Verhalen over wonderbaarlijke verwekkingen en geboorten werden verteld over heersers en filosofen in historische tijden. Van de filosofen werd gezegd dat Pythagoras de nakomeling was van Apollo en de menselijke Pythais, de mooiste van de Samiërs; Plato zou de zoon zijn van Apollo en Amphictione; Apollonius van Tyana zou de zoon zijn van Proteus, een godheid van Egypte, of Zeus.
Er waren twee belangrijke redenen waarom de Ouden spraken over wonderbaarlijke verwekkingen en goddelijke afstamming. Het was zeker een poging om de superioriteit van een individu ten opzichte van andere stervelingen te verklaren. Over het algemeen keken mediterrane volkeren naar iemands geboorte of afstamming om iemands karakter en gedrag te verklaren. In Plutarch's "Romulus" wordt Remus voor straf voor Numitor gebracht. Wanneer Numitor Remus ziet, is hij "verbaasd over de buitengewone grootheid van het lichaam en de kracht van de jongeling, en aan zijn gezicht te zien hoe onverzettelijk en vitaal zijn psyche was ondanks de huidige omstandigheden, en te horen dat zijn werken en daden overeenkwamen met zijn uiterlijk, ... vroeg hij wie hij was en wat de omstandigheden van zijn geboorte waren." Geboorte verklaart latere daden en karakter.
In het Evangelie van Marcus, waarvan de meeste schriftgeleerden denken dat het eerder was dan dat van Matteüs en Lucas, ontbreekt een geboorteverhaal. Het begint met Johannes de Doper en met Jezus als volwassene. Sommige christenen geloofden dat hun relatie met God afhing van hun initiatief en acceptabele prestaties, zodat God goedkeurend zou reageren. De laat tweede-eeuwse kerkvader Irenaeus, Against Heresies 1.26, spreekt over ene Cerinthus (laat eerste eeuw) die geloofde
Jezus werd niet uit een maagd geboren, maar was de zoon van Jozef en Maria volgens de gebruikelijke wijze van verwekking. Omdat hij rechtvaardiger, verstandiger en wijzer was dan andere mensen, daalde de Christus na zijn doop op hem neer in de gedaante van een duif. Daarna predikte hij de onbekende Vader en verrichtte wonderen.
Het evangelie van Marcus, zonder een wonderbaarlijk geboorteverhaal, was vatbaar voor een dergelijke interpretatie van een verdienstelijke Jezus die door God wordt beloond. Als Jezus het model voor christenen is, dan moeten zij ook verdienstelijk zijn. Sinds Paulus was dit in ieder geval niet wat de reguliere christenen geloofden. De relatie met God was gebaseerd op Gods genadige initiatief waarop mensen in vertrouwen en gehoorzaamheid (d.w.z. geloof) reageerden.
Als men geloofde dat de mogelijkheid van wonderbaarlijke conceptie of geboorte in het algemeen waar was, dan kon een werkelijk superieur persoon alleen verklaard worden door een goddelijke oorsprong. Verschillende voorbeelden maken dit duidelijk. Dionysius van Halicarnassus, in zijn verslag van de verkrachting van de maagd Ilia in het aan Mars gewijde bos, laat de verkrachter na de gebeurtenis tegen de maagd zeggen dat ze niet moest treuren omdat ze "uit haar verkrachting twee zonen zou baren wiens daden alle andere zouden overtreffen. Een goddelijke verwekking leidt tot superieure daden!
Toen Matteüs en Lucas geboorteverhalen met een wonderbaarlijke ontvangenis toevoegden als onderdeel van hun herschrijving van Marcus, zeiden ze dat dit soort leven alleen voortgebracht kan worden door Gods voorafgaande genadige, scheppende daad. Als dat zo is voor Jezus, dan geldt dat ook voor zijn volgelingen. De traditie van wonderbaarlijke verwekkingen en geboorten wordt zo opnieuw gedefinieerd in de christelijk-joodse context. De Grieks-Romeinse overtuiging dat de superioriteit van een mens alleen verklaard kan worden door een goddelijke scheppingsdaad, wordt gebruikt om de vooringenomenheid van goddelijke genade in de goddelijk-menselijke relatie vast te stellen. Dit is wat een auditor uit de oudheid te horen zou hebben gekregen.
Become a supporter of this podcast: https://www.spreaker.com/podcast/koinonia-bijbelstudie-live--595091/support.
