ONBEGREPEN

Na 10 jaar Toeleiden en Bemoeizorgen, maken de TT&B’ers de balans op, in gesprek dus met mij - Wiebe Ruijtenberg - maar ook met hun klanten, en met hun collega’s van aanpalende organisaties, zoals de gemeente Dordrecht, de politie, het meldpunt zorg en overlast, en GGZ instellingen. In deze aflevering spreek ik met wijkagenten Hanneke en Bas. Sinds de invoering daarvan in 2011 gebruikt de politie steeds vaker meldcode E33: overlast door een verwarde persoon. Die term – verwarde persoon – is dankzij druk vanuit de cliëntenbeweging inmiddels officieeus vervangen door de term onbegrepen gedrag. Maar dat neemt niet weg dat de politie aangeeft de handen vol te hebben aan mensen die vooral zorg nodig hebben, maar daar geen toegang toe hebben, of de hulp die hen wordt aangeboden weigeren, omdat zij die niet als zodanig ervaren. Ook Hanneke en Bas werken dagelijks met deze groep mensen, en dus ook met de TT&B’ers die zich met deze mensen bemoeien, om hen zodoende toe te leiden naar zorg. Ik ben benieuwd naar jullie gedachten over deze afleveringen, en gaan graag verder in gesprek, dus stuur me vooral een berichtje. Veel luisterplezier!

Het Team Toeleiding & Bemoeizorg werd 10 jaar geleden opgezet, met de opdracht om de meest hardnekkige zorgmijders en overlastgevers toe te leiden naar zorg, en in deze podcast maken de TT&B’ers de balans op, in gesprek dus met mij, maar ook met hun klanten, en met collega’s van aanpalende organisaties, zoals de gemeente Dordrecht, de politie, het Meldpunt Zorg & Overlast, en GGZ instellingen. Het TT&B is een door de gemeente gefinancierd samenwerkingsverband van 6 verschillende organisaties: Antes GGZ, ASVZ, De Hoop GGZ, de GGD Zuid Holland Zuid, het Leger des Heils en Yulius GGZ, in alfabetische volgorde. In de vorige aflevering ging ik in gesprek met Erik Kooijman, de huidige coördinator van het TT&B, en met Els van Leeuwen, programmamanager woonoverlast van de Gemeente Dordrecht. Zij vertelden dat toeleiden vooral een kwestie is van de lange adem, en van creatief samenwerken. In deze aflevering vertellen TT&B’er Annemieke Noteboom – de Jong en ex-TT&B’er Carla Aantjes dat het TT&B zo is opgezet dat de TT&B’ers daadwerkelijk vraaggericht kunnen werken. Dankzij de financiering van de gemeente wordt het werk van het TT&B niet gedicteerd door de voorwaarden die verzekeringsmaatschappijen stellen, en omdat de TT&B’ers vanuit verschillende moederorganisaties bij het TT&B gedetacheerd zijn, kunnen zij niet alleen schakelen tussen de organisaties, maar ook escaleren binnen de eigen organisatie, waardoor ze soms een doorbraak kunnen forceren. Maar, in de context van beperkt aanbod is vraag-gericht toeleiden lang niet eenvoudig, en in deze aflevering vertellen Annemiek en Carla wat daar de gevolgen van zijn. Ik ben benieuwd naar jullie gedachten over deze afleveringen, en ga graag verder in gesprek, dus stuur me vooral een berichtje. Veel luisterplezier.

Het Team Toeleiding en Bemoeizorg in Dordrecht werd tien jaar geleden opgericht, met de opdracht om zich te gaan bemoeien met de meest hardnekkige zorgmijders, en hun zodoende toe te leiden naar zorg. In aflevering 1 ging ik in gesprek met Kirsten, die destijds bekend stond als een van die zorgmijders, maar vertelde dat ze wel hulp wou, ‘maar niet op die gekke manier van hun’. In deze tweede aflevering ga ik in gesprek met Erik Kooijman, de huidige coördinator van het TT&B, en Els van Leeuwen, programmamanager woonoverlast van de Gemeente Dordrecht. Zij vertellen over hoe moeilijk de samenwerking tussen verschillende zorgpartijen soms kan zijn, en wat er voor nodig is om die toch te laten slagen. En, ze vertellen vanuit hun ervaringen in de praktijk hoe het toch komt dat er groepen mensen zijn die maar niet de hulp krijgen waar ze naar zoeken. Veel luisterplezier. p.s. Ik ben benieuwd naar jullie gedachten over deze afleveringen, en gaan graag verder in gesprek, dus stuur me vooral een berichtje.

In deze allereerste aflevering ga ik in gesprek met Saskia, van het Team Toeleiding en Bemoeizorg, en met Kirsten, een van haar voormalige cliënten, die destijds dakloos was en bekend stond als een zogenaamde zorgmijder. Kirsten wou niks, zo ging het verhaal. Maar, daar nam Saskia geen genoegen mee, en volgens Kirsten klopte het ook niet, of in ieder geval niet helemaal. Achter dat label ‘zorgmijder’, en dat zinnetje ‘ze wil niks’, gaat een hele wereld schuil, van structureel achtergestelde burgers, die de grip op hun leven kwijt keer op keer kwijtraken, en voor wie hulp keer op keer niet alleen een oplossing, maar ook een probleem blijkt te zijn; van hulpverleners die willen doen wat nodig is, maar zich in een aanbodgestuurd zorglandschap beperkt voelen, en bovendien maar heel beperkt het gevoel hebben dat zij invloed kunnen uitoefenen op nationaal of zelfs maar lokaal beleid; en van lokale en nationale beleidsmakers die het mis zien gaan, maar zich net zo goed beperkt voelen door eerder gemaakte keuzes, en structurele onderfinanciering. In ONBEGREPEN duik ik in die wereld. Ik begin deze serie met Kirsten, omdat mensen zoals zij zo zelden hun verhaal kunnen doen, terwijl hun verhaal zo’n belangrijk is, juist als je wil begrijpen waarom mensen zorg zouden mijden, en juist als je je wil inzetten voor een meer zorgzame, en rechtvaardige wereld