De Week van Verbeek | BNR

Zaterdag lees ik in het FD een alarmerend essay: Nederland wordt steeds minder populair bij expats – het woord expat is zelfs een scheldwoord geworden. Foei, Nederland! De schrijver schetst een beeld van een bekrompen en benepen natie, de spruitjeslucht is niet te harden. Een paar uur later sta ik in de Albert Heijn, waar ik eens in zoveel tijd de Voedselbank help bij de inzameling. Het is triest dat het nodig is, maar zo’n middagje is geweldig voor je vertrouwen in de mensheid. Mensen van allerlei pluimage geven wat zij kunnen missen Bijvoorbeeld een groepje jongens, trainingspak met bontkraag – u kent ze wel. ‘Hallo jongens, willen jullie iets meenemen voor de Voedselbank?’, zeg ik. Er volgt wat besmuikt gegiechel. Dan draait er een zich om: ‘Is goed, meneer.’ Even later komen ze terug: voor zichzelf blikje energy drink en bladerdeegproduct, en voor de Voedselbank een pakje pasta. Een groep mensen waar je altijd op kunt rekenen dat ze niets inleveren, zijn daarentegen internationals. Op het hoofd een enorme koptelefoon, en nog grotere verontwaardiging als ze die af moeten om te horen wat je te vertellen hebt. ‘I’m sorry, not interested’. Even later alsof het de schuld is van de Voedselbank dat er heel even geen mandjes zijn. ‘Excuse me, where are all the baskets.’ Hiermee doe ik natuurlijk die Ierse mevrouw tekort die voor een godsvermogen aan maandverband doneerde, of de Amerikaan die genoeg Olvarit gaf voor een half weeshuis. Het gaat er ook niet om waar die mensen vandaan komen, Nederlanders zijn over de grens ook geen pretje. Maar de tijdelijke aard van het verblijf van expats zorgt voor een hotelkamersfeer: op een gegeven moment ga je weer. Daarom ben je vooral bezig met je eigen vermaak en laat je je rommel het liefst opruimen door een ander. Maar een land is in de eerste plaats een plek waar mensen leven. Het lijkt mij helemaal niet gek als we daarom vragen of mensen daar ook wat voor over hebben. Dus lieve expats, leer eens wat Nederlands, doe leuk mee. Dat vragen we namelijk ook van mensen die hier binnenkomen via een AZC. Dit is een column van Julian VerbeekSee omnystudio.com/listener for privacy information.

Mijn eerste doodsbedreiging kreeg ik toen ik werkte bij Radio 1, als jonge redacteur van Prem Radhakishun. Een man stuurde dat hij Prem en mij ging vastbinden op een boot om deze op open zee te laten zinken. Prem reageerde hoogst verontwaardigd, dat hij vermoord moest worden kon hij nog wel inkomen, maar waar had zijn onbenullige assistent die eer aan verdiend? Bovendien zei Prem: ‘Neem dat soort berichten alsjeblieft niet serieus, mensen die je echt dood willen maken kondigen dat meestal niet aan.’ Ik vond dat zeer een geruststellende gedachte die mijn kijk op online haat enorm heeft genuanceerd. Vorig jaar schreef ik een kritische column over Thierry Baudet, waarna ik op sociale media werd uitgemaakt voor pedo. Nou ja, dan hoor je er echt bij, dacht ik maar. Maar wat is nu mijn punt? Ga ik als huilende influencer alle onaardige reacties voorlezen op mijn nieuwe BIAB-nagels? Nee. Waar het om gaat, is dat de tweede inauguratie van Donald Trump het moment waarop internationale politiek definitief vermengd is met internetcultuur. Internetcultuur is er een van plaatjes, gebaren, cryptische teksten, verholen en onverholen haat. Bedoeld als grap of serieus, of allebei. Het is makkelijk om dit allemaal weg te zetten als sneue onzin. Ware het niet dat twee van de grootste internetverslaafden, Donald Trump en Elon Musk, sinds deze week de machtigste mensen op aarde zijn. Hun stijl komt letterlijk voort uit de internetcultuur. Woorden en daden zijn totaal van elkaar losgekoppeld. Wat ze zeggen kan werkelijk alles betekenen. Bij tegengas is de reactie: 'Ik bedoelde het niet zo, ik zei gewoon maar wat, of ik heb het helemaal niet gezegd.'    Het stelt ons voor een doorlopend dilemma, om, op zoek naar het signaal, niet verdwaald te raken in de ruis. En ook al die ruis is op zichzelf een signaal. Laten we niet vergeten dat, in tegenstelling tot op het internet, dingen in de echte wereld wél consequenties hebben.See omnystudio.com/listener for privacy information.

