In herinnering

In dierendag-special van de podcast In herinnering deelt Anneke herinneringen aan haar geliefde hond Bauke, die 13 jaar lang in haar leven was. Bauke, een Friese kruising met een unieke bruin-witte verschijning, was meer dan zomaar een huisdier; ze was voor Anneke een bron van zorgzaamheid, loyaliteit en onvoorwaardelijke liefde. Anneke vertelt hoe Bauke haar hart stal vanaf het eerste moment: “Ik zei altijd voor de grap: Bauke is de liefde van mijn leven, maar ze was dat echt.” Door haar zorgzame aard, ontwikkelde Bauke een band met de andere huisdieren in huis, alsof ze een verpleegster of maatschappelijk werkster was. “Als het een mens was geweest, was ze dat geworden, ze was altijd bezig met zorgen voor anderen.” Baukes speelse geest kwam het sterkst naar voren in haar liefde voor water: “Zij had echt lol in haar hondenleven, vooral als we samen gingen zwemmen. Ze deed haar best om mij voor te blijven.” “Met Bauke was er altijd een directe verbinding, zonder ruis zoals bij mensen. Zij begreep mij en ik haar.” Bauke overleed vorig jaar maart. Anneke bewaart haar as als dierbare herinnering: “Ze was een verrijking van mijn leven. Door haar leerde ik hoe belangrijk het is om altijd schouders eronder te zetten en te genieten van de momenten die je samen hebt.”See omnystudio.com/listener for privacy information.

"Geniet van vandaag en blijf niet hangen in zorgen over morgen. Frits Brink was als burgemeester een echte verbinder en voorbeeld van nieuwe bestuur.Een levensverhaal in rust, leiderschap en liefdevolle nalatenschap. Toen Frits Brink op 14 februari 1946 geboren werd in Haren, kon niemand voorspellen dat hij uiteindelijk zou uitgroeien tot een burgemeester met een verbindende visie, een pionier in bestuurlijke veranderingsprocessen en een geliefde vader en grootvader. Op 1 april 2025 overleed hij.  Zijn zoon, Paul Brink, blikt in deze In Herinnering terug op het leven van zijn vader: "Mijn vader had een eenvoudige maar krachtige levensfilosofie: ‘Mik de pijl hoog, hij zakt bij het vliegen' Dat schreef hij elk jaar in zijn agenda," vertelt Paul. Het typeerde Frits’ vooruitstrevende en optimistische karakter, van zijn vroege carrière als politiecommandant tot zijn jarenlange burgemeesterschappen. “Rustig blijven en het goede doen” – Een jeugd vol inspiratie Als zoon van een tuinman en huisvrouw groeide hij op in een hardwerkend gezin, waarin liefde en ambitie centraal stonden.  Dat respect bleek ook tijdens moeilijke situaties in zijn leven. Zo bleef Frits kalm toen hij en zijn vrouw ooit geconfronteerd werden met een gewapende overvaller in hun slaapkamer. “Rustig blijven en de situatie inschatten,” zou een van zijn belangrijkste lessen in het leven worden Van burgemeester tot verbinder Frits’ carrière als burgemeester begon in 1980 in Nieuwleusen, waar hij als jonge bestuurder indruk maakte door zijn benaderbare, toegankelijke leiderschapsstijl. “Mijn vader wilde als burgemeester altijd tussen de mensen staan en samenwerken om iets goeds achter te laten voor de gemeenschap,” legt Paul uit. Deze insteek zette hij voort in Stadskanaal, waar hij te maken kreeg met een zware economische crisis door het faillissement van Philips. Toch bleef hij onvermoeid zoeken naar oplossingen, zoals het opzetten van een groot vakantiepark dat de regio een toeristische impuls gaf. In Veenendaal kwam Frits terecht in een compleet andere omgeving, middenin de  Biblebelt. Met zijn kalme houding en verbindende visie wist hij ook daar brede steun te vinden. “Hij paste zich moeiteloos aan de cultuur en had oprechte interesse in de mensen. Dat maakte hem tot een geliefde burgemeester.” Meer dan een bestuurder Naast zijn werk als burgemeester vervulde Frits ook belangrijke rollen als voorzitter van de NCRV en later als president bij de wereldluchtvaartorganisatie Fédération Aéronautique Internationale (FAI). Bij de NCRV toonde hij zijn vooruitstrevendheid door artiesten zoals Paul de Leeuw naar de omroep te halen, ondanks verzet vanuit conservatieve hoek. Bij de FAI bracht hij diverse landen samen, waarbij hij zowel Arabische als Westerse belangen wist te verenigen. De les van Frits: In het nu leven Ondanks de diagnose ALS bleef hij zich niet richten op het einde, maar juist op elke dag die hem gegeven was. “Hij was nooit iemand die lang stil bleef staan bij boosheid of verdriet,” zegt Paul. “Hij gaf ons altijd mee: geniet van vandaag en blijf niet hangen in zorgen over morgen.” Die filosofie werd ook zichtbaar toen zijn kleindochter Frédérique mishandeld werd omdat zij weigerde een label te accepteren. Frits was trots op haar antwoord: "Ik ben wie ik ben, en jij mag zijn wie jij bent." Hij zag haar daad als een weerspiegeling van zijn eigen leven: oordelen niet, maar verbinden wel. “Het kon minder” Frits Brink liet in het leven een blauwdruk achter van inspiratie, rust en positiviteit. Het Groningse gezegde “Het kon minder” typeerde zijn nuchtere kijk op uitdagingen en tegenslagen. Het was zowel steun als een reminder om het leven te relativeren en te waarderen.  See omnystudio.com/listener for privacy information.

