De Publieke Tribune

Aandacht voor de mentale gezondheid van studenten leek tijdens de coronaperiode groter dan ooit. Toch waren de zorgen over stress en prestatiedruk onder studenten in het hoger onderwijs er al veel eerder. Uit groot internationaal onderzoek uit 2018 bleek al dat het percentage leerlingen dat veel druk ervaart van schoolwerk sinds 2001 was verdubbeld. Ook het RIVM waarschuwde in 2018 al dat de toenemende mentale druk op jongeren en jongvolwassenen kon leiden tot meer burn-out(achtige) klachten. Vorig jaar bleek uit een eerste meting van het Trimbos-instituut dat bijna alle studenten in het hoger onderwijs stress ervaren en ruim de helft (62%) (heel) veel stress ervaart. Hoe problematisch is dit? En valt het tij nog wel te keren in onze prestatiegerichte samenleving? 'Ja', luidde het antwoord van het Trimbos-instituut deze week tijdens de presentatie van haar nieuwste rapport Harder, Better, Faster, Stronger? (https://www.trimbos.nl/aanbod/webwinkel/af2084-harder-better-faster-stronger), over prestatiedruk en stress onder studenten in het hoger onderwijs. Coen Verbraak praat in De Publieke Tribune verder over dit onderzoek met onder meer studenten zelf. Welke impact heeft die toenemende prestatiedruk onder studenten in het hoger onderwijs? Wat kunnen hogescholen en universiteiten hier zelf tegen doen? En hoe kan onze maatschappij helpen bij het verlichten van mentale druk op de generatie van de toekomst? Te gast: * Daphne Pommé is tweedejaars student pedagogiek aan de Fontys Hogeschool in Sittard en weet uit eigen ervaring welke impact stress en prestatiedruk hebben op haar als student. Ze is betrokken bij een studentenwelzijnsproject op haar hogeschool en gaf op woensdag 14 juni 2023 in het bijzijn van minister Dijkgraaf en koningin Máxima een presentatie over de achtergrond van en het leren omgaan met onzekerheid; * Safa Berber (21) is derdejaars student Economie en Rechten aan de Erasmus Universiteit in Rotterdam. Hij is daarnaast bestuurslid bij STIP Studentenplatform en mentor van twee mentees via STIP Studentenplatform. Ook is hij mentor bij de academische pre-bachelor voor inburgeraars aan de Tilburg University. Vijf jaar geleden is hij vanuit Turkije naar Nederland gekomen met zijn ouders; * Jeroen Geurts (45) is sinds 2022 rector magnificus van de Vrije Universiteit Amsterdam, waar hij eerder hoogleraar Translationele Neurowetenschappen was. In 2018 ging hij terug de schoolbanken in voor een studie filosofie. In die tijd schreef hij een Engelstalige brief aan zijn studenten: Letter to my students: or how to become a good scientist (https://www.volkskrant.nl/wetenschap/ga-voor-de-wetenschap-of-stap-eruit~be2c2bc7/). De boodschap: met hard werken en de juiste keuzes maken kom je er wel, en als je iets wil bereiken moet je zorgen dat je vooroploopt. Inmiddels werkt hij aan een vervolg, want terugkijkend vindt hij de brief te streng; * Jolien Dopmeijer (40) is hoofdonderzoeker van het op woensdag 14 juni 2023 verschenen Trimbos-rapport Harder, Better, Faster, Stronger?, waarin niet alleen de oorzaken van prestatiedruk en stress onder studenten op het hbo en wo werden benoemd, maar ook de mogelijke oplossingen. Ze doet al meer dan tien jaar lang onderzoek naar de mentale gezondheid van studenten, eerst binnen het hoger onderwijs, later bij het Trimbos-instituut. --- Presentatie: Coen Verbraak Redactie: Nina Ramkisoen en Sjoerd Alders Eindredactie: Bram Vollaers ℹ️ Meer info over deze aflevering vind je hier (https://www.human.nl/de-publieke-tribune/luister/overzicht/2023/aflevering-102.html) ✉️ Reageren op deze aflevering? Mail de redactie op depublieketribune@human.nl