Kringloopwinkels zijn een fascinerend concept, een tippelzone waar een gebruikt product nog één keer kan bewijzen geen rommel te zijn. Tafels, serviezen, golfclubs, brilmonturen, kinderzitjes, oude edities van de National Geographic en andere spullen uit de huisraad van recent overleden senioren. Bijna alles voor een zacht prijsje: wat de gek ervoor geeft. Mijn vriendin is er dol op. Dit weekend waren we in een kringloop in het Friese stadje Lemmer. Met mijn ongetrainde oog zag ik een rek hopeloos onmodieuze truien, hemden en wintersportjassen, maar mijn vriendin tovert in no-time leren jas tevoorschijn. Een prijskaartje 35 euro. ‘Hoppa’, zei ze ‘die is op Vinted minstens 100 euro waard’. Ik was zeer onder de indruk. Een staaltje koopmansgeest zoals we dat hier op BNR graag horen. Best maf eigenlijk, dat letterlijk hetzelfde product op de ene plek drie keer zoveel waard is, als op een andere. Geen enkele prijs is definitief, door gezamenlijk iets te wel of niet te willen uiten we onbedoeld onze invloed.   Waar je allemaal wel niet aan kan denken als je grasduint door een stapel LP’s van Engelbert Humperdinck. De leren jas liet me niet los. Dat is misschien nog wel het leukste van dit kringloop bezoek. Want de laatste keer dat ik zolang over vraag en aanbod heb nagedacht was op de middelbare school. Zo zie je maar, wat iets waard is bepaal je zelf en voor de rest wat de gek ervoor geeft.  See omnystudio.com/listener for privacy information.

Op de basisschool mocht ik een keer komen spelen, bij meisje uit mijn klas waar ik heimelijk verliefd op was. Alles ging goed, totdat haar moeder mij een banaan aanbood. De banaan. De enige vrucht op Gods groene aarde die ik niet lustte. Maar dat durfde ik natuurlijk niet te zeggen, ik schaamde me kapot. Als ultiem offer op het altaar van de liefde, at ik de hele banaan op, en ik deed net of ik het lekker vond. Moraal van dit verhaal: het is niet altijd erg iets te doen wat je niet wil als je het doet voor een ander. Dat brengt me bij het tweede tijdperk Trump. Het moet officieel nog beginnen, maar ik ben er nu al klaar mee. Vooral de totale schaamteloosheid. Het genie van Trump is zijn ontdekking dat zolang je eigen achterban tevreden is, je niets hoeft aan te trekken van de rest. Zijn nieuwe maatje Elon Musk heeft daar op zijn zachtst gezegd geen remmende werking op. En in tegenstelling tot acht jaar geleden, is er amper tegengas maar gaat vrijwel ieder bedrijf en staatshoofd gewillig in de onderdanige houding. Het sneuste wat ik in tijden gezien heb, Mark Zuckerberg die om Trump te paaien de moderatie schrapt op Instagram en Facebook. Alsof een riool niet meer schoonmaakt en wacht tot het gaat borrelen en overstromen. Maar Zuckerberg noemt het‘Een geweldige kans voor vrije expressie, ik heb er zin in’. 25 jaar geleden at ik met de grootst mogelijke tegenzin een banaan. Het is misschien een beetje vergezocht, maar ik denk dat het helemaal niet erg, dat voor je iets doet, je afvraagt wat een ander daarvan vindt. En dat is precies wat ik Musk en Trump wens: een beetje schaamte. Voor ons allemaal. Dit is een column van Julian Verbeek.See omnystudio.com/listener for privacy information.

Sint schreef een gedicht voor de presentatoren van The Daily Move Liesbeth Staats en Kees Dorresteijn.  Met zijn dikke boek waant de Sint zich een waarlijk chroniqueur, Hij zag in zijn tijd menig patjepeeër, charlatan en non-valeur. Maar wat hij dit jaar allemaal in zijn schrijfwerk moest noteren, Maakt dat hij voor het eerst serieus overweegt te gaan pensioneren.  Trump herkozen, en we hadden al Poetin en Orban van voorheen En nu weer zo’n krankzinnige complotdenkende Roemeen.  En voor het geval dat wij ons in Holland voor deze chaos veilig wanen, Weet dan: dat was precies de gedachte van de meeste Zuid-Koreanen.   Nou goed, zo geweldig gaat het hier ook helemaal niet, Premier Dick Schoof doet Sint het meest denken aan ruggengraatloze Piet. De Sint staat perplex: dat een man met zo’n carrière,  Zich het middelpunt laat maken van deze treurige misère.  Maar goed, voor gemopper zetten de mensen BNR niet aan, De radiozender die Sint en zijn Pieten altijd op hebben staan.  In de file op Amerigo, langzaam hoef voor hoef, Luistert hij maandag tot donderdag altijd naar de Daily Move.    Een tip Kees, misschien zou jij jij nog eens leren, Om je hooggeëerde gasten minder vaak te interrumperen.  En Liesbeth, Sint dacht dat jij je feiten heel goed kent, Maar hoorde van Fleur Agema, dat jij ontzettend vooringenomen bent.   Nee, de Sint waardeert jullie scherpte over het algemeen Want als hij oeverloos gelul wilde, zette hij hem wel op Radio1.  En tot slot, lieve Liesbeth en Kees, zegt ik met grote trots, In de zee van nieuws, in de branding, en zijn jullie mijn rots.    See omnystudio.com/listener for privacy information.

