Johan Sinke

In deze Podcast neemt Johan Sinke u eerst mee terug in de tijd en beschrijft de verjaardagen zoals die vroeger bij hem thuis gevierd werden. Men was toen met weinig tevreden en de verjaardagen moesten het dan ook vooral hebben van spelletjes die nu een oubollig karakter zouden dragen. Vandaag de dag viert men de verjaardagen anders of zelfs helemaal niet meer. Tijdens die verjaardagen bij zijn ouders was er dus plaats voor enig vertier en moest hij op verzoek van de familie af en toe naar de trompet grijpen om samen met zijn vader, die in het 'Middelburgs Mannenkoor' zong, een lied te vertolken. Wellicht was dit voor hem de prikkel om een Jazzband, maar ook een Jazzclub op te richten, want in Zeeland werd aan dit genre in die tijd nog niet veel gedaan. Daar kwam nu snel verandering in en tot de dag van vandaag zijn er jaarlijks Jazzfestivals waarvan er juist weer een geslaagd is afgesloten. Toch besluit Sinke deze Podcast met een sombere noot. Zo langzamerhand zijn er hier van de oudere muzikanten weinig over gebleven. Vele bestaande bands verdwenen. De jeugd kiest vaak voor andere muziek en de Jazz zelf ondergaat vele veranderingen en dat stemt de man die in de media de 'Nestor van de Jazz in Zeeland' genoemd wordt toch tot enige droefheid.

Ook u bent waarschijnlijk nu wel uit gelachen voor wat het songfestival betreft. Een werveling van kabaal en beweging is weer voorbij gekomen en zoals gewoonlijk was de kwaliteit matig tot slecht en won niet het beste, maar een van de mindere liedjes de eerste prijs. Zo gaat het nu al jaren . Gelukkig was het commentaar veranderd. Voorheen waren het twee lieden die door elkaar spraken waardoor de dames, die het festival presenteerden niet te verstaan waren. Gelukkig was dat broekenmannetje met die hinderlijke neusstem er nu niet bij en was er voor één commentator gekozen. Maar ook hij sprak toch nog teveel door de presentatrices heen.Het songfestival van vroeger zag er heel aders uit. Het ging veel meer om de zang en niet om het spektakel er omheen. Natuurlijk waren alle lichteffecten wonderschoon, maar ze horen niet in een songfestival. Het neemt teveel de aandacht voor het lied weg en dat moet toch juist de meeste aandacht krijgen. Voortaan dan maar luisteren met je ogen dicht?Ook zag het publiek er vroeger anders uit en was wat je bijna beschaafd zou kunnen noemen. In het dagelijks leven was er ook meer verdraagzaamheid en begrip voor elkaar,Johan Sinke neemt u in deze Podcast nog even mee terug naar de tijd van de 78 toeren plaat, thee met een biscuitje en de gehaktbal op woensdag. Er waren nog geen idioten die het over "Kids" hadden als ze "Kinderen" bedoelden. En wat men nu helaas "Bed and breakfast" noemt zou gewoon "Bed en Brood' geheten hebben. (Bravo uitbater in Veere!) en in plaats van agressieve muziek noemt hij het fameuze dansorkest "De Ramblers" en hun herkenningsmelodie: "Mooi Holland". Laat het alsjeblieft mooi en vooral Hollands blijven.Dee aflevering werd eerder uitgezonden via "Radio Coolfm" in de succesvolle rubriek van Johan Sinke: "Dolend in de tijd."