Wat gebeurt er als dementie niet alleen herinneringen wegneemt, maar juist diep begraven geheimen naar de oppervlakte brengt? In deze aflevering van In herinnering deelt Hans Siepel het indrukwekkende levensverhaal van zijn moeder, Jacoba Roos. Haar laatste maanden blijken een zoektocht naar heling en erkenning. Jacoba groeide op in armoede, doorstond de oorlog en pijnlijk familietrauma, waar binnen haar gezin nooit over gesproken werd. Pas tijdens haar dementie kwamen in flarden de ware toedracht en emoties van haar jeugd en volwassen leven boven: geheimen rond liefdeloosheid, seksueel misbruik en verlies kwamen als puzzelstukjes aan het licht. Haar openhartigheid dwong het hele gezin – en met name haar zoon – om stil te staan bij hun eigen emoties en haar verleden niet langer te ontkennen. Welke rol speelde religie in Jacoba’s leven, en hoe gaven haar laatste woorden het dieptepunt én berusting weer? En hoe veranderde dit proces de kijk van haar familie op dementie? Benieuwd hoe geheimen uit het verleden een familie kunnen helen? Luister de aflevering van de over Jacoba Roos en ontdek waarom haar verhaal 21 jaar na haar overlijden nog steeds resoneert. De inhoud van deze aflevering bevat details en reflecties met betrekking tot seksueel misbruik, gedeeld vanuit de persoonlijke ervaring en visie van Jacoba Roos, verteld door haar zoon. Het verhaal is persoonlijk en biedt geen universele waarheid of conclusies. De interpretaties, emoties en herinneringen zijn uniek voor de situatie van Jacoba Roos, zoals ze zich ontvouwde in haar dementieproces.See omnystudio.com/listener for privacy information.

"Han was een kaars die aan twee kanten tegelijk brandde. Daardoor gaf ze heel veel licht, maar was ze eerder opgebrand." Freek Steinmann spreekt ontroerend openhartig over zijn geliefde Hanneke Peters, die op 45-jarige leeftijd overleed. In de nieuwste aflevering van de podcast ‘In Herinnering’ blikt hij samen met presentator Gerard Tamson terug op haar leven vol liefde, zorg en uiteindelijk, intens lijden. Hanneke, of Han zoals iedereen haar noemde, groeide op in het kleine Venselderheide, als dochter van caféhouders. Van jongs af aan trok ze zich het lot van zwakkeren aan, mensen én dieren. “Ze koos uit een soort automatisme altijd partij voor de zwakkere, of dat nu op straat was, op school, of op het werk,” vertelt Freek. “Ze stond als eerste klaar om iemand te helpen.” Minder zichtbaar was de strijd die Han met zichzelf voerde. Op jonge leeftijd ontwikkelde zij een dwangstoornis na een traumatische inbraak thuis. “Ze kon niet slapen als haar lijstjes niet waren afgewerkt. Het hele gezin leed hieronder,” Liefde op het toneel Hanneke vond de liefde bij Freek, die ze leerde kennen via het amateurtoneel. “We voelden allebei dat er iets tussen ons groeide.Tijdens een bepaalde scène, waarin er een dans werd uitgevoerd en we elkaar de hand vasthielden… Dat was voor ons allebei het moment van, hé, hier gebeurt iets.”   Op haar dertigste probeerde Hanneke haar medicatie af te bouwen om moeder te kunnen worden, maar dit leidde tot heftige klachten en paniekaanvallen. “Ze heeft vier stoppogingen gedaan, maar kwam er telkens slechter uit,” vertelt Freek. Uiteindelijk trok haar mentale gezondheid het leven leeg. “Al haar passies werden opgaven. Haar wereld werd steeds kleiner, tot alles te zwaar werd.” Met hulp van haar naasten koos Hanneke uiteindelijk voor het stopzetten van eten en drinken, een zwaar en langdurig proces. “De huisarts kwam elke dag langs om te checken: ‘Is dit wat je wil?’ Han bleef volhouden: dit is wat ik wil.” Tot het laatst bleef Han een voorbeeld van aandacht voor anderen. Freek: “Wat ik van haar meeneem, is dat je oog moet hebben voor anderen. Tijd is het kostbaarste wat je kunt geven.”   Wil je ook het levensverhaal van je geliefde delen? Mail naar Gerard.tamson@dpgmedia.nlSee omnystudio.com/listener for privacy information.

