De Week van Verbeek | BNR

In Chicago houdt de Democratische Partij deze week haar Conventie. Mensen komen van heinde en verre, hebben vrij genomen van werk, om vier dagen uitzinnig te juichen en te joelen voor allerhande sterren. Het heeft eigenlijk nog wel het meest weg van weekje Lowlands. En dan wordt er ook nog een presidentskandidaat gekozen. Op een Nederlands partijcongres speelt hooguit iemand in de pauze Vader Jacob op een doedelzak. Bij de Democraten melden daadwerkelijke supersterren zich zelf met hun eigen werk. Het enthousiasme en de energie zijn aanstekelijk. Maar moet je voorstellen dat Jonna Fraser in zijn hitje Vakantie, de namen verwerkt van Caroline van der Plas en Mona Keijzer. Het blijft iets om je over te verbazen: dat in Amerika vrijwel iedereen goed kan speechen. Of het nou een voormalig president, senator of gewoon iemands buurvrouw is, moeiteloos weten ze een zaal van duizenden mensen te bespelen. De kwaliteit van het festival – laten we het zo maar noemen – verhult dat er eigenlijk zo goed als niets inhoudelijks wordt besproken. Kijk je op www.kamalaharris.com vind je talloze manier geld te doneren, maar geen enkel beleidsvoorstel. Dat is op zich begrijpelijk, want de campagne Kamala Harris met brulspoed in elkaar geflanst. Maar het heeft toch iets armoedigs, voor een land dat de bakermat is van zoveel vooruitgang en briljante ideeën. Sneuere elementen in de Nederlandse politiek spiegelen zich graag aan Amerika. Weet u nog dat D66 Rob Jetten in de markt zette als running mate van Sigrid Kaag. Daarmee ze leren ze precies de verkeerde van de politiek in de VS. Laat de afgelopen jaren in Amerika een waarschuwing zijn: is er een grens aan hoelang je over hoop kan praten, zonder dat je dat begrip inhoudelijk invult. Maar als buitenstaander mag je natuurlijk wel gewoon mag van al het spektakel. Al vind ik het toch iets minder vermakelijk met Trump op de achtergrond.See omnystudio.com/listener for privacy information.

Jarenlang vroeg ik me af wat het nut is van ons koningshuis. Het antwoord kreeg ik deze week tijdens de Olympische Spelen. Wat de taak van ons koningshuis precies is, kan niemand beter verwoorden dan Louis van Gaal. Iedere keer als ik de tv aanzet zie ik het koningspaar met een lullig petje en een rood aangelopen gezicht in juichende houding. Als een blaasbalg schreeuwen ze een hordeloper of langeafstandszwemmer naar de finish. En als ze dat niet doen, troosten ze een tot op het bot teleurgestelde mountainbiker, ‘het helemaal niet erg is dat ze niet zo snel een lekke band kan plakken. Dat kunnen wij ook niet’.   Meer hebben ze natuurlijk ook niet te doen. Voor de wetgeving is de koning slechts een doorgeefluik en zelfs de faciliterende rol in de formatie is ze door D66 afgepakt. Maar volgens Pieter Omtzigt is hun rol nog altijd veel te inhoudelijk. Het kabinet heeft namelijk ministeriële verantwoordelijkheid voor alles wat deze mensen doen. Dus als het aan Omtzigt ligt, houden ze het bij bloemschikken en wc-potgooien. Of zoals je dat dan mooi noemt: ceremoniële taken. Een paar jaar terug zei Maxima iets over de digitale euro, met veel gedoe als gevolg. Pieter Omtzigt noemt dat nu ‘politiek omstreden uitspraken’. Zeg dan liever helemaal niets, is het devies, dan kan de regering het er ook niet mee oneens zijn. Het voorstel kan op hartelijk enthousiasme rekenen van Geert Wilders, zegt hij op sociale media. Geert zal sowieso niet heel warm aanlopen voor dat gelul over saamhorigheid van die koninklijke deugneuzen. Een puur ceremonieel koningshuis. Het zet aan tot denken wat dat is en of je mensen zo’n lot kunt aandoen. Déscartes zei ‘ik denk, dus ik ben’. Maar als je nooit blijk mag geven te denken, ben je dan nog wel? Het lijkt mij beter om dan maar gelijk over te stappen op een ceremonieel presidentschap, zoals in Duitsland of Ierland. Ook hun functieomschrijving onderscheidt zich weinig van die van Prins Carnaval. Maar een president heeft er zelf voor gekozen, en in ieder geval is de vernedering na paar jaar weer voorbij. Dit is een column van Julian Verbeek, eindredacteur online bij BNR.  See omnystudio.com/listener for privacy information.