In deze tweede aflevering van zijn serie ''JazZeeland'' die hij indertijd voor ''Radio Coolfm'' maakte, neemt Johan Sinke u via deze inleiding eerst even mee terug naar de tv-documentaire over de ''Seaside Dixieland Jazzband''. Wat de film liet zien is dat er voor het maken van leuke muziek geen leeftijdsgrens is. Het w as een genoegen om te zien hoe de toch bejaarde muzikanten er lol in hadden en daar gaat het om en zeker in Jazzmuziek. Jammer is alleen dat er vandaag de dag weinig jonge opvolgers zijn om de Jazz, vooral in Zeeland, levendig te houden. Sinke, die als ''Nestor van Jazz in Zeeland'' bekend staat. richtte al in 1958 een Jazzclub op. Dat was vallen en opstaan, want men moest er hier nog aan wennen en de club had dan ook vette, maar zeker ook magere tijden en veranderde vaak van naam om tenslotte, nog niet zo lang geleden, als ''JASZ'' (''Jazz Activiteiten Stichting Zeeland'') te verdwijnen. Wat overbleef zijn gelukkig nog wel enkele festivals die binnenkort weer van start zullen gaan, maar voornamelijk de wat moderne richting kiezen. Daar is helemaal niks mis mee, maar de ''oude stijl'' is hier toch meer in trek en zo is het jammer dat de traditionele kroegentocht niet meer op het programma staat. Overigens moet gezegd dat ook de horeca daar schuldig aan is. Gelukkig maakt ''Jazz by the sea", wat zich voornamelijk in Domburg afspeelt, dit weer goed en dat moet, zeker met het oog op de vele toeristen , zo blijven. Sinke, die zelf in diverse Jazzorkesten trompet en sax speelde ('Lazy River Jazzband', 'Dixie Daddies' (platen, radio en tv), 'Top Hats', ' Back Stage', 'Waterproof Jazzband', en het Bergen op Zoomse Jazzorkest 'De Keesjes', (met Sinkes bekende zang boven op een stoel), invaller bij 'Brandaris' en de ' Salt Lake Jazzband' Enz, enz. Met de 'Lazy River Jazzband' (toen nog 'Lazy River Six' geheten) die als eerste Jazzband in 'Porgy & Bess' in Terneuzen speelde voor de 'Zeeuws Vlaamse Jazzclub'. Dat had navolging en de zaak van wijlen uitbater Frank Koulen groeide uit tot de 'Jazztempel' van Nederland . Er verscheen zelfs een boek en van Koulen werd bij zijn zaak een standbeeld geplaatst. Helaas zijn de meeste grondleggers van de Jazz in Zeeland overleden en is het moeilijk om nog een goede band op te richten want er zijn weinig opvolgers. Vandaar dat Sinke ze nog een keer laat herleven in zijn programma 'JazZeeland' over Jazz en Jazzbeleving in deze provincie. De eerste aflevering ging over tenorsaxofonist Theo Phil en luister nu naar het verhaal en de muziek van nog een virtuoos op de tenorsax: Jan Net.

Dit is een herhaling van de 75e aflevering van 'Dolend in de tijd' die uitgezonden werd via 'Radio Coolfm'. Het gaat eerst over een Jazzconcert in Brussel (vliegveld Zavetem) ter gelegenheid van de 70e verjaardag van de beroemde Belgische bassist Roger Vanhaverbeke. Schrijver/radiomaker en Nestor van de Jazz in Zeeland Johan Sinke en zijn vriendin zijn hier voor uitgenodigd. Sinke maakte enkele radioprogramma's over de muzikant en raakte zodoende bevriend met hem. Ze zijn helaas vergeten dat de zomertijd is in gegaan... Deze aflevering gaat verder over veranderingen en vernieuwingen die niet altijd positief zijn te noemen. Sinke besluit met een leuke anekdote.

Min of meer een vervolg van Podcast 19 en is een beetje sarcastisch en vooral spottend bedoeld. Het gaat over mensen en hun vreemde gewoontes en bokkensprongen om maar op te vallen, wat natuurlijk altijd mislukt. Ook dit is weer een herhaling van een aflevering uit het radioprogramma van Johan Sinke 'Dolend in de tijd'.

"Dolend in de tijd'' "van de bekende Zeeuwse schrijver Johan Sinke was een satirisch, komisch , maar vaak ook ernstig programma op "Radio Coolfm''. Het kon ook over actuele zaken gaan. Lang werd er bijvoorbeeld door het toenmalige gemeentebestuur van Middelburg vergaderd over de plaats waar er een nieuwe schouwburg moest komen. Uiteindelijk werd besloten het oude complex aan te passen maar er bleven wel enkele 'builen en schrammen' over die voor Sinke een prooi waren om er een sprookje van te maken.

Weer zo'n fantastische vertelling uit de serie "Dolend in de tijd', het radioprogramma van Johan Sinke op 'Radio Coolfm' wat enkele jaren geleden werd uitgezonden. Iedereen weet natuurlijk wat een 'déja vu' is en heeft die al eens meegemaakt . Je waant je dan in een omgeving en toestand die je bekend voorkomt en als het ware een tweede keer beleeft. We kennen meer van dit soort dingen en in dat verband noemen we het woordje 'toeval'. De een gelooft er in en de ander niet. Zo verging het ook bovengenoemde schrijver fotograaf/Jazzmusicus Johan Sinke een keer. Zijn vriendin wilde op een dag naar dat grote meubelcomplex in Hulst, waarvan men de naam altijd verkeerd uitspreekt. De klemtoon moet op de laatste lettergreep! Voor de goede vrede ging hij, op haar aandringen, met enige tegenzin mee. Maar later was hij haar dankbaar want onderweg kreeg hij een vreemde ingeving...

