In herinnering

Een audiomonument aan een gewoon, dapper en ondeugend leven – met als kern liefde, humor, en de mysterieuze code '11'.  In de podcast ‘In herinnering’ deelt Pia het levensverhaal van haar partner Roelf, die op 25 februari 2022 op eigen verzoek afscheid nam van het leven met euthanasie. Een portret vol liefde, humor, galgenhumor en levenslessen. Pia en Roelf leerden elkaar kennen op het rugbyveld in Arnhem en waren bijna veertig jaar samen. Roelf groeide op in een schippersgezin – nuchter, hardwerkend en zuinig – terwijl Pia uit een warm, Amsterdams nest kwam. Die verschillen zorgden soms voor aanpassingen, maar Roelf omarmde het levensgenieten van Pia’s familie. “Hij vierde het leven,” herinnert Pia zich.Een zware nierziekte en latere kanker tekenden Roelfs leven, maar hij klaagde nooit en bleef positief: “Je krijgt maar één kans hier.” De komst van een donornier op 1 januari 1992 gaf hem letterlijk een tweede leven. “Toen liep hij buiten en zei: Ik hoor het gras weer groeien. Zo helder ben ik weer in mijn hoofd”, vertelt Pia. Hij herontdekte zijn stad, bleef actief bij de rugbyclub en genoot intens van vakanties, waaronder een droomreis naar Alaska. Na 17 jaar huidkanker, als bijwerking van zijn medicijnen kwam de klap: ALS. Samen planden ze het afscheid. Roelf wilde geen bloemen, maar graag een donatie aan een dierenasiel: “Ik heb liever dat mensen geen kransen kopen, maar doneren.” In de laatste dagen bleef er ruimte voor humor. Op zijn ‘laatste avondmaal’ koos hij ondeugend voor een frikandel speciaal. “Heel veel mensen zouden dat verschrikkelijk vinden, maar wij lagen in een deuk,” zegt Pia. Bijzonder was de geheime code ‘11’, een levenslang privé-gelukssymbool tussen Roelf en Pia. Zelfs op de rouwkaart en kist kwam  ‘11’ terug. Pia: “Niemand weet wat het betekent. Ik ga het ook nooit vertellen.” Zijn levenshouding klinkt nog altijd door: “Vier het leven!” waren Roelfs laatste woorden tegen haar, nog in de badkamer.“ ZSee omnystudio.com/listener for privacy information.

