Disney Klassiekers, een podcast van Robin Broos

‘Nonkels’-regisseur Jelle Gordyn heeft een gigantische dvdkast. Om die collectie te blijven verantwoorden, bespreekt hij die films met gasten in zijn eigen podcast: DVDKast. Ontbreekt veelal in zijn verzameling: Disneyfilms. Reden? Die liggen allemaal nog op VHS in het ouderlijk huis. Voor mijn podcast geef ik Jelle huiswerk en kijken we vooraf naar de familiefilm ‘Old Yeller’: ooit onderwerp van een hele aflevering van ‘Friends’ en een comedy bit in de Netflix-special ‘Armageddon’ van Ricky Gervais. Daarin heeft de comedian het ook over doesthedogdie.com, een website die zijn bestaansreden dankt aan ‘Old Yeller’. We hebben het over het regisseren van dieren, het trauma van alle Angelsaksische babyboomers en een kindacteur die door Walt Disney zelf op het matje werd geroepen. Maar we wijken ook uit over ontluikende seksualiteit met Jasmine van Aladdin, het hotel van Knabbel en Babbel, en een roterende Dumbo-nachtlamp die een jonge Jelle én nu ook zijn nageslacht in slaap wiegt. En we onderzoeken de humor in ‘Nonkels’ en de problematische Disney-films van de jaren 1940.

Margaux Amant is radiohost bij Studio Brussel en de stem van ‘Man Bijt Hond’. Gevraagd naar haar favoriete Disneyfilms als kind, dropt ze een titel die ik nooit eerder hoorde: ‘Ella Enchanted’. Nochtans een sprookjesfilm met Anne Hathaway (die zélf zingt), post ‘The Princess Diaries’. Technisch gesproken een Disneyfilm, uitgebracht onder de Miramax-vlag. Helaas is die vandaag wel nergens legaal te bekijken en zijn de user-generated duidelijk geschreven door mensen die het verhaal niet hebben begrepen. In feite is dit een gemoderniseerde versie van Assepoester: Ella krijgt bij haar geboorte de ‘gave’ van gehoorzaamheid, waardoor ze alles moet doen wat haar wordt opgedragen. En uiteraard wordt daar gretig misbruik van gemaakt, onder meer door haar stiefzussen. Het is een film met Joanna Lumley als stiefmoeder en Eric Idle als verteller, met een vette knipoog naar ‘Monty Python’ en naar een middelleeuwen dat nooit heeft bestaan. Met een geweldige nummerkeuze van onder meer Elton John, Queen en Aretha Franklin. Maar we hebben het ook over je het opdringen van Disneyfilms aan je jongere broer of zus, over de zin en onzin van musical en over de Sissi-trilogie.

Deze speciale pilootaflevering is een opstapje naar een nieuw seizoen dit najaar over ‘Star Wars’. Het is vandaag May the 4th en ik heb een conclaaf samengeroepen. Misschien wel het relevantste conclaaf dat we dit jaar meemaken. We gaan ons namelijk buigen over deze uiterst relevante vraag: in welke volgorde moet ik de Star Wars films bekijken? Is dat 456123789? Of toch maar 123456789? Er bestaan ook strekkingen die dwepen met 451236. En dan is er nog de school Fokke van der Meulen, met uiteraard een heel eigenwijze kijkmethode. Nemen deel: Alex Agnew, Christophe Stienlet, Julian De Backer en Tim Veekhoven (voorzitter van TeeKay-421, de Belgische Star Wars fan club). We hebben het ook over Jean-Claude Van Damme als Darth Maul, over ‘She’s All That’ en over hoe Tim een Hasbro-action figure van naam heeft voorzien (spoiler: Helder Spinoza). We buigen ons over bijkomende vragen als: is Jar Jar Binks de Voldemort van deze podcast? Hoe raakte Luke Skywalker zo getormenteerd? Hoe kan je als acteur een iconisch personage van je afschudden (nietwaar, Bartje)? En wat is de noodzaak van een prequel? Dan kunnen wie die ook maken van Hitler, aldus Alex. Het ontspoort ook regelmatig, onder meer over ‘Indiana Jones’, ‘The Commitments’, ‘Rocky IV’, ‘Stranger Things’ en ‘Superman’. En over ‘Euphoria’ en de dood van de onschuld van de dochter van Alex. Never apologize for being a nerd! May the 4th Be With You!