"Hij bleef doorgaan tot het geregeld was" – Het levensverhaal van Ton Huinink  Ton Huinink, geboren op 17 maart 1950 in Borculo en overleden op 30 augustus 2022 in Winterswijk, was een man die met vastberadenheid door het leven ging. Zijn dochter Bauke deelt een persoonlijk portret van haar vader, waarin zij terugblikt op belangrijke herinneringen en levenslessen. Ton groeide op in een gezin met vier broers en werd vaak omschreven als een koppige, maar vastberaden man. Hij was een doorzetter: als anderen zeiden dat iets onmogelijk was, vond Ton een manier om het toch voor elkaar te krijgen.  Een veelzijdige carrière Na zijn HBS-opleiding en een periode bij de marine begon Ton aan een carrière in de logistiek. Hij werkte bij bedrijven als Motraq en Hyster., waar hij zijn kennis van processen en talen – waaronder Frans – inzette. Later startte hij zijn eigen adviesbureau, Huinink Consultancy. In deze rol hielp hij bedrijven als interim-manager om afdelingen op orde te krijgen. Met zijn praktische aanpak en doorzettingsvermogen wist hij vaak de onderste steen boven te halen, tot het moment dat hij na een auto-ongeluk zijn werk fysiek niet meer kon volhouden. Liefde voor muziek en kunst Muziek speelde een grote rol in het leven van Ton en zijn gezin. Zijn vrouw speelde dwarsfluit en citers, en samen traden zij op in verzorgingshuizen. Ton stond dan achter het mengpaneel, altijd ondersteunend en betrokken. Een nummer dat hen bijzonder dierbaar was, "Sierra Madre del Sur," werd op hun begrafenissen gespeeld en blijft voor Bauke een symbool van hun gezamenlijke energie en liefde. Levenslessen en afscheid Ton was iemand die zijn kinderen belangrijke levenslessen meegaf, zoals “het is nooit zo donker of er komt weer licht” en “fouten maken is oké, zolang je ervan leert.” Bauke vertelt dat deze woorden haar hebben geholpen in moeilijke periodes, zoals haar scheiding, en nu doorwerken in haar eigen rol als ouder. De laatste jaren van zijn leven waren zwaar door ziekte en ziekenhuisopnames, maar zelfs toen vond Ton manieren om zijn leven te vullen met betekenis. Een cruise naar Noorwegen, ondanks de fysieke uitdagingen, werd een laatste reis waar hij intens van genoot. Kort na zijn terugkomst van de reis overleed hij. Bauke sluit af met de woorden: "Als ik nu terugkijk, zie ik hoe bijzonder het was dat hij er altijd voor ons was. Zijn steun, humor en advies blijven bij mij, en in zijn kleinkinderen zie ik steeds weer een stukje van hem terug.  See omnystudio.com/listener for privacy information.

