Mijn duurzame leven voor een Aarde in Balans

Leven zonder afval met Emily-Jane deel 2.(Herhaling van de tekst van deel 1)Voor het gesprek met Emily-Jane ben ik naar haar kantoor/werkplek in Baarn gereisd. De reis met het openbaar vervoer verliep op de heenweg zonder problemen. Een overstap van bus naar trein in Nijmegen, en daarna een vlekkeloze overstap van Utrecht naar Baarn, via Hilversum. In Baarn viel mijn oog op een schitterende stoeptegel, welke bij diverse rioolputjes op de stoep waren aangebracht: “Hier begint de zee, niks inwerpen”. Het doet me stilstaan en glimlachen. Een mooie binnenkomer.Emily-Jane verbaasde zich over de enorme hoeveelheid afval wat ze genereerde, toen ze haar kinderen kreeg. Stapels luiers en vele soorten verpakkingsmateriaal, welke ervoor zorgden dat haar Kliko binnen de kortste keren vol zat. Ze werkte in de zorg als verpleegkundige, en tijdens haar zwangerschapsverlof vond ze een andere soort luiers dan welke ze eerder had moeten kopen voor haar eerste baby. Deze waren gemaakt van bamboe, uitwasbaar en dus ook goed te hergebruiken. Bovendien was haar baby daardoor sneller zindelijk dan haar eerdere kinderen. En het waren niet alleen luiers welke jonge ouders als extra afval genereren. (Toen ik baby was, waren alle luiers van katoen en goed uitwasbaar).Tijdens haar zwangerschapsverlof is ze op zoek gegaan naar andere manieren om haar huishouden te doen. Daar begon ze al met het maken van haar eerste broodzakken van katoen, het fabriceren van andere vormen van zeeppoeders en dergelijke.Eerst hielp haar moeder haar met het maken en fabriceren van de diverse producten, daarna heeft ze de stoute schoenen aangetrokken en is ook fabrikanten gaan zoeken en benaderen die inmiddels al langzaamaan aan het overschakelen waren naar producten zonder verpakking. Nu heeft ze een webshop in plastic vrije materialen voor huishouden en tuin. Ik heb mijn ogen uitgekeken wat er allemaal verkrijgbaar is! Van tabletten waar je op moet kauwen wat vervolgens als tandpasta werkt, tot zeep en shampoo in vaste vorm. Deze laatste is inmiddels ook in supermarkten en bij de drogisterijen te verkrijgen. De producten zitten vaak in een kartonnen verpakking welke gewoon bij het oud-papier kunnen worden gedaan voor hergebruik.Ze heeft 2 boeken geschreven met de titel ‘leven zonder afval’, en heeft van de plastic soup foundation een onderscheiding gekregen. De webshop van Emily-Jane is te vinden op www.levenzonderafval.com.Bovendien is ze te vinden via alle sociale mediakanalen: Facebook, Instagram, Linkedln etc.

