Bureau Jeugdzorgen

Lisa Westerveld: ‘Kamer voert controlerende taak, als het gaat om kwetsbaren, niet goed uit’Lisa Westerveld: ‘Wat ik merk als volksvertegenwoordiger is dat de kamer de controlerende taak die we hebben niet goed uitvoert als het gaat over de meest kwetsbaren. En ik noem even een voorbeeld. We weten al heel lang dat het niet goed gaat in de jeugdzorg en de jeugdbescherming en ook de inspectie zegt dat. We krijgen elke maand van de inspecties die gaan over rechtsbescherming en jeugdbescherming een brief waarin ze heel duidelijk zeggen dat rechten niet worden gewaarborgd, dat vaak de hulp niet voorhanden is, en dat zelfs als een kind echt in acuut gevaar is, dan is er soms geen goede hulp voorhanden. Daar waarschuwen ze ons elke paar maanden voor in de brief en die gaat ook naar het ministerie. Ik ben volgens mij het enige kamerlid dat die brieven leest.’Het zijn stevige uitspraken van kamerlid Lisa Westerveld van Groenlinks-PvdA, maar eigenlijk kan je het niet hebben over jeugdzorg in Nederland zonder stevige en zeer confronterende uitspraken te doen. Dit is dan ook geen goednieuwsgesprek, maar een reality check.In aflevering 10 van Bureau Jeugdzorgen praat ik met Lisa Westerveld over het schokkende VN-rapport waarin wordt gesteld dat Nederland ernstig tekortschiet als het gaat over het toegankelijk maken van onderwijs, OV en maatschappij voor de gehandicapten en minder validen in Nederland. Ook hebben we het over de 40.000 uit huis geplaatste kinderen, de kinderen van de toeslagenouders, het falen van passend onderwijs, het meisje uit Vlaardingen en het aanhoudende geweld in jeugdzorginstellingen.

Het jeugdzorgrealisme van Daisy Petrona -Claase Het was het moment waarop Jason Bhugwandass van LinkedIn vertrok, dat ik besloot de podcast Bureau Jeugdzorgen te starten om het kritische geluid over wantoestanden binnen Jeugdzorg & co niet te laten verstommen. Ik zei iets in de trant van 'we kunnen het niet laten gebeuren dat kritische geluiden over Jeugdzorg verdwijnen van LinkedIn'. En toen kreeg ik een comment onder mijn post 'De kritische geluiden zijn niet verdwenen...' Dat was mijn eerste kennismaking met Daisy. Een jeugdzorgrealist (bij deze een nieuw woord) die de nodige kilometers binnen Jeugdzorg heeft bewandeld. Tien jaar lang heeft ze het systeem als lijdend voorwerp meegemaakt. Nu zet Daisy deze ervaring in om op te komen voor de belangen van mensen die vroeger in jeugdhulpinstellingen, in pleeggezinnen en de Jeugd Justitiële Instellingen hebben gewoond en daar fysiek-, psychisch- en of seksueel geweld hebben meegemaakt. En voor de belangen van de kinderen en jongeren die op dit moment verblijven in deze vormen van jeugdhulp. Dit doet ze onder andere met het initiatief Jeugdhulp Voldoende Beschermd. Met Daisy praat ik over de huidige staat van de Jeugdzorg. Over haar ervaringen met het systeem en over oplossingsrichtingen. Over de totale staat van machteloosheid en rechteloosheid waarin veel kinderen zich bevinden als ze eenmaal zijn opgeslokt door het Jeugdzorgsysteem. Wat ik zelf een van de meest schokkende zaken vond was dat Daisy vertelde dat pleegkinderen zo weinig serieus worden genomen als ze misstanden binnen hun pleeggezin voor het voetlicht brengen. Er wordt gedacht 'ach, zo'n kind zal wel het één en ander bij elkaar verzinnen en daarbij beschikt het al over een gezinsvoogd, dus is er al iemand die over haar veiligheid waakt.' Het meisje van Vlaardingen heeft laten zien wat er kan gebeuren als er op deze manier wordt omgegaan met de noodkreten van kinderen. Gelukkig zijn er strijders als Daisy, die opkomen voor kinderen die geen stem hebben, maar wel verdienen. 'In het belang van het kind' een van de meest gebruikte leuzen binnen Jeugdzorg, die meestal diametraal staat op de uiteindelijke uitkomst voor het kind. Daisy is een van de weinigen die begrijpt hoe je het beste kan handelen nadat je een zin als 'ik handel in het belang van het kind' uitspreekt. Dankjewel Daisy voor je toewijding en bevlogenheid! Ik hoop van harte dat jeugdzorgend Nederland het lef heeft om naar deze podcast te luisteren. Ze kunnen er alleen maar beter van worden!