Het Leven en de strijd van Henri Lagarde (1966 – 2005) Henri Lagarde groeide op in Wageningen en Ede, als een kleurrijke en scherpe persoonlijkheid. Van jongs af aan worstelde hij met zichzelf: hij voelde zich niet thuis in zijn lichaam. Toch vond Henri uiteindelijk zijn plek binnen de levendige house- en gabberscene van de jaren 90, waar hij even gewoon zichzelf kon zijn. “Hij was een ontzettend lieve jongen met een goed hart, ondanks een superzwaar leven,” vertelt zijn beste vriend Mark Bosch. “Toch stond hij licht en positief in het leven. Ik heb vaak gedacht: hoe houd je dat vol?” In de house-scene vond Henri acceptatie: “Iedereen was vriendelijk en open, je mocht zijn wie je was.” Buiten die veilige bubbel was het leven moeilijker. Henri werd op school en op straat veel gepest en gediscrimineerd vanwege zijn uiterlijk en zijn openheid over zijn identiteit. Groepen jongeren stonden regelmatig onder zijn raam te schreeuwen, schelden en gooiden met eieren naar het huis. “Ze zaten hem de hele tijd te treiteren. Soms stonden wel vijftien jongens voor zijn raam,” herinnert Mark zich. Contact met de school en de politie leverde niets op. Gelukkig bood Henri’s familie, met name zijn moeder en zussen, hem altijd onvoorwaardelijke steun. Zijn vader had het aanvankelijk lastig, maar uiteindelijk kwam er verzoening. Toch eisten het voortdurende pesten en het gebrek aan acceptatie hun tol. In juni 2005, uitgeput en wanhopig, koos Henri voor een zelfgekozen dood. Het verdriet bij zijn geliefden was groot. Mark vertelt Henri’s verhaal in de hoop dat het leidt tot meer begrip en reflectie: “Eigenlijk mag iedereen zijn wie die is. Ik hoop dat wie destijds meedeed aan het pesten zich achter de oren krabt. Dit zijn geen kwajongensstreken meer. Mensen vergeten hoe krachtig en kwetsend woorden kunnen zijn. Laat Henri’s verhaal aanzetten tot meer verdraagzaamheid en oprechtheid.” Denk jij aan zelfdoding? Neem 24/7 gratis en anoniem contact op met 113 Zelfmoordpreventie via 0800-0113 of chat op 113.nl.   muziek: Antony and the Johnsons - What can I do ?See omnystudio.com/listener for privacy information.

Over leven, liefhebben en doorzetten: het levensverhaal van familie Cohen- Peters 50 jaar Drie-eenheid: ‘Anders dan anders, maar wel heel bijzonder’ knokken, vallen en weer opstaan Zevenaar  Mike Peters vertelt in de podcast IN HERINNERING openhartig over het bijzondere leven dat hij samen met zijn moeder Anneke Cohen Rodrigues en zijn tweelingbroer Mark Peters leidde. Een verhaal, vol liefde, veerkracht en doorzettingsvermogen.   Samen vanaf het beginMike en Mark, een eeneiige tweeling, worden geboren met een lichamelijke beperking. Hun moeder Anneke, geboren in 1941 in Haarlem, neemt de zorg voor haar twee zoons volledig op zich. “Wij vormden een drie-eenheid. Dat was vanaf het begin zo en dat is altijd zo gebleven,” vertelt Mike. Die hechte band bleek ook onmisbaar toen het gezin in 1978 na een scheiding alleen verder ging: “Vanaf onze achtste vormden mijn moeder, mijn broer en ik een hecht team.” Opvoeden met vrijheid en doorzettingsvermogenAnnekes vader overleefde als Joodse onderduiker de Tweede Wereldoorlog dankzij de dapperheid van zijn vrouw, die ook meerdere mensen onderdak bood. Die strijdlust gaf Anneke ook door aan haar zoons. “Van moeders geleerd: ga ervoor, ook al lijkt het onrealistisch. Ondervindt het zelf,” zegt Mike over haar opvoedstijl. Tradities en betrokkenheidDe familie kende haar eigen tradities: verjaardagen werden uitbundig gevierd, net als de succesvolle niertransplantaties van de broers. Moeder Anneke toonde ook maatschappelijke betrokkenheid als gemeenteraadslid en zette zich in voor het zwakkere in de samenleving. “Zij leerde ons sociale hart te laten spreken,” aldus Mike. Zware verliezenBegin 2021 overlijdt Mark, slechts twee maanden later gevolgd door Anneke. Mike blijft alleen achter. “Na Marks overlijden was ik geamputeerd, want ik was mijn tweelingbroer kwijt. Na mama was ik ook onthoofd. Op dat moment was ik helemaal niks meer,” bekent hij. Toch vindt hij kracht in de herinneringen en de lessen die hij meekreeg: “Blijf vooral genieten, vallen, knokken en weer doorgaan, maar altijd de blik vooruit.” Dagelijks contact in herinneringenNog altijd spreekt Mike zijn moeder en broer dagelijks toe via sociale media. Het houdt de herinnering levend en geeft troost. “Ik schrijf ze iedere dag nog een digitale kaart: ‘Lieve Mama, lieve Mark…’” Moeder Anneke Cohen Rodrigues Geboren op 29-9-1941   Overleden op 30-4-2021. Tweelingbroer Mark Peters Geboren op 2–9–1970   Overleden op 1–3-2021.See omnystudio.com/listener for privacy information.