"Soms lijkt het alsof ze zo dichtbij is, alsof ze me met haar licht en gedicht begeleidt."   Kirsten Waanders: Dichter van Lichtpuntjes en Liefdevolle Herinneringen In deze aflevering van In Herinnering het verhaal van Kirsten Waanders Scholten over haar moeder, Mannie Scholten.Haar verhaal is een ode aan de liefde en de kracht van poëzie om mensen te verbinden. Speciaal op de geboortedag van haar moeder, 31 mei staan we stil bij het leven van haar moeder.   Kirsten is een dichter die haar passie vond in het schrijven van persoonlijke gedichten voor uitvaarten. Voor Kirsten begon het dichten rond  het overlijden van haar moeder, Mannie Scholten, twaalf jaar geleden. Uit verdriet ontstond traditie: elk jaar schrijft zij een gedicht ter nagedachtenis aan haar moeder. “Het zijn lichtpuntjes die ik geef,” vertelt Kirsten. “Een soort cadeautjes voor nabestaanden.” De gedichten van Kirsten raken een snaar bij mensen. Haar intuïtieve schrijfstijl, vaak gevoed door wat zij een “energetisch gevoel” noemt, brengt troost in verdriet. Ze gelooft sterk in de verbinding met haar moeder, die ze nog steeds voelt. “Soms lijkt ze zo dichtbij, alsof ze me met haar licht begeleidt,” zegt Kirsten.  Kirstens carrière als dichter nam een vlucht nadat een uitvaartleider haar vroeg een gedicht te schrijven. Dit leidde tot het moment waarop haar werk voor een rouwwandeling werd voorgedragen voor ouders die kinderen verloren. “Het voelde goed, alsof dit is wat ik moet doen,” vertelt Kirsten. Nu schrijft ze regelmatig voor diverse ceremonies. De deur van moeder Mannie stond altijd open, het  huis was een ontmoetingsplek voor vrienden, klanten en buren. Samen met haar man werkte ze keihard in hun bouwbedrijf, terwijl ze hun vier kinderen opvoedde met dezelfde Twentse mentaliteit: “Niet lullen maar poetsen.” Volgens Kirsten blijft haar moeder altijd aanwezig. “Onze kinderen praten nog steeds over haar en zien haar in kleine signalen, zoals een roodborstje dat tegen een raam tikt." Het roodborstje brengt hen vaak signalen door, om bijzondere dagen te verschijnen. Niet alleen de kinderen zien haar in kleine signalen. Op haar sterfdag, afgelopen 9 april zaten er ineens 2 in de boom in onze tuin.  Kirstens jaarlijkse gedicht voor haar moeder vormt een traditie die emoties verweeft met haar groei als persoon. In haar nieuwste werk deelt ze hoe de jaren zonder haar moeder een proces van zelfontwikkeling en introspectie hebben gebracht. “Dankzij haar voel ik me dichterbij mezelf dan ooit." "Haar licht blijft mijn pad verlichten.” In dat kader schrijft Kirsten ook veel over bewustzijn en persoonlijke ontwikkeling, ook daarmee hoop zij mensen lichtpuntjes en inzicht te brengen. Alle facetten komen voorbij, ook de feestelijkheden. “Want het leven moet natuurlijk gevierd worden. Iets waar mijn moeder ook zo goed in was” Mannie werd geboren op * 31 mei 1949 en overleed op 9 april 2013See omnystudio.com/listener for privacy information.

In de 1e aflevering van de 3e serie van de podcast ‘In Herinnering’, het leven van Marleen Smits. Dochter Fleur en moeder Ans brengen Marleens levensverhaal tot leven. Marleen werd geboren op 8 mei 1970 en overleed op 13 januari 2023 Haar levensverhaal weerspiegelt kracht, liefde en het vermogen om ondanks tegenslagen door te gaan. Als moeder was Marleen zorgzaam en geduldig. Zij en Fleur deelden een speciale band, onder andere door hun gezamenlijke liefde voor paarden. "We hebben zoveel mooie momenten gedeeld op stal, dat zijn herinneringen die ik altijd met me meeneem," Ondanks haar ziekte bleef Marleen vol kracht en optimisme: "Ze was niet haar ziekte, ze wilde niet gezien worden als patiënt." In 2019 begon Marleens strijd tegen kanker. Na borstkanker, een goedaardige hersentumor en uiteindelijk alvleesklierkanker bleef ze haar familie moed en steun geven. Haar moeder omschreef haar als een daadkrachtige persoonlijkheid: "Ze gaf niet op, en zelfs met één verlamde arm bleef ze knokken." Terwijl haar fysieke gezondheid afnam, liet Marleen iets bijzonders achter: een spraakbericht voor haar familie. "Ik wil mijn stem achterlaten, zodat jullie me altijd kunnen herinneren," zei ze huilend. Haar stem, kracht en liefde blijven een inspiratiebron voor haar naasten.  Marleen gaf haar familie voor haar afscheid een duidelijke wens mee: "Ga door, blijf sterk en zorg goed voor jezelf."See omnystudio.com/listener for privacy information.