Leven zonder afval met Emily-Jane ……Voor het gesprek met Emily-Jane ben ik naar haar kantoor/werkplek in Baarn gereisd. De reis met het openbaar vervoer verliep op de heenweg zonder problemen. Een overstap van bus naar trein in Nijmegen, en daarna een vlekkeloze overstap van Utrecht naar Baarn, via Hilversum. In Baarn viel mijn oog op een schitterende stoeptegel, welke bij diverse rioolputjes op de stoep waren aangebracht: “Hier begint de zee, niks inwerpen”. Het doet me stilstaan en glimlachen. Een mooie binnenkomer.Emily-Jane verbaasde zich over de enorme hoeveelheid afval wat ze genereerde, toen ze haar kinderen kreeg. Stapels luiers en vele soorten verpakkingsmateriaal, welke ervoor zorgden dat haar Kliko binnen de kortste keren vol zat. Ze werkte in de zorg als verpleegkundige, en tijdens haar zwangerschapsverlof vond ze een andere soort luiers dan welke ze eerder had moeten kopen voor haar eerste baby. Deze waren gemaakt van bamboe, uitwasbaar en dus ook goed te hergebruiken. Bovendien was haar baby daardoor sneller zindelijk dan haar eerdere kinderen. En het waren niet alleen luiers welke jonge ouders als extra afval genereren. (Toen ik baby was, waren alle luiers van katoen en goed uitwasbaar).Tijdens haar zwangerschapsverlof is ze op zoek gegaan naar andere manieren om haar huishouden te doen. Daar begon ze al met het maken van haar eerste broodzakken van katoen, het fabriceren van andere vormen van zeeppoeders en dergelijke.Eerst hielp haar moeder haar met het maken en fabriceren van de diverse producten, daarna heeft ze de stoute schoenen aangetrokken en is ook fabrikanten gaan zoeken en benaderen die inmiddels al langzaamaan aan het overschakelen waren naar producten zonder verpakking. Nu heeft ze een webshop in plastic vrije materialen voor huishouden en tuin. Ik heb mijn ogen uitgekeken wat er allemaal verkrijgbaar is! Van tabletten waar je op moet kauwen wat vervolgens als tandpasta werkt, tot zeep en shampoo in vaste vorm. Deze laatste is inmiddels ook in supermarkten en bij de drogisterijen te verkrijgen. De producten zitten vaak in een kartonnen verpakking welke gewoon bij het oud-papier kunnen worden gedaan voor hergebruik.Ze heeft 2 boeken geschreven met de titel ‘leven zonder afval’, en heeft van de plastic soup foundation een onderscheiding gekregen. De webshop van Emily-Jane is te vinden op www.levenzonderafval.com.Bovendien is ze te vinden via alle sociale mediakanalen: Facebook, Instagram, Linkedln etc.

Dirk Groot bespreekt in deze aflevering wat zijn persoonlijke uitdaging, een bezoek brengen aan de Marker Wadden zonder zijn telefoon mee te nemen met hem heeft gedaan. Ik kan alvast verklappen dat het niet helemaal is gegaan zoals gepland, maar dat het hem wél meer heeft gebracht dan in eerste instantie werd gedacht.

Het artikel van rtl nieuws: https://www.rtl.nl/nieuws/binnenland/artikel/5502354/pijnlijk-maar-waar-hoe-meer-kippen-buiten-scharrelen-hoe-meerMijn kleine onderzoek:Vragen door partij voor de dieren:https://www.partijvoordedieren.nl/vragen/vragen-akerboom-over-de-schade-door-pfas-in-landbouwgifPFAS als forever chemical uitgelegd in het Engels (vertalen via Google translate) https://chemtrust.org/pfas/PFAS kan wel 1000 jaar in het milieu blijven volgens deze tekst (Engels)Perfluoroalkyl and polyfluoroalkyl substances, or PFAS, have earned the nickname of forever chemicals from their extraordinary ability to stick around in the environment long after they’ve been used.These synthetic compounds, commonly used in consumer products and industrial applications for their water- and grease-resistant properties, are now found practically everywhere in the environment.WATCH: What we know about toxic ‘forever chemicals’ and how to reduce our exposureWhile many chemicals will degrade relatively quickly after they’re disposed of, PFAS can stick around for up to 1,000 years. This durability is great for their use in firefighting foams, nonstick cookware, waterproof clothing and even food packaging.Bron: https://www.pbs.org/newshour/science/researchers-have-developed-a-way-to-break-down-long-lasting-pfas-compounds-using-lightEen artikel wat me werd toegestuurd was de aanleiding voor deze aflevering. Een aflevering over PFAS, hoe PFAS in eieren zou komen en dat we geen scharrelkippen meer zouden moeten houden. Ik heb daar een ander idee over, wat ik graag in deze aflevering met je deel.Ik krijg het idee, maar dat is puur hoe ik ernaar kijk, dat ‘we’ geen scharreleieren meer zouden moeten eten. We worden een kant opgestuurd met een – in mijn ogen – onjuiste reden. In plaats van PFAS en bestrijdingsmiddelen aan te pakken door middel van wetgeving, worden mensen die diervriendelijk kippen houden in een kwaad daglicht gezet. Ik blijf gewoon de eieren van mijn kippen eten.Ook bespreek ik in deze aflevering de uitdaging die ik ben aangegaan om 24 uur geen stroom in mijn woning te gebruiken.Ik besluit met het goede nieuws dat één van mijn 2 bijenvolken de winter hebben overleeft, ondanks dat ik geen bij-onvriendelijke maatregelen heb genomen (of misschien juist wel omdát…?)