Rond de geboortedag van Sharon halen Saskia en Ronald Velders herinneringen op aan hun dochter Sharon, die op 7 juli 1998 werd geboren en op 5 oktober 2016 plotseling overleed aan de gevolgen van een herseninfarct. Sharon werd omschreven als lief, zorgzaam en vastberaden. Ze was sociaal en had een hechte band met haar broer Bram. Ze hield van muziek en speelde gitaar. Ondanks haar verlegenheid koos ze voor een studie International Business in Amsterdam. Muziek speelde een belangrijke rol in Sharons leven. Al op jonge leeftijd zong en danste ze, en op haar vijftiende kreeg ze haar eerste gitaar. “Ze schreef teksten over haar dromen, familie en – als het moeilijk was – over alles wat op haar hart lag.” Haar puberteit werd overschaduwd door de diagnose diabetes op elfjarige leeftijd. “Vanaf dat moment was haar leven niet meer onbezorgd,” vertellen haar ouders. Toch bleef Sharon positief. “Ze liet zich niet tegenhouden: ze voetbalde, ging uit en genoot van het leven.” In de zomer van 2016 leek ze gelukkiger dan ooit. Ze had allerlei plannen voor haar nieuwe leven in Amsterdam, toen het noodlot toesloeg. “Ze heeft daar maar vier weken gewoond. Op 1 oktober werd ze niet lekker, kreeg ze een herseninfarct, en enkele dagen later overleed ze.” De familie kijkt terug op een bewogen afscheid, maar vindt ook troost in de manier waarop Sharon voortleeft in hun herinneringen. Om haar te blijven herdenken organiseren ze jaarlijks een zomerse borrel op haar verjaardag: “Het is zo ontroerend om te zien hoeveel mensen door Sharon verbonden zijn. Iedereen heeft een eigen verhaal met haar.” “We praten veel over haar en houden haar zo in leven,” zegt Saskia. Ronald vertelt dat Sharon soms nog steeds ‘aanwezig’ lijkt te zijn, bijvoorbeeld wanneer haar favoriete muziek plotseling op de radio klinkt.See omnystudio.com/listener for privacy information.

Yvonne deelt een intiem portret over haar ouders, Nel de Jong en Chris de Vreede. Ze spreekt over hun eenvoudige, maar betekenisvolle levens in Zoetermeer en Nootdorp, hun tradities, uitdagingen en de liefde die hen tot het einde verbond. Chris, geboren vlak na de oorlog, was een hardwerkende en handige man, bekend om zijn creativiteit en zijn praktische oplossing voor alles wat zijn ogen zagen. “Wat zijn ogen zagen, maakten zijn handen,”  Nel, het oudste meisje uit een warm gezin, werd huisvrouw na haar huwelijk. Hoewel ze stil en praktisch was, straalde ze liefde en verantwoordelijkheid uit voor haar gezin. “Mijn moeder was een trouw persoon. “Mijn moeder zei ook aan het einde: je vader was geen makkelijke man, maar wel een lieve man. Dat was eigenlijk samengevat hoe ik het als kind zag,” zegt Yvonne. Chris was geen prater – bij conflicten trok hij zich terug, wat de sfeer bepaalde in huis. Toch bleef de genegenheid: “Als het goed was, kwam hij altijd bij mijn moeder in de keuken zitten als zij aan het koken was.” Het einde van Nel werd getekend door ziekte, maar ook door dankbaarheid: “Ik heb een mooi leven gehad en ik ben niet bang voor de dood,” zei ze in haar laatste weken. Elf weken na haar overlijden stierf Chris. “Als ik nu terugkijk: hij is aan een gebroken hart overleden,” zegt Yvonne daarover.See omnystudio.com/listener for privacy information.

Henk Havenkamp, geboren op 15 augustus 1944 in Hulshorst, was een man die in stilte grote indruk maakte op zijn omgeving. Zijn vrouw Joke kijkt met warme herinneringen terug op hun leven samen. Henk stond bekend om zijn zorgzaamheid, bescheidenheid en toewijding, zowel in zijn werk als automonteur, in de kerk als koster, én als buurtbuschauffeur. Zijn liefde voor anderen en zijn talent om rust te brengen, vooral voor Joke zijn van blijvende betekenis.See omnystudio.com/listener for privacy information.