Nu we in Nederland steeds ouder worden en nu de ziektebeelden van patiënten alleen maar complexer worden, neemt de druk op de ruim 220.000 verpleegkundigen die ons land telt alleen maar toe. Tegelijkertijd verlaat nog altijd 40 procent van de startende verpleegkundigen weer binnen twee jaar het beroep, en dat terwijl het personeelstekort in met name ziekenhuizen en verpleeghuizen de komende jaren alleen nog maar harder stijgt dan aanvankelijk gedacht. De uitdagingen in de zorg vragen de komende decennia meer dan ooit om verpleegkundige oplossingen, maar hoe zorgen we ervoor dat er niet alleen nu voldoende handen aan het bed komen, maar juist ook in de toekomst? Op verschillende plekken in het land is de rol van de verpleegkundige aan het veranderen. Waar de verpleegkundige voorheen vaak werd gezien als het hulpje van de arts, wordt er op steeds meer plekken geprobeerd om die hiërarchie in de zorg te bevechten en om verpleegkundigen meer zeggenschap te geven over hun werk. Maar hoe werkt dat in de praktijk? In De Publieke Tribune spreekt Coen Verbraak met verpleegkundigen over de ontwikkelingen in hun beroepsgroep. Hoe zorgen zij ervoor dat ze gehoord worden? Dat er van hun unieke kennis voldoende gebruik gemaakt wordt? En dat er in het belang van het welzijn van zowel de patiënt als de verpleegkundige niet alleen óver hen wordt beslist, maar ook dóór hen? Te gast:  * Susette Lataster werkt al tien jaar als verpleegkundige, eerst in de ouderenzorg in Limburg en sinds 2014 op de afdeling longgeneeskunde van het Groene Hart-ziekenhuis in Gouda. Sinds 2021 is ze als onderzoeker verbonden aan Nurses Know Better, wat een verandercultuur op ziekenhuisafdelingen teweeg wil brengen en dat als kernboodschap heeft: verbeter de zorg, luister naar de verpleegkundige; * Harm van Noort is lange tijd verpleegkundige geweest en sinds 2015 verpleegkundig wetenschapper op de chirurgische oncologie-afdeling van het Radboudumc in Nijmegen, waar hij patiëntenzorg met onderzoek combineert. In zijn onderzoek richt hij zich op verpleegkundige zorg voor optimaal herstel van voedingsinname met behulp van data en technologie; * Anita de Vette is al dertig jaar verbonden aan het Amsterdamse OLVG. Eerst binnen de Inservice A-opleiding, daarna als dialyseverpleegkundige, later nog als verpleegkundige specialist. Daarvoor houdt ze zich veel bezig met hemodialyse-patiënten en de screening voor niertransplantaties. Sinds 2021 zet ze zich als voorzitter van het verpleegkundig stafbestuur in voor meer zeggenschap voor verpleegkundigen; * Hugo Schalkwijk wil als historicus binnen beroepsgroep V&VN de geschiedenis van de verpleging beter in beeld brengen. Voor het online museum FNI, dook hij in de verhalen van de pioniers in de aidsverpleging in Nederland in de jaren '80 en '90. Momenteel doet hij promotieonderzoek naar de verpleegkundige beroepsontwikkeling (en de veranderende beeldvorming) in de afgelopen vijftig jaar. --- Presentatie: Coen Verbraak Redactie: Sjoerd Alders Eindredactie: Bram Vollaers ℹ️ Meer info over deze aflevering vind je hier (https://www.human.nl/de-publieke-tribune/luister/overzicht/2023/aflevering-101.html) ✉️ Reageren op deze aflevering? Mail de redactie op depublieketribune@human.nl

Naaien, wassen, strijken en schoonmaken. Zes dagen per week. Onder streng toezicht en bedreiging van de nonnen. Het overkwam zo'n vijftienduizend meisjes in Nederland tussen 1860 en 1978. Zij zaten opgesloten in de rooms-katholieke kloosters van De Goede Herder, een soort jeugdzorg avant la lettre. De meisjes werden er heengebracht op last van de kinderbescherming door een moeilijke thuissituatie: na seksueel misbruik, de dood van een ouder, zwangerschap, verwaarlozing of geweld. Ze leefden in deze zogenoemde 'liefdesgestichten' met hoge muren eromheen, afgesloten van de buitenwereld. Ze mochten niet met elkaar praten, hadden geen achternaam of bezit, kregen geen onderwijs of loon en werden voor minder dan weinig opgesloten in het strafhok.  