De Week van Verbeek | BNR

Alsof we in dit land nog niet genoeg hadden om verdeeld over te zijn. Hebben we nu ook de wolf. Ons samenleven met deze viervoetige spijtzwam werd mooi verwoord door dichter Levi Weemoedt: in Drenthe, op de hei, in het bos, geldt: uw hond moet vast, de wolf mag los. In Leusden gaat het zelfs een stap verder. Nadat een wolf en een klein meisje ‘niet lang, niet hard’, maar wel had gebeten. Daar is vanaf vandaag het landgoed Den Treek gedeeltelijk dicht, want het is te gevaarlijk. Het gaat gelukkig goed met het meisje. Maar de reactie op het incident, geeft een interessant kijkje in onze nationale psyche. Als je een dag lang fietsers volgt op een druk Nederlands kruispunt, kom je waarschijnlijk niet tot de conclusie dat wij als volk risico mijdend zijn ingesteld. Roken, drinken, drugs, slechte voeding. Ook hier verliezen gezondheidsrisico’s het keer op keer van kwaliteit van leven. Voor grof geld vliegen we zelfs de hele wereld over, om oog in oog te staan met nog veel gevaarlijkere dieren. Maar, zo lijkt het gevoel: de rimboe zoek je op, die neem je niet meer naar huis. Ik ben zelf ook in contact gekomen met de wolf, zij het in de  tweede graad. Een paar weken terug stond ik in de rij bij het Kröller-Müllermuseum op de Veluwe. Ik kreeg flyer in mijn handen: of ik een petitie wilde tekenen voor het redden van de moeflon. Moeflon, dat klinkt als een veelzijdig keukendoekje. Maar het is kleinste soort schaap ter wereld. Althans, dat is die nu nog. Want de wolf heeft ze bijna allemaal opgegeten. De overgebleven moeflons zitten nu – dit is geen grap – ondergedoken, in een geheim hoekje van het park. De mevrouw van de ticketbalie wilde er niets over zeggen, uit angst, vertelde ze. Want zo blijkt de reacties op de wolf, zijn nog veel schadelijker voor de mens dan het dier zelf. Dit is een column van Julian Verbeek.See omnystudio.com/listener for privacy information.

We beginnen vandaag met een quizvraag. We luisteren naar een fragment over een nieuwe regeringsleider, en u mag raden welke. Nu denkt u waarschijnlijk: dit gaat over onze nieuwe premier Dick Schoof. Maar nee! Dit gaat over de nieuw verkozen president van Iran: Masoud Pezeshkian. Dat zijn twee mannen met hetzelfde lot: op papier staan ze aan het hoofd van een regering, in de praktijk zijn ze marionetten van een spiritueel leider. Iran is dat ayatollah Khamenei, voor Dick Schoof is dat de grootfmoefti van Venlo – Geert Wilders. Na het ronduit gênante debat over de regeringsverklaring van vorige week, was Dick Schoof deze week op tour. Hij sprak in Brussel met leiders van de EU en in Washington met die van de NAVO. Dat zijn altijd ingewikkelde gesprekken. Maar zeker als je in de wetenschap leeft, dat iedere uitspraak, beslissing of uitkomst van een onderhandeling, direct kan leiding tot een publiekelijke vernedering van de hoogste leider. Waar Khamenei achter de schermen de touwtjes stevig in handen houdt, regeert Geert Wilders het liefst via openbare oorwassing. Het stelt ons voor de vraag: heeft het eigenlijk wel zin om ons in het buitenland te laten vertegenwoordigen, door iemand waarvan we allemaal weten dat hij niet beslissingbevoegd is. Deze week liet de Europese commissie al weten dat Nederland niet zomaar eenzijdig een asielcrisis kan afkondigen. En zo liggen er nog wel een aantal kabinetsideeën op de plank, die in Brussel wenkbrauwen doen fronsen. Wat zegt Schoof dan? Tijdens het debat over de regeringsverklaring werd duidelijk dat zijn bewegingsruimte nul benadert. En dat ging nog over de plannen waar de coalitie het in theorie met elkaar over eens is. Bij zijn unboxing als premierskandidaat, rakelde Dick Schoof het cliché op, dat hij de premier wil zijn van alle Nederlanders. Maar daarvan heeft hij voorlopig zijn handen vol aan slechts een. Dit is een column van Julian Verbeek.See omnystudio.com/listener for privacy information.