In de laatste In Herinnering van seizoen 2 deelt Antoinette haar ontroerende verhaal over Ben Evers, haar echtgenoot van bijna 47 jaar. Samen met Gerard Tamson blikt ze terug op zijn kleurrijke leven, vol liefde, humor en onuitwisbare herinneringen. “Ben hield niet van zwart,” vertelt ze. “Alles moest kleur hebben – in huis, in het leven én in ons huwelijk.” Het verhaal van Ben is een eerbetoon aan een bijzondere man die ondanks zijn plotselinge overlijden een warme indruk achterlaat bij iedereen die hem kende. Ben Evers werd op 24 oktober 1956 geboren in Hoenderloo. “Opa gaf hem mee: ‘Let jij goed op oma en de familie?’ Dat bleef hem zijn hele leven bij. Hij genoot van de natuur rondom het huis en bracht zoveel mogelijk tijd buiten door,”  Ben ging werken bij de provincie als cartograaf. Hij stond erom bekend deze rol verrassend in te kleuren. “Hij zei altijd: zwart is geen kleur. Ons huis had witte muren, maar die gingen we kleuren met geel en taupe. En winkelen deden we alleen als de kleding kleurrijk was.” Zijn liefde voor kleuren was niet alleen praktisch, maar symboliseerde ook zijn levenshouding. “Hij keek naar de wereld met een glimlach,” zegt Antoinette. “Nooit chagrijnig. Dat heb ik van hem geleerd: hoe moeilijk het leven soms ook is, zoek samen naar een lichtpunt.” Vanaf medio mei is IN HERINNERING terug. Dank voor het luisteren en tot in seizoen 3  See omnystudio.com/listener for privacy information.

In de tweede aflevering het vervolg over de herinneringen van Jos en Trudy over hun ouders Theet en Anneke. Een verhaal vol warmte, humor, veerkracht en onvoorwaardelijke liefde. Humor was, ondanks uitdagingen een stevige basis in het familieleven. Een bijzonder onderdeel van hun leven was 'de blauwe engel', een brommobiel waarin Theet door de regio toerde. “Waar papa en mama reden, was er altijd leven,” herinnert Jos zich. "De blauwe engel ging snel genoeg om weg te komen, maar langzaam genoeg om te stoppen, het raampje open te draaien, en even een gesprekje aan te knopen." “Hoe je leeft, is vaak afhankelijk van wat het leven je brengt. Maar uiteindelijk draait alles om de nabijheid van degene die je liefhebt.” Tijdens de begrafenis van Theet werd zijn kist en graf versierd met Palmpasen takken. Dit had een bijzondere betekenis, omdat Theet zelf geld had gegeven aan de kerk om mooie takken te regelen, waarmee uiteindelijk zijn uitvaart werd verrijkt. Deze gebaren onderstrepen zijn levenshouding: zorgzaam, verbonden met zijn omgeving en dienstbaar tot het einde.  See omnystudio.com/listener for privacy information.

Vandaag de eerste aflevering van een tweeluik over het verhaal van Anneke en Theet Kraaijvanger. In deze aflevering van In Herinnering blikken Trudy en Jos, de kinderen van Anneke en Theet Kraaijvanger, terug op het bijzondere leven van hun ouders. Een verhaal over een onverwoestbare liefde, keihard werken, verdriet, maar vooral over saamhorigheid. “Ze waren ontzettend gek op elkaar,” vertelt dochter Trudy.  Anneke en Theet leerden elkaar kennen in hun vroege twintiger jaren, tijdens een kermis in de jaren ‘50. Een dieptepunt in hun leven was het tragische verlies van hun dochter Jeanet in 1974 bij een verkeersongeluk. “Onze moeder was intens verdrietig, bijna lamgeslagen,” zegt Trudy. “Mijn vader vond de kracht om ons gezin door die periode te trekken, ondanks zijn eigen verdriet.” Pas decennia later, tijdens de laatste levensfase van Anneke en Theet, kwam dit verlies opnieuw naar voren, en vonden ze samen een manier om dit een plek te geven. “Het verdriet bleef altijd bestaan, maar het werd een deel van wie ze waren.” Anneke overleed op Moederdag 2023 na een lange periode van Alzheimer, waarin Theet haar liefdevol heeft verzorgd. “Toen zij er niet meer was, bleef hij achter, maar het werd steeds duidelijker dat hij niet zonder haar kon." Een bijzonder moment vlak voor Theets overlijden was de herbegrafenis van Jeanet. Haar graf werd verplaatst naar het familiegraf, waar Theet en Anneke later samen zouden komen te liggen. “Het was alsof de cirkel eindelijk rond was,"  Volgende week deel twee van dit bijzondere verhaal, waarin we onder andere horen over de legendarische "Blauwe Engel" en de betekenis van de Palmpasentak in hun gezin. Anneke Kraaijvanger, ☆ 28 augustus 1933 ✝️ 14 mei 2023Theet Kraaijvanger,  ☆ 7 november 1934 te Wehl. Overleden op het Hoogfeest van de Heilige Josef op 19 maart 2024 te Wehl.See omnystudio.com/listener for privacy information.

