Argos Actueel

De kinderbeschermingswet is niet goed uitvoerbaar en de rechtsbescherming van de kwetsbaarste kinderen en ouders is onvoldoende. Noodgrepen en urgente actie zijn noodzakelijk. Dat zijn de conclusies van een dik rapport dat deze week verscheen. Wat betekent dat voor gezinnen, ouders en kinderen? Alleenstaande moeder Chantal kan daarover meepraten. Ze heeft drie kinderen, die drie jaar geleden uithuisgeplaatst zijn. Sindsdien doet ze er alles aan om de kinderen weer thuis te krijgen. Maar dat is moeilijk. Waar loopt zij tegenaan? En hoe heeft haar oudste dochter Zoë, die nu in een grote instelling woont, maar haar moeder erg mist, de uithuisplaatsing met alle gevolgen vandien ervaren? Argos kijkt deze week met een aantal hoofdpersonen naar de stevige conclusies van het rapport over de kinderbeschermingswet, dat is uitgevoerd door onderzoekers van de Universiteit Leiden, in opdracht van het Wetenschappelijk Onderzoek- en Documentatiecentrum (WODC). Wat zijn de problemen en hoe zijn die op te lossen? Met hoofd onderzoeker Mariëlle Bruning, bestuurder van een jeugdbeschermingsorganisatie Pim Croiset van Uchelen, Jeugdrechter Susanne Tempel en Minister voor Rechtsbescherming Franc Weerwind.

Woon je in Zeeland of West-Brabant en ben je slachtoffer van verkrachting? Grote kans dat je langer moet wachten dan ergens anders in Nederland, mocht je besluiten aangifte te doen. Door het hele land zijn er afgelopen jaren ondanks miljoeneninvesteringen niet meer zedenrechercheurs bijgekomen, blijkt uit onderzoek van Argos.  Wie aangifte doet van een aanranding of verkrachting, kan zomaar twee of drie jaar moeten wachten voordat de zaak op zitting komt. Vanwege capaciteitstekorten kampt de zedenpolitie met achterstanden van honderden plankzaken. In 2019 kwam daarom structureel 15 miljoen beschikbaar om de zedenrecherche op orde te krijgen, waaronder het werven van 60 zedenrechercheurs. Afgelopen mei stelde minister van Justitie en Veiligheid Yesilgöz nog dat die werving op koers lag.  Maar de capaciteit van de zedenrecherche blijkt helemaal niet te zijn toegenomen sinds 2019. Tijdens de werving gingen namelijk veel zedenrechercheurs met pensioen. Netto kwamen er slechts 8,5 fte zedenrechercheurs bij: dat is verwaarloosbaar met een stijging van 2% op de gehele werkkracht.  Intussen waarschuwde de Inspectie van Justitie en Veiligheid in 2020 dat, mede door de hoge werkdruk, de bejegening van zedenslachtoffers onder de maat is. Zo worden slachtoffers onvoldoende geïnformeerd over hun zaak. Ook slachtoffer Nelly die wij spraken, werd er niet van op de hoogte gebracht toen de verdachte in haar zaak gehoord werd.  Daarbij zijn er grote verschillen tussen de regionale Teams Zeden in wachttijden voor aangiftes, blijkt uit cijfers die Argos opvroeg. Wat is er aan de hand bij de zedenrecherche? Waarom is het niet gelukt om de capaciteit op te schalen, en is er zicht op een oplossing? Foto: ANP – Remko de Waal

Hij is naar eigen zeggen altijd ‘een schijterd’ geweest. Toch houdt hij zich als journalist alweer jaren bezig met zaken die veel van zijn collega’s liever aan zich voorbij laten gaan. NRC-verslaggever Jan Meeus geldt als een van de beste misdaadjournalisten van Nederland. Begonnen als economieredacteur stortte hij zich vanaf 2014 op de georganiseerde misdaad. Hij publiceerde het spraakmakende interview met Astrid Holleeder, die daarin zeer belastende verklaringen aflegde over haar broer Willem. Hij onthulde dat de FBI de Nederlandse autoriteiten had gewaarschuwd dat Ridouan Taghi vanuit zijn zwaarbeveiligde gevangeniscel ongezien kon communiceren met de buitenwereld - en ook daadwerkelijk contact had gehad met een lid van de Italiaanse maffia. Ook hij schreef over de Nederlandse Piet Costa, die van relatief kleine kruimelaar opklom tot topfiguur in de internationale cocaïnehandel en dit voorjaar werd veroordeeld voor zijn betrokkenheid bij de veelbesproken ‘martelcontainers’ in de buurt van Roosendaal.  Hoe is het om in de wereld van gewelddadige criminelen journalistiek te bedrijven? Hoe ga je om met de gevaren die daarbij op de loer liggen? En valt de strijd tegen de internationale drugs-syndicaten ooit nog te winnen?