Genoemd in de aflevering:https://www.bakkersinbedrijf.nl/nieuws/duurzame-verpakkingen-brood-nodighttps://puurenloos.nl/https://enjoycleaningup.com/author/alex/https://www.suzanneshandwerkshop.nl/https://www.klimaatneutraalijsselstein.nl/thema-s/en-meer/30-recycling/53-repair-cafehttps://lunchroomzolekker.nl/Mijn brood haal ik tegenwoordig in een katoenen broodtas bij de lokale bakker. Toen ik las dat de bedenker van de katoenen broodtas, Marie-José de Zeeuw, in IJsselstein woont, heb ik contact met haar gezocht. Ze vertelde dat ze niet de bedenker was, maar dat ze dit idee wel groter heeft weten te maken. Nadat ik eerst een rondje door het oude centrum heb gelopen ben ik naar het restaurant gelopen waar ik met Marie-José de Zeeuw had afgesproken. Het restaurant is een plek voor dagbesteding voor mensen met een verstandelijke beperking. Een mooie plek om dit gesprek te gaan houden, zo leek mij. Helaas was er veel geluid hoorbaar op de ‘achtergrond’, wat het gesprek soms lastig te verstaan heeft gemaakt.Nadat we eerst wat hebben gegeten heeft Marie-José uitgebreid verteld hoe een klein idee steeds groter werd en uiteindelijk landelijke bekendheid kreeg. Daarna ging het steeds sneller, en werden haar broodtassen ook in het buitenland verspreid.Ik zie hier een mooi voorbeeld van hoe iets wat heel klein begint steeds groter kan worden. Met soms onverwachte gevolgen. Maar je zult wél ooit de eerste stap moeten zetten. We hebben een soort afspraak gemaakt: Marie-José ziet het project van de broodtas als onafgemaakt. Ze had ideeën om van delfts-blauwe gordijnstof broodtassen te gaan maken en verspreiden, maar covid-19 gooide roet in deze plannen.Wanneer iemand van de luisteraars de delfts-blauwe broodtas in productie wil nemen, is Marie-José bereid om de inmiddels gemaakte tekeningen kosteloos ter beschikking te stellen. Alle ontvangen aanvragen zal ik naar haar doorsturen.Zoals ik eerder schreef is de opname niet goed gelukt. De microfoon waar ik normaal mee opneem heeft niet gewerkt, en het geluid is opgenomen door de kleine microfoontjes welke we beide – als reserve- hadden opgespeld. Het is me wel gelukt om veel achtergrondgeluid weg te filteren, maar dat is ten koste gegaan van de kwaliteit. Ondanks dat, is het een levendige aflevering geworden, waar Marie-José bereid was om de Spodek-Methode met mij te doorlopen. Dat betekent dus ook dat van deze aflevering een vervolg opgenomen gaat worden.Tot mijn spijt is de opname niet goed gelukt om technische redenen. Deze noem ik in de aflevering. Marie-José heeft wel de Spodek Methode met mij doorlopen en heeft een mooie uitdaging gevonden. Hiervan wordt later een tweede aflevering gemaakt.

Nadat de verbinding weer was hersteld werd ook het gesprek weer snel opgepakt. In deze aflevering 1.5 heb ik Dirk gevraagd of hij met mij de Spodek Methode (Engels) wilde doorlopen. Voor mij een goede oefening, en aardig als Dirk is, liet hij zich leiden door mij. Het was voor hem even zoeken om een leuke uitdaging voor zichzelf te vinden. Een uitdaging die aansloot bij het gevoel, de emotie(s) die hij beleefde toen hij op vakantie oog in oog stond met dieren welke wij in Nederland niet kennen. Vooral omdat de methode voor velen nog niet bekend is, is het in het begin puzzelen om te bedenken wat dan aansluit bij het sterke, belangrijke gevoel wat je ooit in de natuur hebt gehad.Hoor hoe we samen de methode doorlopen, en wat hij uiteindelijk gaat doen om de Aarde een beetje mooier te maken. In aflevering 2 zullen we het gaan hebben over deze uitdaging.

