Argos Actueel

(00:34): Hoe Rotterdam haar burgers op de digitale snijtafel legt   De gemeente Rotterdam kent bijna 30.000 mensen in de bijstand. Zo’n 1.000 daarvan worden elk jaar onderworpen aan een uitgebreide controle vanwege een verdenking van ‘onrechtmatigheden’. Bijvoorbeeld omdat ze een cadeau aannemen, een betaalde klus niet doorgegeven of een formulier verkeerd invullen. Maar welke 1.000 mensen controleer je? Een ‘slim’ algoritme hielp de gemeente daarbij. Voor het eerst in de geschiedenis leggen journalisten een fraude-algoritme in zijn geheel op de snijtafel. (34:55): Soap rond het Poch-archief krijgt steeds curieuzere trekjes   Hoe staat het met de transparantie van de overheid? Duizenden documenten uit het archief over de Poch-zaak blijven op last van minister Yesilgöz geheim, ondanks de stellige belofte van haar voorganger Grapperhaus om het archief ter beschikking te stellen aan de Tweede Kamer. De reden: er was een ‘dringend signaal’ binnengekomen. Een signaal van de politie. Meer wil Yesilgöz er niet over kwijt. Wat betekent dit? Moeten Kamerleden zich hierbij neerleggen? Of worden zij met een kluitje in het riet gestuurd?   Presentatie: Eric Arends

(00:21): Een levensgroot geschenk: orgaandonatie na euthanasie   In de zomer van 2020 ging de veelbesproken nieuwe donorwet in. Mensen die hun keuze niet bij de overheid opgeven, zijn automatisch donor. Ondanks een recordaantal orgaandonaties is de wachtlijst nog lang. Een manier om donor te worden die onderbelicht is, is orgaandonatie na euthanasie. Deze vorm komt nog heel weinig voor. Maar als alle geschikte mensen hun organen zouden afstaan, zou er binnen een jaar geen wachtlijst meer bestaan. Argos onderzoekt waarom de theorie zo ver van de praktijk ligt.   (29:19): Iedereen betaalbaar onderdak    Afgelopen weekend was er weer een woonprotest, dit keer in Amsterdam, waar voor de zoveelste keer werd gedemonstreerd tegen de woningnood in Nederland. Het is moeilijker dan ooit om aan betaalbare woonruimte te komen. Woonminister Hugo de Jonge wil hier iets aan doen. Hij lanceerde de afgelopen weken nieuwe ambitieuze plannen om de woningmarkt in Nederland te reguleren. Gemeenten worden verplicht meer betaalbare woningen te bouwen en bij reeds bestaande woonruimte wordt scherper toegezien op de hoogte van de huren. Verhuurders die aantoonbaar huisjesmelkers blijken, riskeren straks hoge boetes. Maar hoe haalbaar zijn deze plannen?    Presentatie: Eric Arends

Op 24 februari is de oorlog in Oekraïne een jaar aan de gang. Ook Europa heeft te maken met de gevolgen van de Russische inval: niet alleen door een energiecrisis en vluchtelingenstromen, maar ook moet er opnieuw nagedacht worden over de Europese defensie. En waar het eerst nog ging over de levering van helmen en scherfvesten om Oekraïne in staat te stellen zichzelf te verdedigen, gaat het inmiddels over de modernste tanks en jachtvliegtuigen. Argos sprak een aantal experts over de vraag welke impact dit conflict heeft op het Europese bestuur, de gevolgen voor de Europese en Nederlandse defensie en de gevolgen voor de Europese energievoorziening en energiemarkt. Er wordt wel gezegd dat de Europese Unie crises nodig heeft om voortgang te kunnen boeken, en met het grootste conflict sinds de Tweede Wereldoorlog op Europese bodem lijkt dat nu inderdaad het geval. Presentatie: Eric Arends

Er zijn veel problemen in de jeugdbescherming, maar soms is er ook reden tot optimisme. Recent kwam er een nieuwe richtlijn uit voor jeugdhulpprofessionals. Die laat zien dat het bewustzijn rond de risico’s van uithuisplaatsen eindelijk lijkt toe te nemen binnen de jeugdbescherming. De richtlijn voor uithuisplaatsen is vernieuwd. Deze richtlijn is een handvat voor jeugdprofessionals rond het beslissen over uithuisplaatsen en verschilt erg van de vorige versie. Oud-kinder- en jeugdpsychiater Peter Dijkshoorn, die eraan meeschreef, vertelt in Argos wat dit betekent en waarom dit goed nieuws is. Naast de vernieuwde richtlijn, werkte Dijkshoorn ook mee aan een recent verschenen onderzoek naar het proces rond een uithuisplaatsing. Uit dat onderzoek blijkt onder andere dat gezinnen vaak de verkeerde hulp krijgen, omdat onvoldoende met ouders en kinderen zèlf wordt gepraat.