Het is een van de spraakmakende onthullingen die onderzoeksjournalist Ton F. van Dijk afgelopen maanden op zijn naam zette: de vakantie van de toenmalige baas van de publieke omroep met de toenmalige staatssecretaris van mediazaken. Een privé-tripje naar Israël. Pikant, omdat de staatssecretaris elk jaar een slordige 900 miljoen euro aan de publieke omroep (NPO) beschikbaar stelt. Zo’n reis moet dus worden gemeld, om roddels en gesmoes te voorkomen. Maar dat had de NPO-baas niet gedaan, ontdekte Van Dijk. Hij publiceert dit soort onthullingen in zijn column in HP/De Tijd, in een podcast van BNR of op social media. Een video-opname die hij maakte van boze boeren bij het huis van stikstofminister Christianne van der Wal werd op Youtube honderdduizenden keren bekeken en haalde nieuwsprogramma’s over de hele wereld.  De journalistieke loopbaan van Van Dijk begon hij in de jaren negentig als televisiejournalist bij de KRO-programma’s Brandpunt en Reporter. Samen met zijn in 2001 overleden collega Steven de Vogel bracht hij grote onthullingen, onder meer over het nazi-verleden van een Duitse topwetenschapper en de dubbele petten van vooraanstaande politici als de toenmalige CDA-lijstrekker Elco Brinkman en VVD-politicus Frits Bolkestein. Daarna werd Van Dijk een van de topmanagers van de publieke omroep, als baas van Nederland 1, Nederland 2 en vervolgens als algemeen televisiedirecteur. In het kader van onze zomerreeks Luizen in de Pels een uitgebreid gesprek met Ton F. van Dijk. Maar: is hij luis of is hij pels? Wat drijft hem? Hoe ziet hij de taak van de onderzoeksjournalistiek? En hoe gaat hij te werk?

Al bijna veertig jaar schrijft hij voor NRC: onthullingen over de IRT-affaire, het drugs-imperium van Desi Bouterse, discriminatie bij de politie en de omstreden liefdesaffaire bij het openbaar ministerie, die de top van de organisatie in grote verlegenheid bracht. Marcel Haenen geldt als een van de best ingevoerde journalisten op het gebied van politie en justitie. In de zomerserie van Argos ‘Luizen in de pels’ vertellen collega onderzoekjournalisten over hun werk, hun scoops en hun werkmethode.

In de zomerserie van Argos ‘Luizen in de pels’ vertellen collega onderzoekjournalisten over hun werk, hun scoops en hun werkmethode. Vandaag zijn Misha Wessel en Thomas Blom te gast die samen onderzoeksjournalistieke televisie-documentaires maken. Het duo maakte onder andere onthullende portretten over de oud-premiers Ruud Lubbers en Wim Kok, maar ook een documentaire over doping in de Tour de France van 1998 toen de TVM-ploeg van Cees Priem uit de strijd werd gehaald. Een van hun laatste documentaires gaat over de jacht op de verdwenen miljarden van Muammar Gaddaffi, de Libische dictator die in 2011 ten val kwam. Vlak voor zijn val verscheepte hij maar liefst 12,5 miljard in contanten die nooit werden teruggevonden. In de film zijn rivaliserende teams van premiejagers op zoek naar het geld. ‘The hunt for Gaddaffi’s billions’ werd genomineerd voor een Emmy award en ze wonnen er een prestigieuze Rockie award mee voor onderzoek.

Bent u kapper, bouwvakker of heeft u een schoonmaakbedrijf gehad? Bent u alleenstaand, laag opgeleid en woont u in een mindere buurt? Grote kans dat u verdacht wordt van bijstandsfraude, mocht u een uitkering willen aanvragen. Dat is de gedachte achter de fraudescorekaart, een inmiddels omstreden methode die jaren is gebruikt in 158 gemeentes om bijstandsfraude aan te pakken. In 2020 riep het ministerie van Sociale Zaken de gemeentes op om te stoppen met het gebruik ervan. Het systeem bleek ‘in strijd met de AVG en in het algemeen in het denken over kunstmatige intelligentie.’ Argos ontdekte dat nog minstens vier gemeentes het systeem toch zijn blijven gebruiken. Samen met onderzoekscollectief Lighthouse Reports kreeg Argos de fraudescorekaart in handen en spitte door alle variabelen en formules. Voor het eerst is zichtbaar op basis van welke variabelen burgers door de overheid worden beoordeeld. Een reconstructie van een systeem dat honderdduizenden mensen profileerde. Kamerlid Pieter Omtzigt: ‘Nog een keer profilering, zoals we dat bij de toeslagenaffaire gezien hebben.’

