Dordtse Podcasts & Livemuziek | Via Cultura

Pieter Rambags en David Klein in gesprek over vrede, propaganda en publieke prioriteiten bij Via Cultura Live.Wat als vrede de norm zou zijn, en militarisering de uitzondering?In de recente aflevering van Via Cultura Live ging David Klein - oprichter van Dugelied en actief binnen Extinction Rebellion - in gesprek met Pieter Rambags van The Hague Peace Projects. De avond draaide niet om eenvoudige antwoorden, maar om moedige vragen. En een centrale boodschap: “Het enige duurzame doel is duurzaam geluk voor iedereen.”“Ik noem mezelf een mensenrechtenactivist,” introduceert Rambags zich. Met een achtergrond in ICT en data-analyse, heeft hij jarenlang feiten gebruikt om “de leugens van de overheid te ontmaskeren”. Nu werkt hij fulltime aan maatschappelijke verandering. Zijn focus? Vrede, vluchtelingen, Palestina en vooral het stoppen van de verregaande militarisering van Nederland. Hij spreekt namens The Hague Peace Projects, één van de initiatiefnemers van de Nieuwe Vredesbeweging – een collectief van zo’n twintig NGO’s dat een krachtig tegengeluid wil bieden aan de groeiende invloed van Defensie in de samenleving.Het gesprek krijgt al snel een scherpe toon als Rambags uitlegt waar de vredesbeweging zich momenteel op richt: een stil, maar systematisch wervingsproces van jongeren door Defensie. “Ze sturen enquêtes naar 17-jarigen. Niet om te informeren, maar om te profilen,” stelt hij fel. Het uiteindelijke doel? Een leger van 200.000 militairen.“Ze zijn peuters aan het verleiden,” doelend op de manier waarop jongeren worden benaderd via campagnes en dataverzameling. Rambags schuwt de terminologie niet: “Dit is kindsoldaten werven. Het gaat om minderjarigen.”Om hier tegenin te gaan, is de vredesbeweging gestart met meerdere campagnes. De meest in het oog springende: “Zwem niet in de oorlogsfuik” en “Word geen kanonnenvoer”. Deze initiatieven zijn niet alleen gericht op jongeren zelf, maar ook op docenten. Via open brieven en een manifest probeert men bewustwording te creëren én concrete tegenmacht te organiseren in het onderwijs.Rambags neemt geen blad voor de mond als het gaat om de budgetten: “50 miljard euro naar Defensie? Dat klopt van geen kanten.” Hij vergelijkt: “Voor 4 miljard per jaar maak je het openbaar vervoer gratis, dan kunnen we tien jaar vooruit.” Zijn boodschap is helder: “Laten we daarin investeren. In zorg, onderwijs, woningen. Niet in wapens.”De kern van zijn betoog komt in één zin samen: “Het leger moet leger.” Oftewel: Nederland heeft geen behoefte aan militaire expansie, maar aan menselijke oplossingen.Wat dan met Rusland, met Poetin? “Persoonlijk ben ik niet bang voor Poetin,” zegt Rambags, “maar ik vind de oorlog absoluut fout.” Toch gelooft hij niet dat meer wapens de oplossing zijn. “Vrede bouw je niet met raketten.”Wat het gesprek tussen David Klein en Pieter Rambags zo bijzonder maakt, is de combinatie van activistische passie en pragmatische strategie. Rambags brengt zijn ervaring van projectmanagement tot datagedreven campagnes uit het bedrijfsleven mee in de vredesbeweging . “Ik wil meters maken,” zegt hij. En dat doet hij met verve én visie.