In deze honderdste uitzending van De Publieke Tribune spreekt Coen Verbraak met drie vrouwen, die zelf zo'n klooster van De Goede Herder hebben doorstaan en ooggetuige zijn geweest van deze zwarte bladzij uit de Nederlandse geschiedenis. Hoe kijken zij terug op hun 'gestolen kindertijd'? En welke invloed heeft de dwangarbeid van toen op de rest van hun leven gehad? Te gast: * Roos te Riet (1951) zat van 1962 tot 1967 opgesloten op landgoed Larenstein in Velp, waar een van de vijf 'liefdesgestichten' van de Zusters van de Goede Herder was gevestigd. Maar de liefde was er ver te zoeken. Ze kreeg er vanaf haar elfde een spartaanse opvoeding; * Lies Vissers (1953) zat opgesloten bij de Zusters van de Goede Herder in Almelo van 1966 tot 1969. 'Het was werken, bidden, slapen,' zegt ze over Huize Alexandra, dat bekend stond als het Siberië van de Goede Herder; * Joke de Smit (1946) was dertien jaar toen ze naar de Zusters van de Goede Herder in Bloemendaal werd gestuurd. Na twee weglooppogingen belandde ze in het strengere klooster van Zoeterwoude, waar 'tehuis voor gevallen meisjes' op de muur stond geschreven. --- Presentatie: Coen Verbraak Redactie: Fleur Jurgens Eindredactie: Bram Vollaers ℹ️ Meer info over deze aflevering vind je hier (https://www.human.nl/de-publieke-tribune/luister/overzicht/2023/aflevering-100.html) ✉️ Reageren op deze aflevering? Mail de redactie op depublieketribune@human.nl

Er gaat niets boven Groningen. Of toch wel? Begin dit jaar concludeerde de parlementaire enquêtecommissie die onderzoek deed naar 60 jaar gaswinning in Groningen dat de belangen van de Groningers structureel zijn genegeerd. In die zin is het meer dan een halve eeuw de gaswinning geweest die boven de Groningers ging. Jarenlang werd de ernst van de problemen in Groningen structureel onderschat, waren de gaswinsten dominant bij de besluitvorming en werd de leveringszekerheid van gas decennialang gebruikt als rookgordijn. Ondanks het besluit om de gaswinning volledig te beëindigen, was eind vorig jaar nog maar een derde van de kwart miljoen binnengekomen schades afgehandeld. Ondertussen heeft de lange nasleep bij duizenden gedupeerden tot stress en ernstige gezondheidsklachten geleid. Hoe werken de gasbevingen nog altijd door in de levens van veel Groningers? In deze uitzending van De Publieke Tribune spreekt Coen Verbraak vanuit het hart van Groningen met Groningers over de impact en de nasleep van 60 jaar gaswinning. Hoe hebben de gasbevingen en het stroperige proces van schadeafhandeling hun levens beïnvloed? Wat betekent het als je niet kan rekenen op de veiligheid van je eigen thuis? Hoe voelt het om jarenlang niet erkend te worden in leed wat is aangedaan? Hoe fors is de vertrouwensbreuk van Groningers in hun overheid geworden? En hoe zien de jongere generaties hun toekomst in Groningen? Te gast: * Roald van Elswijk woonde 28 jaar in de provincie Groningen, waarvan 13 jaar in Appingedam. Met zijn huis, een eeuwenoud rijksmonument, kwam hij vanaf 2015 in de problemen door de gasbevingen. Jarenlange procedures en juridisch getouwtrek zouden volgen. Toen Roald ziek werd en niet langer meer kon werken zag hij voor zichzelf geen toekomst meer in Groningen. Een jaar geleden is hij verhuisd naar Gouda; * Joyce Mollema is teamleider onderbouw HAVO/VWO op het Eemsdeltacollege in het Groningse Appingedam, waar veel leerlingen en personeel te maken hebben met de gevolgen van de gaswinning. Ze maakt zich zorgen over het geestelijk welzijn van jongeren. Zelf moest Joyce met haar man en dochter tijdelijk haar huis verlaten voor een versterkingsoperatie, nadat ze te horen kregen dat hun woning niet veilig was; * Klaasje Pen woonde twintig jaar lang met haar man en kinderen in het Groningse dorp Overschild. Totdat werd