Ruim een jaar geleden vroeg een CDA’er aan mij of hij net als zoveel partijgenoten de overstap moest gaan maken naar NSC. De partij van Pieter Omtzigt had net de kandidatenlijst bekendgemaakt voor de Tweede Kamerverkiezing. Een prachtige lijst, tjokvol cv’s om door een ringetje te halen. Mijn advies aan de CDA’er: ‘Gelijk overstappen, nu het nog kan!’. Het overstappen naar een nieuwe politieke partij is niet iets om lichtzinnig over te denken. Naast dat politieke partijen ideologische bewegingen zijn die het land besturen, zijn het ook verenigingen – vergaarbakken van allerhande geëngageerde kwibussen met meer ambitie dan talent. Het is evenveel house of cards als een sociale werkplaats. Een keertje woest en verontwaardigd je partijlidmaatschap opzeggen kom je nog wel mee weg. Maar als je overstapt naar een nieuwe partij, kan het maar beter geen flop worden, want op het oude nest ben je nooit meer welkom. Maar goed, die CDA’er. Ik zei: Die Bontenbal is een leuke gozer, maar Woppert en Hugo hebben die partij helemaal naar de gallemiezen geholpen, en nu mag Bontenbal in ieder interview gaan uitleggen dat het CDA niet morsdood is, let op mijn woorden: dat wordt helemaal niets meer. Het mooie van een voorspelling is dat als je er naast zit, je grandioos voor lul staat. Een voorbarige kampioenschapstatoeage op je rug. Mensen die dachten dat het internet wel zou overwaaien. Aandelen kopen de dag voor een beurscrash. We zijn nu een jaar verder, de kaarten voor het NSC liggen er een stuk anders bij. Een kolderieke polonaise van opstappende Kamerleden en bewindspersonen. Gevangen in de spagaat tussen de naïeve wens dit kabinet fatsoenlijk te houden coalitiepartner Geert Wilders die hen dat onmogelijk maakt. En nu de crisis op zijn hoogtepunt is, probeert Pieter Omtzigt zichzelf en de wereld ervan te overtuigen dat dit een goed moment is om te re-integreren van een burn-out. Het is een tikkende tijdbom op een tikkende tijdbom. De CDA’er in kwestie luisterde niet naar mijn advies, hij zit nog steeds bij het CDA. En wat blijkt, hij had groot gelijk. Dit is een column van Julian Verbeek.See omnystudio.com/listener for privacy information.

Een column van Julian Verbeek.See omnystudio.com/listener for privacy information.

Het feest der democratie spreekt nergens zo tot de verbeelding als in Amerika. Als wij in 2026 gemeenteraadsverkiezingen houden, vermoed ik dat het aantal watchparties in Amerika beperkt zal zijn. Omgekeerd is het echter volstrekt normaal om je een nacht lang onder te dompelen in de meest obscure Amerikaanse kiesdistricten. We maken er gewoon een leuke thema-avond van met Amerikaanse vlaggetjes, Amerikaanse hapjes en Amerikaans entertainment. Amerikanen zelf, blijken een stuk minder vatbaar voor het spektakel. Ongeveer 40% procent van het Amerikaanse electoraat doet structureel niet mee aan het democratische proces, maar in de rest van de wereld kunnen we er geen genoeg van krijgen. De eerste keer dat ik opbleef tijdens een Amerikaanse verkiezingsnacht was in 2004, in de derde klas van de middelbare school. Ik keek samen met mijn vader, en had van hem toestemming om de schooldag erna de de eerst drie uur te skippen. We hadden koffie en koeken, het waren kokosmakronen – dat weet ik nog heel goed. In 2004 nam Democraat John Kerry het op tegen de impopulaire president George W. Bush. Een goedmoedige dommerik, met een voorliefde voor oorlog en invasies. Zo eenvoudig als Bush overkwam, zo geslepen waren de mensen om hem heen. Aartsengerik Dick Cheney, de vicepresident waarvan werd gefluisterd dat hij in werkelijkheid de touwtjes in handen had. Campagnemanager Karl Rove, die slaagde erin om een video van een sportieve John Kerry op een windsurfboard, om te draaien in een aanval: pas op, deze man waait met iedere wind mee. Kerry leek mij een betere president, maar Bush won, het was een lesje werkelijkheid:  politiek is een keiharde business. Aankomende dinsdagnacht zit ik er ook weer, met een kopje koffie en een lekkere koek. Maar de key race alerts van CNN’s John King smaken toch iets minder zoet, in de wetenschap wat ons straks te wachten staat. Dit is een column van Julian Verbeek.See omnystudio.com/listener for privacy information.

