta. Hoe maak je ‘m écht goed, zonder de YouTube-overschreeuwing en de TikTok-trucs? Van de ideale kooktijd tot de structuur van een saus die bindt in plaats van plakt—Twan en Frederik zetten hun binnenchef aan het werk.
En dan komt het onvermijdelijke Italiaanse twistpunt: Parmigiano Reggiano of Grana Padano? Ze leggen de verschillen bloot (productie, rijping, smaak) en bespreken waarom de ene fanbase bijna religieus is, terwijl de andere vooral praktisch en nuchter blijft.
Tot slot trekken ze de lijn terug naar de pols: Panerai of Moonswatch? Twee uitersten qua prijs, uitstraling en intentie. Wat zegt de keuze tussen die twee over de drager, en waarom hoeft ‘horlogegeluk’ niet altijd duur of prestigieus te zijn?
Met de gebruikelijke directheid, een snufje nerderij en genoeg humor om het luchtig te houden, serveren Twan en Frederik een aflevering die evenveel draait om smaak als om tijd—en alles daartussenin.
---