besloten dat hun huis gesloopt moest worden omdat het er niet meer veilig genoeg was. In de HUMAN-documentaire Bodem in Beweging (https://www.2doc.nl/documentaires/2023/03/bodem-in-beweging.html) zien we hoe Klaasje en haar man afscheid nemen van hun oude huis. Samen met dorpsgenoten maakte Klaasje met de lokale toneelvereniging het theaterstuk Overschild 2.0, over wat de dorpelingen de afgelopen jaren meemaakten. --- Presentatie: Coen Verbraak Redactie: Nina Ramkisoen Eindredactie: Bram Vollaers ℹ️ Meer info over deze aflevering vind je hier (https://www.human.nl/de-publieke-tribune/luister/overzicht/2023/aflevering-99.html) ✉️ Reageren op deze aflevering? Mail de redactie op depublieketribune@human.nl

Elk jaar verliezen meer dan 3000 mensen in Nederland een arm of een been. En of het nu volgt op een ziekte, een infectie of een ongeluk, een amputatie van een deel van het lichaam is in de meeste gevallen een traumatische ervaring. Het verwerken van het verlies kan lichamelijk en geestelijk een zware belasting zijn, en getroffenen kunnen te maken krijgen met een soms jarenlang rouwproces. Toch zijn er ook mensen die het verlies van een ledemaat juist als een bevrijding ervaren. Eindelijk verlost van dat deel van het lichaam dat al die tijd pijn deed, of dat al jaren niet meewerkte met de rest. Maar ook dan volgt de vraag: hoe neem je afscheid? En hoe leef je verder? In deze aflevering van De Publieke Tribune spreekt Coen Verbraak met mensen die verder moesten leven met een arm of been minder. Hoe lang kan de weg zijn naar het accepteren van een amputatie? Hoe ga je om met fantoompijn? En hoe richt je je leven in met een prothese? Te gast: * Marian Goutziers (64) liet haar been amputeren na 32 jaar pijn en operaties. Haar been was op. Nu heeft ze tot haar grote vreugde een bovenbeenprothese, waarmee ze weer kan dansen; * Karel Verlangen (63) was jarenlang boekhouder van beroep, maar is nu al tijden zonder baan. Hij is ervaringsdeskundige voor Kortermaarkrachtig, de landelijke vereniging voor mensen met een amputatie of aangeboren reductie van een ledemaat; * Angelina Windsant (45) is moeder van drie kinderen en werkt voor LOTUS, als trainer en beroepsmatig slachtoffer voor eerstehulpverleners en defensiepersoneel. Ze liet na 26 jaar ondraaglijke pijn haar been amputeren in het jaar 2016. --- Presentatie: Coen Verbraak Redactie: Fleur Jurgens Eindredactie: Bram Vollaers ℹ️ Meer info over deze uitzending vind je hier (https://www.human.nl/de-publieke-tribune/luister/overzicht/2023/aflevering-98.html) ✉️ Reageren op deze aflevering? Mail de redactie op depublieketribune@human.nl

Waar anderen al gauw een stap terug doen, stappen zij juist als eerste naar voren – en niet zelden met gevaar voor eigen leven: eerstehulpverleners. Dagelijks krijgen ambulancemedewerkers, brandweerpersoneel en politieagenten te maken met gebeurtenissen die niet alleen grote impact hebben op de levens van slachtoffers en patiënten, maar ook potentieel traumatisch zijn voor henzelf. Daarnaast krijgen veel hulpverleners nog altijd te maken met geweld tijdens hun werk. En hoewel het gesprek over het indammen van dat probleem niets nieuws is, lijken alle pogingen van de laatste jaren – van publiekscampagnes tot strengere straffen – alles behalve succesvol, met alle gevolgen voor de gezondheid van onze hulpverleners van dien. Verwachten we niet te veel van hen? In deze aflevering van De Publieke Tribune spreekt Coen Verbraak met hulpverleners binnen de politie, de ambulancezorg en de brandweer over dat ene moment waarop alles veranderde, over die ene melding die hen altijd is bijgebleven. Waarom doen ze eigenlijk wat ze doen? Wat maakt dat ze bereid zijn hun eigen gezondheid op te offeren voor de gezondheid van anderen? En hoe goed zorgen wij als maatschappij eigenlijk