Het was een ontzettend dèja vu. Nieuwssites worden gedomineerd door het verhaal dat John Kelly voormalig-stafchef van Donald Trump, oude baas een fascist noemt en met bewondering sprak over Adolf Hitler. Vervolgens kijk ik naar de peilingen en zie dat Trump in vrijwel iedere swing state een voorsprong heeft. Hetzelfde voorgevoel bekruipt me dat ik had 2016. Bijna hetzelfde. Het zal toch niet, wéér, gebeuren. Wat ik van beide kandidaten vind, doet er niet zoveel toe. De kans dat er een zwevende Amerikaanse kiezer naar dit programma luistert, acht ik verwaarloosbaar. Het liefst zou ik Amerikaanse politiek volgens zoals ik dat doe met die van België: je neemt er kennis van en gaat door met je leven. Helaas, gaat die vlieger niet op voor ons, en met ons bedoel ik de ruim 95 procent van wereldbevolking die geen Amerikaan is. De politiek in de Verenigde Staten is een spektakel waar we wel de gevolgen van voelen, maar geen invloed op hebben. Amerika is de wildwaterbaan en wij zijn het gammele karretje zonder stuur. De Canadese premier Justin Trudeau vergeleek ooit het met slapen naast een olifant: hoe goed zijn humeur ook is, je voelt iedere beweging. Acht jaar geleden beloofde Trump bij zijn inauguratie Amerika op #1 te zetten. Hierop volgde in Europa een reactie, onder leiding van de Franse president Macron. Er werd gesproken over een solide, weerbaar en autonoom Europa. Het klinkt mij eerlijk gezegd als muziek in de oren. Een paar jaar verder Trump lijkt op zijn minst te volharden in zijn overtuigingen. Dus rijst de vraag: is Europa daar klaar voor? Zijn wij meer solide, weerbaarder en autonomer? Ik denk dat ik het antwoord wel weet, maar ik hoop dat het er niet op aankomt.   Dit is een column van Julian VerbeekSee omnystudio.com/listener for privacy information.

Ik ben op dit moment in Engeland. Dus als u een auto voorbij hoort komen, dan komt hij van links. Deze week bezocht ik een live podcast van The Rest is Politics, die in de O2 Arena in Londen werd opgenomen in de aanwezigheid van 15.000 fans. Als maker van de Week van Verbeek, zie ik hier mogelijkheden. Britse politiek fascineert me mateloos. De karakters zijn spannend, er is een gigantische geschiedenis en het niveau van de debatten is hoog. Hoewel, in vergelijking met de Tweede Kamer is het niveau van een debat al vrij snel hoog. Dat gezegd hebbende, de laatste jaren is het er hier wel spectaculairder, maar niet per se beter op geworden. De Conservatieve Partij zoekt na een megaverlies een nieuwe partijleider: de keuze bestaat uit snoeirechtse politici, waarvan de een nog ongeloofwaardiger is dan de ander. Aan de andere kant heb je de Labour-partij. Die na jaren onderling gekibbel in de oppositie, totaal is vergeten hoe je een land moet aansturen. Het is niet los te zien van Brexit. Brexit werd voor de Conservatieven een ideologische lakmoesproef, waarmee de partij zich in een paar jaar wist zuiveren van iedereen met enig talent of gezond verstand. Labour staat in de trotse linkse traditie van moeilijke onderwerpen doodzwijgen, en zegt het liefst helemaal niets over het B-woord. De Britse economie snakt naar Europese samenwerking, maar om maar geen enkele kiezer tegen de haren in te strijken, sluit premier Keir Starmer vrijwel iedere vorm van samenwerking uit. Zoals een ruzie met je partner nooit echt gaat over hetgeen waar de ruzie over gaat. Heeft het EU-debat weinig te maken met wat de Europese Unie daadwerkelijk is. Hetzelfde gebeurt nu met de asielnoodwet van Marjolein Faber. Het gaat er allang niet meer om wat ermee mee kan en of het nodig is, het is verworden tot symbool. En dat is gevaarlijk. Als je wil zien hoeveel schade symboolpolitiek kan aanrichten, kom dan maar eens hier kijken. Deze column is van Julian Verbeek  See omnystudio.com/listener for privacy information.