Arnold BomansDoor onze wereldwijde honger naar economische groei zijn veel problemen ontstaan, en het lijkt allemaal steeds ingewikkelder te worden om de problemen echt aan te kunnen pakken. Ik noem hier de woningnood, de bevolkingsgroei, de klimaatverandering en de daarmee gepaard gaande problemen met oogsten, droogte, het op raken van de fossiele brandstoffen zoals olie, en de blijvende wens - van vele partijen die daar baat bij hebben- om steeds meer te willen van een Planeet die niet mee kan groeien. Oceanen warmen mee op, waardoor orkanen steeds zwaarder worden. Dier en plantsoorten sterven uit, de lijst is nog veel langer.Arnold is bedenker van ‘Beslisverandering’, lid van de werkgroep voetafdruk Nederland, en betrokken bij Extinction RebellionOver beslisverandering:Velen zeggen dat het systeem waarin we leven anders zou moeten. Niemand heeft een duidelijk idee hoe dat anders zou kunnen. Arnold is hiermee aan de gang gegaan, nadat hij zijn baan had opgezegd. Hij heeft een aantal personen weten te interesseren die hem helpen met dit plan. In het kort komt het erop neer dat de besluitvorming niet meer bij de huidige machthebbers ligt, maar dat zowel wetenschappers, specialisten alsook burgers in een overlegorgaan worden gekozen om betere keuzes te maken. Maar hoe? Zogeheten besliskundigen zouden, samen met leken, een procedure moeten ontwerpen waarmee dergelijke partijen beslissen over grootschalige maatregelen. Keuzes die klimaatverandering echt tegengaan, keuzes die in het belang zijn van de burger en het overige leven op de Planeet.https://www.decisionchange.net/https://www.voetafdruk.eu/columns/_20210123abburgerberaadoverdemilieucrisis.html

Ken jij de Jevons Paradox?Bijna iedereen krijgt er in haar of zijn leven mee te maken, en toch heeft niet iedereen er van gehoord.In het kort houdt de Jevons Paradox in, dat de besparing – in energie, uiteindelijk zorgt voor hogere gebruik van Energie.Door het vervangen van energie zuinige apparaten, gaan we met z’n allen juist meer energie gebruiken. Alle apparaten welke je vervangt, moeten immers eerst worden gemaakt. Dat kost allemaal energie. Kijk naar de led verlichting: Doordat led verlichting efficiënter omgaat met energie, wordt overal led verlichting aangebracht op plaatsen waar dat eerder niet het geval was. Langs de vele snelwegen, fietspaden, maar ook led-panelen welke onze aandacht trekken met advertenties. Die zie je nu heel veel in de grote steden. Wie kent niet de grote panelen op Trafalgar Square in London? Zulke panelen zie je tegenwoordig in nagenoeg elke grote stad.Ik lees een stukje uit ‘Energieslank leven met Klimaatdukaten’, pagina 26Zelf heb ik ook een mooi voorbeeld van deze Jevons Paradox:Ik bespaar energie en water doordat ik de temperatuur in mijn woning op 15 graden heb gezet en alleen tussen 18.00 en 20.00 uur ’s avonds de temperatuur op 17 graden heb staan;Ik spoel met mijn badwater het toilet of gebruik het water uit mijn 1000 liter regenton;Ik ben veel stroom gaan besparen omdat ik vers voedsel koop op de markt wat gemakkelijk een week goed blijft in de winter. Hierdoor kon ik de stekker van de koelkast uit het stopcontact halen, de koelkast was toch vooral leeg. Ik heb nu ook geen vriezer meer waar ik mijn vlees en brood in bewaarde: Brood koop ik vers, vlees eet ik nog zelden. Doordat ik niet meer op vakantie ga, en ik mijn huis heb geïsoleerd ben ik ook daar kosten aan het besparen.Ik hield jaarlijks een mooi bedrag over. Nu kon ik dit geld wat ik overhield, uitgeven aan onzinnige dingen als vakantie of dure spullen, wat vervolgens weer níet goed is voor de Planeet en de CO2 uitstoot. In plaats daarvan ben ik minder gaan werken, en heb ik meer vrije tijd. Ik voel me minder gestrest en zit prettiger in mijn vel.