voor onze hulpverleners? Te gast: * Angelique Starreveld werkte in de jaren '90 bij de Amsterdamse politie en was als een van de eerste agenten ter plekke bij de Bijlmerramp. Ze was in die jaren nauw betrokken bij talloze dodelijke ongelukken, achtervolgingen en geweldsincidenten, tot het niet meer ging. Pas jaren later werd bij haar posttraumatische stressstoornis (PTSS) geconstateerd. In 2021 presenteerde ze haar boek Als de sirenes blijven loeien (https://www.walburgpers.nl/nl/book/9789462496415/als-de-sirenes-blijven-loeien); met haar verhaal én de verhalen van andere agenten met PTSS; * Daniëlle Scheer werkt al jarenlang als ambulancechauffeur in Flevoland en Gooi en Vechtstreek en vindt haar vak nog altijd het mooiste vak dat er is. Hoewel ze regelmatig heftige situaties tegenkomt in haar werk, dacht ze daar jarenlang goed mee om te kunnen gaan. Totdat twee incidenten zo onder haar huid gaan kruipen dat ze haar ‘knakmoment’ heeft en thuis komt te zitten met PTSS. Sinds eind vorig jaar is ze na intensieve traumabehandeling weer werkzaam op de ambulance; * Martine Nota was jarenlang politieagent en werkte, net als bijna haar hele familie, al van jongs af aan bij de vrijwillige brandweer van Kennemerland. Enkele jaren geleden werden de heftige ervaringen tijdens het brandweerwerk haar te veel. Ze kwam overspannen thuis te zitten en werd met PTSS gediagnosticeerd, waarvoor ze nog altijd in behandeling is. Sinds vorig jaar helpt haar hulphond Onyx haar haar sociale leven weer op te pakken. --- Presentatie: Coen Verbraak Redactie: Sjoerd Alders Eindredactie: Bram Vollaers   ℹ️ Meer info over deze aflevering vind je hier (https://www.human.nl/de-publieke-tribune/luister/overzicht/2023/aflevering-97.html). ✉️ Reageren op deze aflevering? Mail de redactie op depublieketribune@human.nl

Een nieuwe vluchtelingencrisis dreigt in Nederland. Sinds de jaren negentig van de vorige eeuw zijn er een kleine 300 duizend vluchtelingen in Nederland komen wonen. Hoe vergaat het deze nieuwe Nederlanders eigenlijk? Hoe heeft Nederland hen veranderd en andersom? Welke rol speelt oorlog en onderdrukking in het vaderland nu nog in hun leven? Is hun waardenpatroon veranderd? Wie of wat missen zij het meest? Wat doet het met je identiteit als je je land verlaat om er misschien wel nooit meer terug te keren? In deze aflevering van De Publieke Tribune spreekt Floortje Smit met Nederlanders met een vluchtelingenachtergrond over vrijheid, geworteld zijn en de soms zo ongemakkelijke spreidstand daartussen. Te gast: * Abdelilah Al-Hamoud (27) ontvluchtte zijn thuisland Syrië toen hij 18 jaar was, vanwege oorlog, dreiging en toenemende intimidatie van het regime, omdat hij als jonge opstandeling de woorden 'vrijheid' 'gelijkheid' en 'gerechtigheid' op muren in Aleppo had gekalkt; * Sahar Abdelrahim (51) vluchtte in 1997 met man en baby voor het regime in Soedan. Ze werkt al jaren in de ICT als consultant en coach en leidt vanuit Nederland een Soedanese burgerbeweging; * Samir Maglajlic (56) ontvluchtte in 1995 met zijn zwangere vrouw de oorlog in Bosnië. Via mensensmokkelaars kwam hij in Nederland terecht. Hij werkt als onderwijsassistent en pedagogisch medewerker op een basisschool en schreef boeken over zijn ervaringen als vluchteling in Nederland; * en Niloufar Rahim (35) vluchtte in 1997 op tienjarige leeftijd met haar ouders vanuit Afghanistan naar Nederland. Inmiddels is ze huisarts in Arnhem en bestuurslid van Stichting Keihan, een Nederlands-Afghaanse diaspora-organisatie die zich inzet voor verbetering van het hoger onderwijs en gezondheidszorg in Afghanistan. --- Presentatie: Coen Verbraak Redactie: Fleur Jurgens Eindredactie: Bram Vollaers ℹ️ Meer info over deze aflevering vind je hier (https://www.human.nl/de-publieke-tribune/luister/overzicht/2023/aflevering-96.html) ✉️ Reageren op deze aflevering? Mail de redactie op depublieketribune@human.nl