"Levenslessen uit een liefdesverhaal: Janny, Henk en die ene onthulling" In deze aflevering duiken Gerard Tamson en Henk, weduwnaar van Janny, in het levensverhaal van een bijzondere vrouw. Jannie Jacobs, geboren in Bennekom op 20 augustus 1951 en overleden in Veenendaal op 7 november 2021  Henk vertelt hoe hun ontmoeting bij een bar in Veenendaal  onvergetelijk was: “Ik weet nog precies hoe zij uit de auto stapte. Als iets in mijn hoofd dat zei: dát is haar.” Het was liefde op het eerste gezicht. Janny bleek een nuchtere en liefdevolle vrouw. Samen doorstonden ze zowel mooie als moeilijke tijden, zoals de zware astma-aanvallen die Janny vanaf haar jeugd had. Janny was niet alleen een toegewijde echtgenote, maar ook een liefdevolle moeder die haar kinderen vertroetelde en beschermde: “Een moeder zoals een moeder hoort te zijn – als een kloek die altijd om haar kuikens heen loopt.” Maar zoals elk leven kent ook dit verhaal zijn onverwachte wendingen. Want wat gebeurt er als liefde zich op een andere manier uit? Als trouw en spanning soms lijken te botsen? In dit eerlijke relaas deelt Henk niet alleen de mooie momenten met Janny, maar ook een onthulling die het verhaal een verrassende laag geeft. Een klein incident, een menselijke misstap – maar eentje die alles zegt over hun bijzondere band. Wat gebeurde er echt? Dat ontdek je aan het einde van deze aflevering…   De laatste jaren werden overschaduwd door problemen veroorzaakt door Parkinson, waarbij Janny steeds verder van zichzelf vervreemd raakte. Henk deelt indringend: “Ze was niet meer zichzelf, en vier jaar voor haar dood had ik haar al losgelaten.” Toch blijft ze voor hem aanwezig in elk aspect van het leven: “Janny is overal nu, haar ziel verweeft zich met alles om ons heen. Bij elk lied en bij elke herinnering zie ik haar weer voor me.” Janny werd geboren op 20 augustus 1951 en overleed 7 november 2021See omnystudio.com/listener for privacy information.

Sjoerd Witjes overleed onverwacht op 42-jarige leeftijd. Zijn moeder, Ada, deelt herinneringen aan haar zoon die meer voor anderen betekende dan hij zelf besefte: “Hij zei altijd dat hij geen vrienden had, maar bij zijn afscheid waren er zoveel mensen.  Jammer dat hij dat zelf nooit zo voelde.” Sjoerd was een gedreven activist. Tijdens zijn studententijd richtte hij vakbond Akku op en voerde actie voor beter onderwijs, op de Dam, het Malieveld en zelfs vastgeketend aan een spoorlijn. Humor was nooit ver weg: na een bijeenkomst zong hij de voicemail van Mark Rutte vol met alle coupletten van de Internationale. Het paste perfect bij zijn geest, serieus als het moest, luchtig als het kon. Naast zijn idealen had Sjoerd een enorme passie voor fietsen. Zijn appartement stond vol met fietsen. Hij legde bijzondere tochten af, zoals een rit van 3.000 kilometer langs de kust van Ierland. Bescheidenheid en toewijding zijn woorden die bij hem pasten. Sjoerd Witjes is geboren op 24 januari 1981 in Nijmegen en overleden op 31 januari 2023 in Den Haag. Hij is 42 jaar oud geworden.See omnystudio.com/listener for privacy information.