Onderaan de tekst staan de koppelingen naar diverse websites.Dirk houdt zich al jaren bezig met zwerfafval. Hij brengt dit in kaart en adviseert Rijkswaterstaat en het kabinet over dit landelijke probleem. Op zijn website houdt hij een blog bij, hij stuurt vrijwilligers aan en is betrokken bij landelijke projecten zoals  bijvoorbeeld ‘schone rivieren’. Ook geeft hij presentaties als gastdocent op scholen en bij bedrijven. Eén van zijn successen is het terugdringen van plastic verpakkingen van bijvoorbeeld Antaflu en pepermunt. Ook zijn de gegevens die hij heeft verzameld gebruikt bij de invoering van statiegeld op kleine flacons en blik. Het volgende probleem wat zich voordoet zijn de kapot getrokken prullebakken in de grote steden. Ook dit brengt hij in kaart en schrijft hierover in zijn blog. Hij legt uit in deze podcast aflevering dat de plastic vervuiling, wereldwijd, één van de gevolgen is van de fossiele industrie. Bovendien weet hij uit te leggen wat het effect is op klimaatverandering nu we zoveel troep weggooien, en waar dat uiteindelijk terecht komt.De toename van plastic vervuiling:https://ourworldindata.org/plastic-pollutionDe hoeveelheid fossiele brandstof nog aanwezig: https://ourworldindata.org/grapher/years-of-fossil-fuel-reserves-leftDe website van Dirk, Zwerfinator https://zwerfinator.nl/Plastic soup surfer Merijn Tinga: https://www.plasticsoupsurfer.org/nl/Schone rivieren, een initiatief van IVN in samenwerking met Zwerfinator: https://www.schonerivieren.org/

Hier vind je de informatie welke besproken is in de podcast:David van Reybrouck: “De kolonisatie van de toekomst”, leven aan de vooravond van de klimaatcatastrofe. ISBN 978 94 634 8098 7Derrick Jensen: “Bright Green Lies”, How the environmental movement lost its way and what we can do about it. Boek en film.Werkgroep Voetafdruk NederlandDe FaunabeschermingOver de aflevering van vandaag:Quintijn Hoogenboom is lid van werkgroep voetafdruk Nederland en bestuurslid van Stichting "de Faunabescherming". Quintijn heeft contact met mij gezocht nadat ik in Arnhem posters heb laten verspreiden. We zijn elkaar via Twitter, tegenwoordig X, gaan volgen. Toen ik deze podcast begon wist ik dat ik Quintijn zou willen uitnodigen. Hij was bereid om me te helpen en zo zijn we tot deze afspraak gekomen.Hij weet in duidelijke taal uit te leggen wat onze voetafdruk inhoudt. En hoe we die kunnen berekenen. Ook vertelt hij in deze podcast over zijn werk als bestuurslid van Stichting "de Faunabescherming", en wat deze stichting in Nederland doet.Over de posters: In 2023 heb ik op 30 plaatsen in Arnhem posters laten ophangen (A1 formaat), welke nogal wat commotie hebben veroorzaakt door een zeer kleine groep mensen. Dit heeft er toe geleid dat de posters maar 2 dagen zichtbaar zijn geweest, waarna ze door het reclamebedrijf zijn verwijderd. Het bedrijf had verzuimd om mijn website te vermelden. De kleine groep mensen hebben bedreigingen geuit naar het reclamebedrijf, waardoor het bedrijf zich genoodzaakt voelde om de posters te verwijderen. RTL Nieuws en Omroep Gelderland hebben hier een kort item over gemaakt. Doordat ik niet wist om te gaan met de bedreigingen, ben ik niet ingegaan op de uitnodiging van beide omroepen om mijn verhaal te doen.Een post op Twitter van mijn posters (niet door mezelf gepost), gaf ruim 1100 likes. Deze post werd 220.000 keer gezien en de commotie heeft er toe geleid dat mijn website in 2 dagen door 6800 mensen werd gevonden.Het waarom van de posters: Ondanks de rapportage van het IPCC, ondanks dat iedereen inmiddels weet dat het klimaat verandert, toch blijven we onze kop in het zand steken. De volgende generaties gaan last krijgen van een steeds heter wordende planeet. Terwijl ze er zelf niks aan kunnen doen. Het lijkt wel, alsof we niet willen stilstaan bij de gevolgen welke door de jongere generaties moeten worden gedragen. Ik kan niet tegen dat onrecht en hoopte met deze posters een positief signaal af te geven voor de generaties na mij