Weinig woordparen zijn zo bepalend geweest voor ons denken over de Tweede Wereldoorlog als 'goed' en 'fout.' Hoewel de verhalen van oorlogsslachtoffers en verzetshelden nog ieder jaar opnieuw worden verteld, lijkt er bijna tachtig jaar na het einde van de Tweede Wereldoorlog nog steeds een taboe te liggen op de verhalen van de mensen die aan de verkeerde kant stonden. Nazaten van 'foute' Nederlanders gaan vaak nog steeds gebukt onder het verleden en onder de keuzes die hun ouders of grootouders destijds maakten, zonder dat ze daar zelf ook maar iets aan konden doen. Hoe zwaar kan de last van de verkeerde keuzes van je ouders zijn? Hoe lang dreunt het jarenlange stilzwijgen, schaamte en buitensluiten na in de levens van kinderen en kleinkinderen? Valt er in het reine te komen met de onbesproken zwarte bladzijden uit je familiegeschiedenis? En hoe verstrikt zitten we acht decennia later nog altijd in een wereld van goed en fout? In deze aflevering van De Publieke Tribune spreekt Coen Verbraak aan de vooravond van de jaarlijkse Nationale Herdenking met kinderen en kleinkinderen van ouders en grootouders die tijdens de Tweede Wereldoorlog aan de verkeerde kant stonden. Te gast: * Monika Diederichs (1945) werd vlak na de oorlog geboren in Duitsland en groeide op in Nederland. In haar jeugd kwam ze erachter dat ze eigenlijk was geboren uit een liefdesrelatie tussen haar Nederlandse moeder en een Duitse militair. In haar boek Herinneringen van een 'Moffenkind' (https://uitgeverijaspekt.nl/boek/herinneringen-van-een-moffenkind-3/) uit 2020 vertelt ze hoe zij en haar moeder te maken kregen met afwijzing en uitsluiting van moeders en kinderen geboren uit een Duitse verbintenis gedurende de oorlogsjaren; * De opa van Lenie Degen (1951) was van 1935 tot en met 1945 actief lid van de NSB. Hij hield zich bezig met NSB-propaganda, bekleedde verschillende hoge bestuursfuncties binnen de beweging, kwam in 1939 als lijsttrekker van de NSB in de Amsterdamse gemeenteraad en werd tijdens de oorlog namens de NSB burgemeester in de Drentse gemeente Sleen. Over de zoektocht naar haar familiegeschiedenis schreef Lenie in 2018 het boek Versteende stilte: Een beladen familiekroniek (https://uitgeverijaspekt.nl/boek/versteende-stilte-2/?utm_campaign=search&utm_source=zoekresultaten&utm_info=page-0); * De vader van Leon Goesman (1955, pseudoniem) was lid van zowel de NSB als de SS. Pas enkele jaren geleden, na het overlijden van zijn vader, kreeg Leon toegang tot de archiefstukken over zijn vaders oorlogsverleden – en daarmee tot een confronterende familiegeschiedenis waar tot dan toe nooit over gesproken was. Zijn persoonlijke zoektocht tekende hij in 2022 op in de roman Het nadeel van de twijfel (https://www.bravenewbooks.nl/site/?r=userwebsite/index&id=leongoesman/bookdetails/282162). --- Presentatie: Coen Verbraak Redactie: Sjoerd Alders Eindredactie: Bram Vollaers ℹ️ Meer info over deze aflevering vind je hier (https://www.human.nl/de-publieke-tribune/luister/overzicht/2023/aflevering-95.html) ✉️ Reageren op deze aflevering? Mail de redactie op depublieketribune@human.nl

Je geliefde, je maatje, je klankbord, je huisgenoot en de moeder of vader van je kinderen: je raakt het in één klap allemaal kwijt als je partner overlijdt. Hoe rauw is de rouw om een geliefde? Verandert het gemis door de tijd heen van kleur? Hoe ga je om met tegenstrijdige gevoelens van gemis en verlangen? Hoe pak je de draad van het leven weer op? En komt er na verloop van tijd weer ruimte voor aanraking en nieuwe liefde?  