Op een kille vrijdagavond, nu lang geleden, loopt Johan Sinke, die toen nog niet bekend stond als schrijver, fotograaf en Jazzmuzikant over de Middelburgse markt. Hij passeert café 'De Koophandel', een oud en degelijk etablissement en het straalt lonkend een zacht licht uit dat door de gordijntjes straalt. Het is net alsof het wil zeggen: 'Kom snel binnen want het is koud buiten'. Johan aarzelt want hij is nog niet gewoon om alleen een café binnen te gaan, maar het licht lijkt wel een dwingende macht over hem te krijgen en hij loopt terug en stapt naar binnen. Deze daad zal niet alleen zijn, maar ook het leven van vele anderen drastisch veranderen . Hij neemt plaats aan het tafeltje bij het raam en schuift de gordijntjes een beetje uit elkaar zodat hij een beter zicht op de Markt krijgt. Dat heeft al spoedig effect, want er passeert een goede kennis. Met hem heeft Sinke al vaker contact gehad wanneer ze samen de hond van de kennis uitlieten en ondertussen over kunst spraken.Hij klopt op het raam en zie: de jongen kijkt verrast op, komt naar binnen en gaat bij Sinke aan het tafeltje zitten. Op zichzelf allemaal niets bijzonders maar vanaf die kille vrijdagavond wordt het groepje aan het raam steeds uitgebreider en neemt op den duur zelfs drie tafels in beslag. Een reeks van fotografen, schrijvers, tekenaars, journalisten en andere opvallende typen komt sindsdien in café 'De Koophandel' bijeen en dat gedurende het hele weekeinde en vele jaren.Helaas komt er toch door een vervelend voorval een einde aan. Deze Podcast vertelt hoe dit kwam.

Ons leven kent meesters en knechten. Of anders gezegd: werkgevers en werknemers. Zonder de een zou de ander niet bestaan en daar is niets mis mee. Als er geen bazen waren zou er van de maatschappij niets terecht komen maar die bazen kunnen niet zonder hun personeel. De een voor de ander is dus onmisbaar. De overheid nu kent alleen maar knechten en dat zijn de betalers van o.a. de belasting op ons afval wat steeds een grotere omvang aan neemt en steeds ingewikkelder eisen stelt. Schrijver Johan Sinke maakte daar ongeveer twintig jaar geleden op " Radio Coolfm" al een aflevering over in zijn bekende rubriek "Dolend in de tijd". Sinds die tijd is het er niet makkelijker op geworden en het oude vrouwtje wat toen al liep te mopperen heeft het alleen maar moeilijker gekregen want ze moet haar afval nog altijd in haar eentje wegbrengen. Ze heeft geen vervoer en kan haar afval niet naar ''de stort'' brengen Nee, dan vroeger, toen werd het tenminste nog netjes opgehaald. Maar de meesters laten dit nu helemaal aan hun knechten over. Mensen die trouwens wel over vervoer beschikken worden in Middelburg op een manier ontvangen die aan de "Cakewalk" op de kermis doet denken, want de entree is wel heel erg slecht voor de autoveren.Het laatste deel van deze aflevering is gelukkig wat leuker en gaat over een dienstbode die het niet meer zag zitten en haar betrekking op kordate wijze vaarwel zei...

Nu er in deze onzekere tijd stemmen op gaan om de dienstplicht weer in te stellen, neemt schrijver Johan Sinke u dit keer mee naar zijn eigen diensttijd waar hij nog altijd met plezier aan terug denkt. Hij zat namelijk in het 'Trompettercorps van de Artillerie' en in het daaruit voor gekomen dansorkest de 'Green Boys' waarvan in 1960 in het militaire Radio- verzoekplatenprogramma 'Op de plaat rust' opnamen werden uitgezonden. Deze aflevering kon u eerder horen in zijn rubriek 'Dolend in de tijd' op 'Radio Coolfm'.