Laura Van Alphen is orthopedagoog, inclusiecoach en een Disney Klassiekers resident-in-wording. In de eerdere prinsessenaflevering (episode 133) vertelde ze over de favoriete prinses van haar dochtertje Juno: Assepoester. Intussen hebben we samen haar heldin ontmoet in Disneyland Paris, en hebben we de Mundo Pixar Experience in Brussel verkend. Voor deze aflevering leest Laura voor een film van een heel ander kaliber: ‘George of the Jungle’. Opnieuw een Disney die ik nooit eerder zag, maar waarvan ik vreemd genoeg wel de oorwurm van een titelsong kende. In een notendop: dit is parodie op Tarzan meets Crocodile Dundee, met humor te dom voor woorden. Zo dom, dat het net heel erg grappig wordt. We hebben het over de drie kathedralen in het lichaam van Brendan Fraser, over de mislukte romance met tegenspeelster Leslie Mann en de Disneycarrière van leeuw Joseph. Maar het ook over een bijna niet verschenen interview met antropologe Jane Goodall, de papa van Matthew Perry en hoe deze film in een kwaliteitskrant ooit in een adem werd genoemd met ‘Titanic’ en ‘Jurassic Park’. En we drinken intussen een ‘White Ape’. Die fictieve cocktail is een mopje in de film (“White ape? Sounds like a drink!”) die ik voor de gelegenheid zelf heb gecreëerd. Recept: 1oz Monkey 47 Gin, 2oz Malibu, 2oz Alpro soja bananenmelk, shaken met ijs in cocktailshaker.Don’t worry. Nobody dies in this episode. They just get really big boo-boos.

Tibo Meeus is cosplayer en kostuumontwerper, bekend onder de naam Froyo. Wie zijn Insta-profiel bekijkt, heeft het meteen door: hij is bezeten door Barbie, K3 en… ‘Hocus Pocus’. Tibo leerde de Disneyfilm kennen op louche.nl, zelf had ik ‘m nooit eerder gezien. Die vertelt het verhaal drie heksenzussen uit 1693 die proberen onsterfelijk te worden door de levenskracht van een meisje te stelen. We worden terechtgesteld, maar kunnen in 1993 op Halloween terugkeren dankzij een slimme vloek. De film flopte aan de bioscoopkassa, ondanks de grote namen die betrokken waren: Kenny Ortega regisseerde, de hoofdrollen werden vertolkt door Bette Midler, Kathy Najimy en Sarah Jessica Parker. Intussen heeft ‘Hocus Pocus’ een cultstatus verworven, is het vooral in de VS een ding rond Halloween en staat er sinds 2022 zelfs een sequel met dezelfde actrices op Disney+. We hebben het over heerlijke camp, grappige oude vrouwen en prachtige outfits. En zou ‘Hocus Pocus’ een plekje verdienen in Disneyland?

Elien De Vos is kinesist, podcasthost van Wellnesswijven en een Disney Klassiekers resident-in-wording. Ze koos zelf voor de film ‘Into the Woods’, een verfilming van een Stephen Sondheim musical waarin de verhaallijnen en personages van verschillende sprookjes door elkaar lopen. We hebben het over de straffe prestaties van onder meer Meryl Streep, Anna Kendrick, Emily Blunt en James Corden. Maar ook over thee drinken uit Chip, plannen voor Tokyo Disneyland en haar vrijgezellen in Disneyland Paris. Over emoties in 'The Office', over DM’s sturen naar Rachel Zegler en het concert van Disney-teenage-idol Sabrina Carpenter. En Elien stelt me een Disneyvraag waar ik het antwoord op schuldig moet blijven. Jawel, dat kan!

