De 11 stemmen van Srebrenica

Als klein meisje zit Elma met gespitste oren stiekem te luisteren naar de verhalen van haar ouders over de oorlog. De verhalen komen regelmatig naar boven in gezelschap van familie en vrienden. Als Elma later naar de kunstacademie gaat, begint ze dieper te graven in dat oorlogsverleden. Ze verbeeldt de verhalen van haar familie in haar schilderijen en opent daarmee ook weer nieuwe deuren. Met haar kunst maakt ze de oorlog bespreekbaar en reconstrueert ze herinneringen voor degenen die het moeilijk vinden woorden te geven aan de verschrikkingen die ze hebben meegemaakt.  Elma zelf herinnert zich er niets van. Ze was nog maar een baby van 6 maanden oud, toen de VN ‘safe area’ Žepa, het stadje waar haar ouders met haar en haar broertje wonen, werd aangevallen.  Het is dan 27 juli 1995, twee weken na de val van Srebrenica. Door een combinatie van factoren, vindt er in Žepa geen herhaling van Srebrenica plaats. Hoewel alle burgers gedeporteerd worden, volgt er geen massamoord zoals in Srebrenica. Duizenden mensen worden gered van de dood. Maar Žepa is na de oorlog nooit meer geworden wat het ooit was.

Toen de oorlog in Mostar uitbrak, zat Ines bij haar opa en oma. Haar ouders en haar broertje woonden op een steenworp afstand in dezelfde stad, maar de frontlinie scheidde hen zo’n twee jaar van elkaar. Ines’ broertje vroeg via brieven om eten, omdat ze aan de andere kant zoveel honger hadden en Ines breidde een muts voor haar vader, zodat hij het niet koud zou hebben aan de frontlinie. Ines komt uit een familie van mensen met allerlei verschillende achtergronden. Haar vader, die half Kroatisch, half Servisch is, besloot zich aan te sluiten bij het Bosnische leger. Niet omdat hij wilde vechten, maar omdat hij het multi-etnische Bosnië wilde verdedigen. Uiteindelijk realiseerde hij zich dat dit land, wat hij kende uit zijn jeugd, niet terug zou komen. Hij besluit samen met zijn gezin te vluchten, om zijn kinderen een toekomst te geven.  De nationalisten konden de familie van Ines niet verdelen, maar de oorlog heeft er wel toe geleid dat ze nu verspreid over de wereld wonen. En Ines mist haar oma nog elke dag.