Steeds meer mensen in Nederland willen euthanasie en dat zorgt voor problemen. Op papier is alles goed geregeld, maar in de praktijk moeten mensen vaak langer wachten dan hen lief is. In 2021 hielpen artsen 7.666 mensen met het beëindigen van hun leven. Een flinke stijging van 10% met het jaar daarvoor. Naast de landelijke groei valt nog iets op: het aandeel van de euthanasiegevallen die huisartsen uitvoeren neemt af. In 2011 voerden de huisartsen nog 90% uit, in 2021 was dat 80%. Het Expertisecentrum Euthanasie, voorheen de Levenseindekliniek, voert een steeds groter deel van alle euthanasiegevallen uit. En dat zorgt ervoor dat het centrum harde keuzes heeft moeten maken. Door een gebrek aan capaciteit ondersteunen zij huisartsen niet langer in de vakantieperiode. Mensen moeten daardoor, soms wekenlang, wachten tot hun huisarts terug is van vakantie. Mensen die euthanasie willen omdat zij psychisch lijden, moeten nog veel langer wachten. Maar weinig psychiaters zijn bereid patiënten te helpen bij hun levensbeëindiging. Uit onderzoek uit 2016 blijkt dat 63% van de psychiaters het ondenkbaar vindt om ooit hulp bij zelfdoding uit te voeren. Het overgrote deel van de patiënten dat naar eigen zeggen ondraaglijk lijdt vanwege een psychiatrische stoornis, komt dus uit bij het Expertisecentrum Euthanasie. De wachttijd voor deze groep patiënten is nu gemiddeld twee jaar. In Argos onderzoeken we de oorzaken en effecten van de groei van euthanasiegevallen in Nederland. Heb je een hulpvraag rond euthanasie of psychische problematiek en wil je hier met een professionele hulpverlener over praten? Dat kan gratis en anoniem bij MIND Korrelatie via mindkorrelatie.nl

Een school bouwen in een Afrikaans dorpje, hulp in de landbouw, medisch materiaal opsturen naar een afgelegen ziekenhuis in nood. Ontwikkelingswerk zoals we dat nu kennen bestaat nu zo’n vijfenzeventig jaar. Maar is het in de huidige vorm nog wel van deze tijd? Of is het, met alle crises in de wereld, juist meer nodig dan ooit?  De Nederlandse koers is vaak veranderd, wat ontwikkelingssamenwerking betreft. Waar we ooit Friese koeien stuurden die ten onder gingen aan het Afrikaanse klimaat, liepen we later wereldwijd voorop met onze ontwikkelingshulp. In 2013 raakte Nederland door ongekende bezuinigingen die koppositie definitief kwijt, en zetten we vooral in op hulp door handel.   Er is veel discussie over het huidige beleid, zeker nadat de inspectie van Buitenlandse Zaken de resultaten van de afgelopen tien jaar kraakte in een kritisch rapport. Toch houdt de minister vast aan haar koers, tot verbazing van experts uit de ontwikkelingssector. Daarnaast is er steeds meer kritiek op de koloniale ondertoon van veel ontwikkelingsactiviteiten - van grote overheidsprojecten tot een Ghanees schooltje gesponsord door een Nederlandse buurtvereniging. Zitten landen nog wel op de westerse hulp te wachten?   In Argos een gesprek met experts over het belang van ontwikkelingssamenwerking, de rol die koloniaal denken daarin speelt en wat de lessen zijn voor de toekomst.

Van de wieg tot het graf, op elk moment in je leven kun je te maken krijgen met spraak- en slikproblemen. Van kinderen die stotteren of niet willen drinken tot ouderen die zich telkens gevaarlijk verslikken. Iedereen kan ineens een logopedist nodig hebben, maar dan moet je die natuurlijk wel kunnen vinden. Logopedie is laagdrempelige eerstelijnszorg die wordt vergoed via de basisverzekering. Hier is veel vraag naar. Helaas worden de wachtlijsten steeds langer, omdat het aantal logopedisten slinkt. Veel minder jongeren kiezen voor het vak en steeds meer praktijken sluiten, want de kosten zijn hoger dan de gemiddelde tarieven die zorgverzekeraars willen betalen.  De zorgverzekeraars proberen de premiestijgingen voor verzekerden in toom te houden door te beknibbelen op tarieven voor eerstelijnszorg. Individuele logopedisten zijn machteloos en kunnen de alsmaar stijgende praktijkkosten soms ternauwernood betalen, laat staan dat ze zelf voldoende overhouden om van te leven.   Het kan toch niet de bedoeling zijn dat de logopedisten en andere paramedici hun vak als hobby moeten gaan bedrijven?