In gesprek met luis-in-de-pels Krijn ten HoveDagelijks post Krijn over misstanden binnen de jeugdzorg. Daar zullen veel mensen binnen de sector niet blij mee zijn, want het is gebruikelijk om misstanden onder het tapijt te schuiven, te bagatelliseren of volledig te ontkennen. Krijn strijdt al jaren om de onderste stenen (het zijn er veel bij Jeugdzorg) boven te krijgen. Hij staat ouders bij die in de knel zitten, start initiatieven om gedupeerden bij te staan en schroomt niet om de naakte en pijnlijke waarheid voor het voetlicht te brengen. Ik word regelmatig geïnspireerd door zijn post, dus het werd hoog tijd om eens met hem in gesprek te gaan. Hier een klein fragment uit ons gesprek:Thijmen: 'Al gaat het bij 99 van de honderd uit huis geplaatste kinderen goed, maar bij één niet, dan maak ik mij hard voor dat ene kind. Net zo lang tot dat ene kind ook veilig is.'Krijn ten Hove: 'Ik ga jouw cijfers eigenlijk bijna omdraaien. Uit onderzoek blijkt dat bij slechts 5 tot 33% van de kinderen die uit huis geplaatst wordt, de situatie verbetert. Gemiddeld ongeveer 20%. Dat betekent dat bij 80% de situatie voor het kind niet verbetert. 75% van de kinderen die in de gesloten jeugdzorg komen hebben te maken met geweld. Hetzij dat ze het zelf ondervinden, dan wel dat ze het zien. 100% van de uithuisplaatsingsdossiers is niet op orde. Dat betekent dat je nooit op een dergelijk dossier een besluit zou kunnen en mogen nemen. En ook dat is geweld hè, want op het moment dat een jeugdbeschermer onjuiste informatie naar de rechtbank stuurt, is dat grensoverschrijdend gedrag naar de ouder of naar het kind. Ook dat is geweld, ook dat zullen we moeten erkennen. Ik ben er van overtuigd dat het in 95% van met name de jeugdbeschermingszaken het fout gaat.Ik wil een nuance maken, want dat vind ik wel heel belangrijk. We hebben het over jeugdzorg, er is ook een hele grote tak van de jeugdzorg waar het relatief goed gaat en dan heb ik het over de vrijwillige jeugdzorg, dus daar waar je als ouder naartoe gaat; 'mijn kind heeft een slaapprobleem' ; 'mijn kind heeft een eetprobleem' en wel naar het probleem gekeken wordt.'Bedankt voor dit prettige slechtnieuwsgesprek Krijn. Het is natuurlijk veel leuker om kattenfilmpjes en make-up-tutorials te recenseren, want dat vinden mensen veel leuker om te lezen. Toch blijf jij je inzetten voor een betere, eerlijkere en menselijkere Jeugdzorg en dat siert je!

Een holistische kijk op verloskundeSylvia von Kospoth is de hoofdrolspeelster in de documentaire Goede Moeders van 2Doc (2021). In deze documentaire krijgen we een kijkje in haar verloskundigenpraktijk. Zij beschouwt verloskunde niet louter als het op de wereld zetten van nieuwe kleine mensjes, maar als een groter geheel. Het welzijn van een moeder heeft een grote invloed op het ongeboren kind en dat betekent dat Sylvia verder kijkt dan alleen de echo's van de toekomstige moeder. Regelmatig komen er vrouwen bij haar in de praktijk die te maken hebben met Jeugdzorg. Soms zijn ze eerder een kind kwijt geraakt aan Jeugdzorg of liggen ze onder een vergrootglas. Dit resulteert in ernstige onzekerheid en stress bij de aanstaande moeders en daarom staat Sylvia de vrouwen bij als het gaat om de omgang met Jeugdzorg. Ze helpt de vrouwen de documentatie de lezen, luistert naar hun vaak schrijnende verhalen en staat zelfs ouders bij in de rechtbank als het gaat om de uithuisplaatsing van een kind. Als ze in gesprek gaat met medewerkers van Jeugdbescherming wordt er tegen haar gezegd 'Je doet wel erg veel hè?' Wat in Jeugdbeschermingsjargon betekent 'Waar bemoei jij je mee? Rot op!' Het houdt Syvia niet tegen. Zij maakt zich hard voor het welzijn van moeder én kind, want deze twee zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Een visie die veel Jeugdzorgmedewerkers vreemd is. In deze podcast vertelt Sylvia het verhaal achter de documentaire en maken we nog beter kennis met haar prachtige holistische mensbeeld. Als er nou net wat meer mensen met deze visie bij Jeugdzorg zouden werken, dan zou het aantal uithuisplaatsingen decimeren.