Gaëlle Goubau werkt voor de Klantendienst van VRT. Ze beantwoordt vragen, opmerkingen en klachten van kijkers en luisteraars met de glimlach. Daarnaast maakt ze ontzettend grappige TikToks over sociaal (on)wenselijke situaties. In aflevering 97 hebben we al gebabbeld over Pixars ‘Elemental’ en toen bleek dat ze als kind grote fan was van de ‘High School Musical’-trilogie. Ik geef toe: een gat in mijn Disneycultuur, die bij deze is gedicht. We hebben het over het choreogenie Kenny Ortega, de niet normaal blauwe ogen van Zac Efron en zijn off-screen relatie met Vanessa Hudgens. Over het ontdekken van de films via de muziek op een vlucht, over Mevrouw Konijn en het groenste gras ooit in cinema. We discussiëren of ‘High School Musical’ misschien wel een bétere ‘Graese’ is, of ‘#LikeMe’ de vergelijking doorstaat en of Sharpay misschien toch niet zo’n bitch was. In ons enthousiasme waren we ook bijna iets vergeten (check zeker ook de post-credit).

Een speciale aflevering over Disney’s Snow White. Omdat ik voel dat ik dit moet doen, ook al heb ik er zelf niks aan. Niemand wou meedoen, da’s ook oke. Dit is mijn relaas van een film die al vier jaar wordt verguisd zonder dat iemand ‘m zag. Een film die in het oosten groots wordt gepromoot, maar hier enkel zure krantenkoppen oplevert. Ja, ik maak me een beetje kwaad hierin. Excuses bij voorbaat. And I’m waiting on a wish.

Stand-upcomedian en muzikant Johnny Trash is ook een Disneyfan. Dat weet ik, omdat hij vorig jaar nog last minute naar mijn boekvoorstelling van ‘Do you speak Disney?’ is gekomen. Uit een reeks van door mij gecureerde Disneyfamiliefilms koos hij ‘Honey, I Shrunk the Kids’. Een film die hij als jongvolwassene nog in de bioscoop zag. Een film met acteur Rick Moranis, die hij vooral kende als comedian. En een ook van de laatste films waarin special effects nog met de hand werden gefabriceerd. We hebben het over de grammaticale fout in de titel, over one-hit-wonder Nick Kamen en over de regisseur die later ‘The Rocketeer’, ‘Jumanji’ en ‘Captain America: The First Avenger’ zou maken. We praten ook uitgebreid over zijn fascinatie voor all-things-Marvel. En over de cartoon ‘Tummy Trouble’ - een spin-off van ‘Who Framed Roger Rabbit’ - die de film destijds vooraf ging in de bioscoop. Oh, en we verzinnen een reboot van de Disneyland-attractie ‘Honey, I Shrunk the Audience’. Geen dank, Disney.

Serena Ciavarella werkt voor EcoPower, is boekingsagent in bijberoep en studeerde theater- en filmwetenschappen. Onlangs mocht ze zeven filmtips selecteren voor de Filmklub-nieuwsbrief van Ben Van Alboom. Daartussen: ‘Homeward Bound: The Incredible Journey’, ofwel ‘De ongelofelijke reis’. “Als kind hadden mijn broer en ik weinig videocassettes. We groeiden op op den buiten en waren echte ravotters - nog niet zo verknocht aan schermen. Zeker op vlak van Disney ben ik een laatbloeier. Zo zag ik ‘The Lion King’ pas voor het eerst toen ik al op kot zat - in 2010! Mijn medekotgenoten vonden het ongehoord dat ik die klassieker nog nooit had gezien en een vage B-Disney als ‘De ongelofelijke reis’ als mijn favoriet bestempelde.” Dat lezen, deed dan weer een ‘core memorie’ uit mijn eigen jeugd onverwacht bovendrijven. We hebben het over stunts met levensechte dieren (die niet gewond raakten tijdens de opnames), fatshaming uit een dierenbek en een huisdier vernoemen naar deze film. Maar ook over een regisseur die eerder voor George Lucas en David Lynch werkte, het stemmenwerk van Michael J. Fox en een prachtige score van de ondergewaardeerde Bruce Broughton.