De Verwondering Podcast

Op zijn zeventiende liep hij nietsvermoedend een boekhandel binnen en stuitte op de twee grote liefdes van zijn leven: zijn toekomstige vrouw en de Deense filosoof Søren Kierkegaard.

Jan Kortie is stembevrijder. Hij weet mensen te verleiden om met al hun spanningen en emoties te zingen, waardoor er vrijheid en vreugde ontstaat.  Hij wil mensen leren om naar buiten te komen met alle muziek die er in ze leeft, zowel de mooie als de lelijke. Juist dáár is eenheid en verbinding te vinden. Bewust in het hier en nu zijn is daarbij van groot belang: ‘Je kan maar één noot tegelijk zingen. Lukt het je om helemaal bij deze ene noot te zijn?’

In De verwondering vertelt Francine Oomen hoe belangrijk het is dat we het kwetsbare kind, dat we allemaal bij ons dragen, niet verwaarlozen.  Francine leerde dat haar persoonlijkheid niet uit één stuk bestaat, maar dat ze allerlei stemmetjes heeft die samen haar persoonlijkheid vormen.  Inmiddels heeft ze geleerd om die verschillende kanten van haar persoonlijkheden aan het licht te brengen. Oók haar kwetsbaarheden. Want: ‘Wanneer we onze kwetsbaarheden niet onder ogen durven zien, zullen we allerlei overlevingsstrategieën verzinnen die ons belemmeren’, zegt Francine.

Theatermaker Julika Marijn heeft een bijzondere band met de joodse dagboekschrijfster Etty Hillesum. In De verwondering vertelt Julika hoe Etty’s spiritualiteit ook in haar eigen leven goed van pas komt.

Voormalig acteur Marcel Musters heeft bewogen jaren achter de rug: hij won een Gouden Kalf, kreeg een burn-out, en stopte vervolgens met acteren. Nog altijd voelt hij zich verbonden met zijn overleden partner acteur Jeroen Willems: ‘Hij waarschuwde me dat ik nu moest stoppen.’ Als oudejaarswijze kijkt hij met Annemiek Schrijver terug op het afgelopen jaar: hoe is hij veranderd? En hoe vindt hij dat het met ons gaat?

Toen Johannes Leertouwer voor het eerst een viool oppakte, veranderde zijn leven. De viool en de muziek gaven zijn leven betekenis en hielden hem op het rechte pad.  ‘Muziek gaat altijd over emoties’, vertelt hij in De verwondering. ‘Het laat zien dat de emoties die jij voelt ook door anderen gevoeld kunnen worden. De uiteindelijke boodschap is: je bent niet alleen.’

In 2017 ging journalist Fokke Obbema plotseling even dood. Door een hartstilstand stond zijn leven op z’n kop.  Er was bij Obbema een groot verlangen om terug te gaan naar zijn leven vóór de hartstilstand, maar dat lukte hem niet. Daarvoor was wat er was gebeurd te groot en te onbevattelijk: Wat stelt dit bestaan voor als het zo kwetsbaar is en het van het ene op het andere moment afgelopen kan zijn? Hij bleek nergens veilig te zijn want in de veiligste situatie, zijn eigen bed, werd hij door de dood bezocht.

‘Vraag je deze adventstijd af: is er ruimte in mij om God te ontvangen? Zo niet, word dan stil. Als je stil wordt, hoor je ook meer.’ Aldus Thelma Schoon, de kersverse Jonge Theoloog des Vaderlands.    Thelma wil jonge mensen meegeven dat zij er onvoorwaardelijk bij horen. ‘Ik wil graag van betekenis zijn voor anderen, en ik wil andere mensen laten weten dat het ook goed is dat zíj er zijn.’

Samen met zijn ezel Lodewijk liep theatermaker Tjerk Ridder door Europa. Hij ontmoette veel behulpzame mensen, maar hij kwam ook vooral zichzelf tegen.    Tijdens zijn reis was Tjerk afhankelijk van de hulp van mensen die hij onderweg ontmoette. ‘Ik heb ontdekt dat mensen heel graag willen helpen. Dat staat haaks op alle verhalen die we in de media horen over egoïsme, individualisme en polarisatie.’   Zijn ezel Lodewijk was tijdens de wandeling een grote leermeester. Zoals het een ware ezel betaamt, besloot hij op den duur niet verder te willen. ‘Toen kreeg je het klassieke beeld van de ezel die koppig bleef staan: ik trekken, hij trekken…’ Tjerk besloot Lodewijk los te laten en alleen verder te gaan. Na een poosje zag hij dat het ezeltje hem toch was gevolgd. ‘Hij leerde me: niet maar aan iets blijven trekken wat niet met je mee wil. Koppel het los en volg moedig je eigen pad, en hopelijk volgt datgene je dan vanzelf.’

Als klein meisje had uitvaartbegeleider Susanne Duijvestein al een fascinatie met de dood. Angst voor de dood had ze nooit. Sterker nog: het idee van de dood voelde vertrouwd en als thuiskomen. Als jong volwassene had Susanne het voor elkaar: cum laude afgestudeerd en een bloeiende carrière bij een gerenommeerde bank. Toen kwam de vraag: ‘als ik honderd mag worden, waar wil ik dan dat mijn leven over ging?’ Ze kwam tot de conclusie dat ze werk wilde maken van haar grote passie: de dood.   Ze werd begrafenisondernemer, met een eigen visie: ‘Ik wil in onze westerse context een ander licht schijnen op de dood en rouw. Het hoeft niet akelig of grimmig te zijn. Toen mijn relatie met de dood inniger werd, kwam ik meer tot leven.’