Hashtag Personeelsgebrek was trending deze week, uw vliegvakantie gaat misschien niet door, uw kind kan niet meer naar de opvang en de treinen rijden ook niet meer zoals vroeger. Oorzaak: personeelsgebrek! In tijden van corona is een sluipende personeelscrisis zichtbaar geworden, eerst in de zorg, daarna ook bij andere publieke diensten en nu eigenlijk overal. Het gebrek aan zorgmedewerkers nu en straks heeft gevolgen voor iedereen. Wachtlijsten worden steeds langer in de zorg, maar ook studenten die zich melden bij de zorgopleidingen staan inmiddels op een wachtlijst. Verpleegkundigen, studenten en opleiders luiden de noodklok, want de naschokken van corona leiden tot ademnood in de zorg.

Iemand die bij de politie aangifte doet van aanranding of verkrachting moet maandenlang en soms meer dan een jaar wachten voordat de politie de zaak doorstuurt naar het Openbaar Ministerie. Op 10 mei informeerde minister van Justitie en Veiligheid Yesilgöz (VVD) de Tweede Kamer dat er door extra geld inmiddels 40,5 nieuwe fulltime zedenrechercheurs zijn bijgekomen. Die groei heeft te maken met een motie die in 2019 unaniem door de Tweede Kamer werd aangenomen, de motie Klaver. Na die motie beloofde het kabinet dat er flink geïnvesteerd zou worden in de zedenteams om de achterstanden weg te werken en dat er in totaal 60 nieuwe fulltime banen zouden worden gecreëerd. Met het cijfer van 40,5 nieuwe banen lijkt de minister aardig op weg om het doel voor het einde van de kabinetsperiode te halen. Maar is dat ook echt zo? Argos vroeg op basis van de Wet Openbaarheid van Bestuur allerlei cijfers op bij de tien verschillende regio’s van de politie. Het blijkt dat de capaciteitsgroei in de praktijk veel minder rooskleurig is dan het cijfer van de minister suggereert. Er is namelijk een verschil tussen de banen die er op papier zijn en de zedenrechercheurs die daadwerkelijk inzetbaar zijn. Als we naar de daadwerkelijk inzetbare rechercheurs kijken is het aantal daarvan met nog geen 2% gestegen. De doorlooptijden van de zedenaangiftes zijn gemiddeld gesproken dan ook niet korter maar juist langer geworden. Bovendien blijken er grote regionale verschillen te zijn. In de uitzending reageren Hanneke van der Werf (Tweede Kamerlid van D66) en Jan Struijs (voorzitter van de Nederlandse Politiebond) op onze bevindingen.

Rusland voelt zich bedonderd door de uitbreiding van de NAVO naar het oosten van Europa en gebruikt dit als rechtvaardiging voor de oorlog in Oekraïne. Wat hebben Westerse regeringen na de val van de Berlijnse muur precies aan Moskou beloofd? Uit diplomatieke rapportages, die in 2017 in Washington werden vrijgegeven, blijkt dat de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken James Baker beloofde dat de NAVO niet verder naar het oosten zou uitbreiden, indien de Sovjet-Unie de eenwording van Dutsland zou accepteren. ‘Not One Inch’, zijn de iconische woorden die Baker in 1990 sprak. Ook de Duitse minister Hans Dietrich Genscher deed herhaaldelijk soortgelijke toezeggingen. Maar waarom zijn deze toezeggingen niet vastgelegd in de internationale verdragen die vervolgens zijn gesloten over de Duitse eenwording? En wat is de exacte betekenis van de woorden die Baker en Genscher spraken? Hadden die alleen betrekking op het grondgebied van Oost-Duitsland, de toenmalige DDR? Of golden die ook voor landen als Polen, Tsjechië, Hongarije en de Baltische staten, die de afgelopen decennia lid van de NAVO zijn geworden? Hierover woedt een verhit debat onder historici. In Duitsland zijn onlangs nieuwe bewijzen op tafel gekomen. Argos reconstrueert een gebroken belofte op basis van documenten en interviews met: Horst Teltschik (toenmalig topadviseur van de Duitse bondskanselier Kohl); Jaap de Hoop Scheffer (voormalig secretaris-generaal van de NAVO); Jan Pronk (minister in het toenmalige kabinet Lubbers-3); Andreas Zumach (diplomatiek correspondent voor diverse kranten in Duitsland en Zwitserland); en Hubert Smeets (van het platform Raam op Rusland en oud-Rusland-correspondent van NRC Handelsblad).Klinkt het fluitje in de reportage je bekend in de oren? Over de wereldhit 'Wind of Change' van The Scorpions doet al jaren een hardnekkig gerucht de ronde: niet de Duitse powerrockers, maar de CIA zou ervoor verantwoordelijk zijn. Decennia na de bestorming van de hitparade ontleedt onderzoeksjournalist Patrick Radden Keefe de oorsprong van het gerucht en checkt: is het waar?