In deze aflevering van De Publieke Tribune spreekt Coen Verbraak daarover met weduwen en weduwnaars die hun geliefde in de bloei van het leven verloren. * Esther Cohen was 44 toen ze haar man Peter plotseling verloor door een aandoening aan zijn hartspier. Ze bleef achter met drie dochters van negen, veertien en zeventien. Inmiddels is dat zo'n achttien jaar geleden en heeft ze een nieuwe partner. Over het gemis en verlangen na de dood van haar man schreef ze Huidhonger (https://www.singeluitgeverijen.nl/auteur/esther-cohen/) en Rouwlust (https://www.rouwlust.com/); * Klaas ten Holt blijft samen met zijn vrouw Bibian liedjes schrijven nadat ze te horen krijgen dat ze ongeneeslijk ziek is. In 2012 sterft ze thuis, in het bijzijn van Klaas (toen 52) en de kinderen van zeven, elf en twaalf. Over het eerste jaar zonder zijn vrouw schrijft hij De complete weduwnaar (https://uitgeverijpodium.nl/product/7826/). Twee jaar later krijgt hij weer een vriendin, met wie hij nog altijd samen is; * Marieke van Lierop en haar verloofde S. hebben in 2017 nog drie weken te gaan tot hun bruiloft, als hij plotseling overlijdt. Het leven is hem te veel geworden. 'We gingen van trouwen naar rouwen'. Marieke is dan 25 en zoekt naar manieren om te rouwen, terwijl haar generatiegenoten bezig zijn met alles behalve de dood. Hoe ze dat doet is te zien in de documentaire Huisje, Boompje... Weduwe (https://www.2doc.nl/documentaires/2021/12/huisje-boompje-weduwe.html). Sinds een aantal jaar heeft ze weer een vriend. Meer info over deze aflevering vind je hier (https://www.human.nl/de-publieke-tribune/luister/overzicht/2023/aflevering-94.html).

Hoewel kinderen volgens de wet maximaal twee ouders kunnen hebben, bestaan er in de praktijk al lang allerlei gezinsvormen waarin kinderen opgroeien met méér dan twee ouders. Denk bijvoorbeeld aan lesbische of homoseksuele stellen die kiezen voor co-ouderschap met een derde ouder, of met een ander stel. Ouders en belangenorganisaties pleiten al jaren voor gelijkwaardig ouderschap in meeroudergezinnen; zonder juridisch ouderschap hebben derde of vierde ouders nu als ouder geen rechten, zijn ze officieel geen familie van hun kind en kunnen ze er op belangrijke momenten niet goed voor hun kind zijn. Zelfs de speciale Staatscommissie Herijking Ouderschap adviseerde het kabinet al in 2016 om de wet aan te passen, zodat kinderen onder bepaalde voorwaarden wettelijk drie of vier ouders kunnen hebben. Hoe kan het dat er na al die jaren zo weinig is veranderd? In deze aflevering van De Publieke Tribune spreekt Coen Verbraak met ouders uit meeroudergezinnen. Over hoe zij ouderschap vormgeven met meer dan twee ouders, in een wereld die hun gezinnen nog altijd niet erkent. Welke voordelen heeft opvoeden met drie of meer ouders? Tegen welke obstakels lopen meeroudergezinnen aan? Wat doet het met je als je op papier geen ouder bent van je kind? En wat is nu eigenlijk écht in het belang van het kind? Te gast:  * Sara Coster is kinderwenscoach, bestuurslid bij stichting Meer dan Gewenst (http://www.meerdangewenst.nl/) en schrijver van het boek De wens en de vaders (https://www.saracoster.nl/?page_id=82). Samen met een stel van twee mannen heeft ze twee kinderen; * Eke Krijnen is docent taalwetenschap en schrijver. Haar boek Een echte ouder, over queer ouderschap, verschijnt begin 2024 bij uitgeverij Atlas Contact. Samen met haar vrouw en een goede vriend heeft ze twee kinderen; * Geer Oskam is Hoofd Fondsenwerving en Communicatie bij het Prins Bernhard Cultuurfonds (http://www.cultuurfonds.nl/). Voor de Volkskrant schreef hij een serie artikelen (https://www.volkskrant.nl/nieuws-achtergrond/jij-zat-al-vijftien-jaar-in-mijn-hoofd-en-hart-je-was-eigenlijk-al-mijn-kindje~b5c99e20/) over meerouderschap. Samen met zijn man, zijn beste vriendin en haar vrouw heeft hij drie kinderen. Meer info over deze aflevering vind je hier (https://www.human.nl/de-publieke-tribune/luister/overzicht/2023/aflevering-93.html).