"Fabian draaide het om: hij dacht niet aan wat hij verloor, maar aan wat hij nog wel had." In deze aflevering van "In Herinnering" brengen we een eerbetoon aan het leven van Fabian, een jongen die ons inspireert met zijn heldere blik en onwrikbaar vertrouwen in de mensheid. We spraken met Margot Naber, zijn moeder, die ons meeneemt langs de momenten uit Fabians leven. Geboren op 10 juni 1994 in Velp, kwam Fabian te vroeg ter wereld, maar zat boordevol levenskracht en wijsheid. Al vanaf jonge leeftijd stond hij positief in het leven en was hij een ware verbinder. Fabian trok de aandacht met zijn ontwapenende uitstraling en bijzondere intelligentie, eigenschappen die iedereen om hem heen raakten. Fabians leven was niet zonder uitdagingen. Op driejarige leeftijd werd bij hem x-gebonden agammaglobulinemie gediagnosticeerd, een zeldzame immuunstoornis waardoor hij bijzonder kwetsbaar was voor infecties. Ondanks deze obstakels leefde Fabian vol overgave en inspireerde hij met zijn veerkracht en sterke familiebanden. Gedurende zijn jeugd en tienerjaren hielp zijn liefde voor lezen en leren hem de wereld te begrijpen. Hoewel zijn gezondheid hem beperkte, bleef Fabian onverstoord optimistisch. Fabian overleed op 19 december 2023, kort voor kerst. In de dagen daarna voelde zijn familie zijn aanwezigheid sterk. "Fabian heeft niet voor niets geleefd." Ze blijven zijn liefde voor het leven voortzetten via de onlangs opgerichte Fabian Foundation, die steun biedt aan jongeren en gezinnen die voor soortgelijke uitdagingen staan. Maar ook door het door zijn moeder uitgebrachte boek: Het verhaal van Fabian, Het leven van mijn zoon met een zeldzame afweerstoornis Luister naar de volledige aflevering om mee te gaan in het inspirerende verhaal van Fabian en hoe hij voortleeft. Heb jij een verhaal dat je wilt delen? Neem dan contact met ons op via tip@gelderlander.nl. See omnystudio.com/listener for privacy information.

Bibliothecaresse Ida Winters was er voor anderen, zonder zichzelf tekort te doen. "In de laatste fase van haar leven waren we nooit dichter bij elkaar geweest als toen. Je hoeft niks meer, je bent echt in het hier en nu bezig." In deze aflevering blikt Eddy Busch terug op het leven van zijn vrouw Ida, die bekend stond om haar toewijding aan anderen zonder zichzelf te verliezen. Ida, geboren in 1955 en overleden in 2004, zou dit jaar 70 zijn geworden. Opgegroeid in een arbeidersgezin, ontwikkelde Ida haar sterke karakter en levensfilosofie. In Nijmegen ontmoette ze haar toekomstige echtgenootNa een kort avontuur in de lerarenopleiding vond Ida haar roeping in de bibliotheeksector, waar ze geroemd werd als een inspirerende leider. Haar collega's herinneren haar als "de beste baas die we ooit hebben gehad." Hun huwelijk kende momenten van crisis, maar Eddy en Ida herkenden het fundament van trouw en vergeving. Eddy zegt: "Wat jij met hem ook uithaalt, ik ben er altijd. Ik wacht op je." Zelfs toen Ida ziek werd, hield ze vast aan haar positieve kijk: "Leef in vreugde, het glas is altijd halfvol." See omnystudio.com/listener for privacy information.