Topvrouw Olga Oostvriesland

Wij leerden elkaar vorig jaar rond deze tijd kennen.
Zij stond nog half in haar oude leven als corporate vrouw.
En ze voelde dat er meer in haar lag dan ze ooit had laten zien.

We gingen samenwerken.
Stap voor stap.
Steeds dichter op de kern.

Tot dat moment kwam.
De diagnose die alles uit elkaar kon trekken.
Een ziekte die je normaal gesproken dwingt om stil te vallen.

Maar zij keek anders.
Ze keek maar naar één vraag: wat kan er wel?

En precies daar begon het echte werk.
Niet naïef.
Niet stoer.
Wel radicaal eerlijk.

We bouwden na de eerste ronde chemo een nieuw ritme.
Nieuwe routines.
Nieuwe rituelen.
Niet om sterk te lijken.
Maar om in balans te blijven.
Om vooruit te kunnen.
Om te dragen wat gedragen moest worden zonder zichzelf te verliezen.

Ondernemen werd geen prestatielijn meer.
Het werd een levenslijn.
Een manier om richting te houden wanneer het leven je dwingt tot vertraging.
Een manier om trouw te blijven aan wie je bent, ook als het ingewikkeld wordt.

Dit is wat leiderschap werkelijk laat zien.
Niet in perfecte weken.
Maar in onmogelijke weken.

Niet wanneer alles meezit.
Maar wanneer je gedwongen wordt om opnieuw te kiezen wat klopt.

En dat is waarom ik dit deel.
Omdat ondernemen niet gaat over volle agenda’s.
Maar over innerlijke ruimte.
Omdat leiderschap niet gaat over bewijs.
Maar over waarheid.

En omdat zij elke dag opnieuw kiest voor die waarheid.
Ook wanneer niemand zou verwachten dat ze nog iets zou kunnen.

Luister.
Voel.
En vraag jezelf af:
Wat kan er vandaag wél?