Al bijna twee jaar vraag de Tweede Kamer aan de minister van Justitie om inzage in documenten over de zaak-Poch. Nadat Ferd Grapperhaus in 2021 beloofde om het archief van deze zaak ‘zo snel mogelijk’ naar de Kamer te sturen, wil zijn opvolger Dilan Yesilgöz dit toch geheimhouden. Ook na politieke aanmaningen geeft Yesilgöz geen krimp. Over de zaak van de oud-Transavia-piloot Julio Poch, die ruim acht jaar onschuldig in een Argentijnse gevangenis zat, en de omstreden rol die Nederland hierbij speelde, zijn dikke rapporten geschreven. Hieruit bleek dat de Nederlandse overheid niks te verwijten viel, maar daar denken verschillende vooraanstaande rechtsgeleerden anders over.  Daarom wil de Tweede Kamer de documenten inzien om zelf een oordeel te kunnen vellen. Afgelopen woensdag trok de vaste Kamercommissie Justitie en Veiligheid voor de zoveelste keer aan de bel.  Deze wens gaat echter niet in vervulling, als het aan Yesilgöz ligt. De bewindsvrouw meent dat ‘meerdere betrokkenen’ bij openbaarmaking van de documenten ‘onevenredig benadeeld’ zouden worden.  Vraag is of dat een valide argument is. De Kamer wil inzage in de documenten met een beroep op Artikel 68 van de Grondwet. Die bepaalt dat een bewindspersoon de gevraagde informatie alleen kan weigeren indien openbaarmaking in strijd is met het belang van de Staat.  Hoogleraar staats- en bestuursrecht Wim Voermans gaat in op deze kwestie en het Grondwetsartikel waar de Kamer zich op beroept. Moet Yesilgöz niet doen wat de meerderheid van de Kamer haar vraagt? En hoe nu verder?

Je komt bij het loket om bijstand aan te vragen en nadat je de nodige vragen hebt beantwoord, zegt de gemeenteambtenaar: u ziet er best aardig uit, maar we verdenken u van fraude. Twee uur later staat de sociale recherche in je huis en trekt alle laden en kastjes open. 158 gemeenten maakten tot 2020 gebruik van ‘de fraudescorekaart’. Een kaart die punten geeft op basis van een aantal kenmerken. Ben je kapper, alleenstaande moeder, woon je in een huurwoning, of heb je schulden: grote kans dat de kaart je als fraudeur bestempelt. Tot vorige jaar maakten nog zeker vijf gemeenten gebruik van deze kaart. We maakten daar eerder dit jaar een uitzending over. Naar aanleiding van die uitzending richtte de vakbond FNV een meldpunt op.  Wij spraken met twee mensen die zich bij de FNV meldden. Wat gebeurde er toen zij bijstand aanvroegen en onterecht werden aangemerkt als fraudeur?

In onze rubriek Luizen in de Pels spreken we onderzoeksjournalisten over hun vak. Dit keer is Joep Dohmen te gast in de studio. Hij begon zijn journalistieke carrière bij het Limburgs Dagblad en dagblad De Limburger. Sinds hij daar in 1999 vertrok werkt hij als onderzoeksjournalist bij het NRC. Dohmen schreef – en schrijft – over een breed scala aan onderwerpen: van chaos bij de belastingdienst en mestfraude in Brabant en Limburg, tot fraude in de bouwwereld en misbruik binnen de katholieke kerk. Zijn werk resulteerde in maar liefst zeven boeken. Maar de nasleep van zijn laatste boek, over de Limburgse politiek, nam een onverwachte wending. We spreken Dohmen in de studio in Limburg. Ondanks het feit dat zijn carrière hier 42 jaar geleden begon, zou je het nu het hol van de leeuw kunnen noemen. Zijn onderzoeks- en schrijfwerk leverde hem namelijk niet alleen verschillende prijzen op. Na zijn verschillende onthullingen over vriendjespolitiek en corruptie in de Limburgse politiek in de jaren ‘90, blikt hij in zijn laatste boek terug op wat er veranderd is in dit politieke landschap. Zijn conclusies werden hem niet in dank afgenomen en hij kreeg de wind van voren van de Limburgse politiek. Het kwam tot een kookpunt toen een oud-CDA-gedeputeerde een meldpunt opende voor klachten over de NRC-journalist. Een unicum. Dohmen vertelt hoe het is om als journalist zelf het middelpunt van de belangstelling te worden.