Sharon Stellaard: 'We hebben geen tijd te verliezen om de tijd te nemen'Met die zin eindigde mijn interview met dr. Sharon Stellaard op donderdag 18 juli. Sharon heeft zeven jaar de tijd genomen om te onderzoeken waarom er sprake is van aanhoudende tragiek in passend onderwijs- en jeugdzorgbeleid. Het heeft geleid tot heldere inzichten die ze opschreef in haar proefschrift Boemerangbeleid: over de aanhoudende tragiek in passend onderwijs- en jeudzorgbeleid.Hoe bestaat het dat er steeds meer thuiszitters bijkomen terwijl passend onderwijs juist had moeten zorgen voor een afname van het aantal thuiszitters? Hoe bestaat het dat er meer dan 40.000 kinderen uit huis geplaatst zijn op dit moment terwijl de decentralisatie van de jeugdzorg in 2015 juist had moeten zorgen voor meer passende hulp in het gezin en minder gedwongen uithuisplaatsingen? Daar ligt beleid aan ten grondslag. Sharon analyseert dit beleid en gaat hierin terug tot het begin van de 20ste eeuw. Met behulp van historische narratieven wordt de lezer meegenomen langs alle ontwikkelingen die van belang zijn geweest bij de totstandkoming van het huidige jeugdzorg- en passend onderwijsbeleid.In het boek wordt uitgegaan van een viertal logica's (analytische brillen):1. De logica van padafhankelijkheid2. De logica van gepastheid3. De logica van calculatie4. De logica van interferentieDeze logica's worden geïllustreerd met fijn lezende verhalen van mensen die in dialoog zijn met elkaar en zichzelf en kritische vragen stellen bij het functioneren van het systeem waar ze mee te maken hebben.De kritische reflectie is de belangrijkste aanbeveling van Sharon, goed verwoord in het laatste hoofdstuk van het boek getiteld 'Een pleidooi voor chronologisch beleidsbesef'. Alleen door grondige reflectie kom je erachter waarom beleid niet leidt tot de gewenst uitkomst en herken je terugkomende patronen. Dat kost tijd. Veel tijd. Dat vereist ook een kwetsbare opstelling van degene die kritisch reflecteert. En tijd is nou net iets waarvan met graag zegt dat het niet voor handen is. In het onderwijs en de zorg wordt men gegijzeld door de waan van de dag: personeelstekorten, werkdruk, te weinig geld, hoge caseload, te grote klassen, etc. Met die argumenten kan men de urgentie om te reflecteren altijd van tafel schuiven. En met die werkwijze blijft beleid altijd als een boemerang terugkomen; het lijkt op de korte termijn of het probleem waarvoor beleid is bedacht opgelost is, maar op de lange termijn komt het probleem gewoon weer terug (soms groter dan het eerst was).Kom tot chronologisch beleidsbesef beste bestuurders, beleidsmakers, politici. Dat kost tijd. Veel tijd. Mocht je geen tijd hebben om het geweldige boek Boemerangbeleid van Sharon Stellaard te lezen, luister dan naar dit interview op Spotify waarin in Sharon de belangrijkste principes uit het boek helder uiteenzet.Het lijkt mij een bijzonder nuttige tijdsinvestering

Peggy van Rooij is overlever van sadistisch seksueel kindermisbruik. Zij is stelselmatig mishandeld en verkracht tussen haar 8ste en 20ste levensjaar, Dit gebeurde (en gebeurt nog steeds) in professioneel georganiseerde netwerken waarin witteboordencriminelen hoog in de hiërarchie van organisaties, waarin de de burger juist vertrouwen moet hebben, mededaders de hand boven het hoofd houden. De machtsposities waarin de witteboordencriminelen zich bevinden zorgen ervoor dat slachtoffers met de rug tegen de muur staan. De instanties waar ze melding zouden willen doen (als ze daar al de moed voor hebben) van de gruwelijkheden blijken betrokken of zelfs medeplichtig.Peggy vertelt haar ontluisterende verhaal op rustige maar confronterende wijze. Het is bijna niet te bevatten dat er nog steeds kinderen slachtoffer zijn van dit soort zeer gewelddadige netwerken. Slachtoffers durven doorgaans niet met hun verhaal naar buiten te komen wegen ernstige fysieke consequenties. Ook Peggy wordt ernstig bedreigd en is door meerdere personen mishandeld en verkracht nadat ze met haar verhaal naar buiten kwam. Het ergste daarbij is dat er kinderen voor haar ogen worden afgetuigd om haar onder druk te zetten. Toch heeft Peggy besloten niet te zwijgen. Ze kiest ervoor dat ene straaltje licht te zijn voor die kinderen die nu in duisternis verkeren. Ze heeft haar agressors verteld dat ze niet meer zal zwijgen ondanks de mishandelingen en verkrachtingen. Dit zal en moet gaan stoppen. Ze weet dat deze podcast consequenties zal hebben en dat ze gevold, mishandeld en verkracht zal worden, maar haar missie is duidelijk: een einde aan sadistisch seksueel kindermisbruik. Peggy is de dapperste persoon die ik ken. By far.Op de vraag 'hoe kan ik je als buitenstaander helpen?' Zegt ze 'Erken dat dit soort misbruik en misbruiknetwerken bestaan. Dat is de eerste stap in de richting van de oplossing.' Ik geloof Peggy 100%. Ik erken dit misbruik en het bestaan van dit soort netwerken en ik steun Peggy in haar missie deze praktijken te stoppen. Jij ook? Steun Peggy dan en deel deze podcast met de hashtag #stopsadistischseksueelkindermisbruiknu