Alsof we in dit land nog niet genoeg hadden om verdeeld over te zijn. Hebben we nu ook de wolf. Ons samenleven met deze viervoetige spijtzwam werd mooi verwoord door dichter Levi Weemoedt: in Drenthe, op de hei, in het bos, geldt: uw hond moet vast, de wolf mag los. In Leusden gaat het zelfs een stap verder. Nadat een wolf en een klein meisje ‘niet lang, niet hard’, maar wel had gebeten. Daar is vanaf vandaag het landgoed Den Treek gedeeltelijk dicht, want het is te gevaarlijk. Het gaat gelukkig goed met het meisje. Maar de reactie op het incident, geeft een interessant kijkje in onze nationale psyche. Als je een dag lang fietsers volgt op een druk Nederlands kruispunt, kom je waarschijnlijk niet tot de conclusie dat wij als volk risico mijdend zijn ingesteld. Roken, drinken, drugs, slechte voeding. Ook hier verliezen gezondheidsrisico’s het keer op keer van kwaliteit van leven. Voor grof geld vliegen we zelfs de hele wereld over, om oog in oog te staan met nog veel gevaarlijkere dieren. Maar, zo lijkt het gevoel: de rimboe zoek je op, die neem je niet meer naar huis. Ik ben zelf ook in contact gekomen met de wolf, zij het in de  tweede graad. Een paar weken terug stond ik in de rij bij het Kröller-Müllermuseum op de Veluwe. Ik kreeg flyer in mijn handen: of ik een petitie wilde tekenen voor het redden van de moeflon. Moeflon, dat klinkt als een veelzijdig keukendoekje. Maar het is kleinste soort schaap ter wereld. Althans, dat is die nu nog. Want de wolf heeft ze bijna allemaal opgegeten. De overgebleven moeflons zitten nu – dit is geen grap – ondergedoken, in een geheim hoekje van het park. De mevrouw van de ticketbalie wilde er niets over zeggen, uit angst, vertelde ze. Want zo blijkt de reacties op de wolf, zijn nog veel schadelijker voor de mens dan het dier zelf. Dit is een column van Julian Verbeek.See omnystudio.com/listener for privacy information.

We beginnen vandaag met een quizvraag. We luisteren naar een fragment over een nieuwe regeringsleider, en u mag raden welke. Nu denkt u waarschijnlijk: dit gaat over onze nieuwe premier Dick Schoof. Maar nee! Dit gaat over de nieuw verkozen president van Iran: Masoud Pezeshkian. Dat zijn twee mannen met hetzelfde lot: op papier staan ze aan het hoofd van een regering, in de praktijk zijn ze marionetten van een spiritueel leider. Iran is dat ayatollah Khamenei, voor Dick Schoof is dat de grootfmoefti van Venlo – Geert Wilders. Na het ronduit gênante debat over de regeringsverklaring van vorige week, was Dick Schoof deze week op tour. Hij sprak in Brussel met leiders van de EU en in Washington met die van de NAVO. Dat zijn altijd ingewikkelde gesprekken. Maar zeker als je in de wetenschap leeft, dat iedere uitspraak, beslissing of uitkomst van een onderhandeling, direct kan leiding tot een publiekelijke vernedering van de hoogste leider. Waar Khamenei achter de schermen de touwtjes stevig in handen houdt, regeert Geert Wilders het liefst via openbare oorwassing. Het stelt ons voor de vraag: heeft het eigenlijk wel zin om ons in het buitenland te laten vertegenwoordigen, door iemand waarvan we allemaal weten dat hij niet beslissingbevoegd is. Deze week liet de Europese commissie al weten dat Nederland niet zomaar eenzijdig een asielcrisis kan afkondigen. En zo liggen er nog wel een aantal kabinetsideeën op de plank, die in Brussel wenkbrauwen doen fronsen. Wat zegt Schoof dan? Tijdens het debat over de regeringsverklaring werd duidelijk dat zijn bewegingsruimte nul benadert. En dat ging nog over de plannen waar de coalitie het in theorie met elkaar over eens is. Bij zijn unboxing als premierskandidaat, rakelde Dick Schoof het cliché op, dat hij de premier wil zijn van alle Nederlanders. Maar daarvan heeft hij voorlopig zijn handen vol aan slechts een. Dit is een column van Julian Verbeek.See omnystudio.com/listener for privacy information.