Omdat ik het zeg!

Soms lijkt opvoeden niet meer dan een eindeloze cyclus van straffen en belonen. Je wilt je kind motiveren tot goed gedrag, dus strooi je met complimenten — misschien wel iets te vaak. En wanneer regels worden overtreden, wil je grenzen stellen. Maar hoe doe je dat goed? En kunnen we nog wel spreken van ‘straffen’ in deze tijd? Zeker wanneer je geloof een rol speelt in de opvoeding, wordt die vraag nog belangrijker. Want wat vraagt geloof om te doen — en misschien juist om te laten — als het gaat om corrigeren, leren en liefhebben?

Je gunt je kinderen het geloof. Dat ze weten dat God echt is, dat Hij van ze houdt, dat ze nooit alleen zijn. Je zou het ze het liefst cadeau doen. Maar zo werkt het niet. Geloof laat zich niet zomaar overdragen. Hoe voer je dan geloofsgesprekken met je kind — zonder dat het geforceerd voelt? Hoe verbind je het gewone leven met God, tussen het ontbijt en het naar bed brengen door? In deze aflevering hebben Rosa Douma en Chris Segers het met theoloog Bart de Bruijn en godsdienstpedagoog Corina Nagel over geloofsgesprekken.

Opvoeden is betrokken zijn. Natuurlijk wil je weten waar je kind is, wat het doet, met wie het speelt. Je wilt het beschermen. Maar voor je het weet zit je erbovenop. Je regelt alles. Je voorkomt elk risico. En dan komt die knagende vraag: ben ik nu een overbeschermer? Tegelijk weet je: een kind heeft ruimte nodig om te groeien. Zelf naar school fietsen. Alleen naar een vriendje lopen. Zelf de komkommer snijden met dat scherpe mesje. Maar… hoe ver mag het van huis? Moet er een GPS-horloge om, 'voor de zekerheid'? Of zeg je: dit kan jij, ik vertrouw je? Daar tussenin zit precies de uitdaging van opvoeden: genoeg vrijheid geven om zelfstandig en zeker te worden - én toch veiligheid bieden. Hoe doe je dat in het dagelijks leven? Waar ligt gezonde verantwoordelijkheid, en waar begint controle?