Er zijn momenten waarop techniek en moraal elkaar met klap en vonk ontmoeten. In het gesprek tussen David Klein (Dugelied / Extinction Rebellion) en Pieter Rambags werd die botsing glashelder: achter de glans van industrie en werkgelegenheid schuilen onderdelen van oorlog en daarmee keuzes die wij als samenleving dagelijks blijven maken.David opent scherp: “De genocidale productie en levering van F-35-onderdelen.” Het is geen abstracte sermoen maar een concrete constatering: de JSF- dat ene “waaninnige moordtuig” - bestaat uit onderdelen uit veel landen, en “zonder die onderdelen vliegt dat ding niet.”Fokker blijkt geen onschuldige toeleverancier: “Ze bouwen ook landingsgestellen voor aanvalshelikopters. Ze werken mee aan reaperdrones, waarmee ook missiles kunnen worden afgevuurd. Dat bedrijf is big time invested in oorlog.” Geld wordt eraan verdiend; pijn wordt ermee veroorzaakt.De logische activistische wens volgt: “Mijn droom is dus ook dat we daarmee stoppen. Dan kunnen die dingen lekker aan de grond blijven staan.” Dat is geen technische nostalgie, het is een morele campagne: maak de keten zichtbaar, saboteer de normaliteit van productie die geweld mogelijk maakt.Over oplossingen spreekt Rambags even simpel als doortastend: “Dialoog in plaats van wapens. Er moet meer geld naar dialoog.” Want blijven investeren in wapens, waarschuwt hij, leidt tot wat we vrezen: “Dan krijg je oorlog.” Europa kiest te vaak voor het instrument dat het conflict reproduceert, niet voor het instrument dat het kan helen. Actie komt in twee vormen voorbij - de vreedzame zichtbaarheid en de confronterende directheid. David nodigt uit voor de geplande demonstratie: “Daarom is het goed dat jullie die actie hebben georganiseerd, 18 oktober… Loop mee als gewone burger. Kom in het rood ook weer. Met potten en pannen.” Een uitnodiging die zowel teder als militant klinkt: maak je zichtbaar, maak herrie, laat geen vergoelijkende stilte over.Toch erkent hij ook de angst onder mensen: “Heel veel mensen zijn best bang om mee te doen. Ze zien soms beelden op het nieuws van geweld.” Daarom benadrukt hij dat deze actie - zoals veel van dit type - vreedzaam is: “De Rode Lijn, dit is er ook zo eentje .… Dit is een vreedzame demonstratie waar iedereen aan mee kan doen. Gezinnen met kinderen zelfs.” Burgerschap hoeft niet te betekenen dat je jezelf in gevaar brengt; het betekent dat je zichtbaar kiest. En dan de media en politie, daar waar verhalen worden gevormd. Rambags vertelt een persoonlijk getuigenis over misrepresentatie: beelden die van buitenaf geweld suggereren terwijl hij het anders zag - “Ik was erbij .… Er werd gezegd dat er 200 demonstranten waren .… Het waren ongeveer 70 mensen die op die rails zaten .… Dus er wordt gelogen bij de verbeelding in onze mainstream media, bij onze staatsomroep.” Vertrouwen in storytelling is politiek; het bepaalt wie als dader of slachtoffer wordt gezien.De regels van de actie worden helder uitgesproken: “Jullie hebben afspraken gemaakt met de politie en met het gemeentehuis. We gebruiken geen geweld en we roepen. Ook niet op tot geweld.” Grenzen scheppen ruimte: zichtbaar protest zonder provocatie - eerlijk, publiek en gericht op de vraag die blijft: welke keuze maken wij als samenleving?Dit gesprek is geen enkelvoudig relaas over onderdelen of één demonstratie. Het is een klaag- én acteerlied: onderdeelpolitiek is mensenrechtspolitiek; productie is verantwoordelijkheid; stilte is medeplichtigheid. Zoals David het simpel samenvat: stop de machines die oorlog mogelijk maken, investeer in dialoog, en wees zichtbaar als burger.Als je nog twijfelt: kom op 18 oktober, in het rood, met potten, met namen om voor te lezen, en met een stem die weigert mee te doen aan de normalisering van wapens. Doe je dat niet, dan blijf je bij de toeschouwers horen. En in tijden waarin landingsgestellen het verschil maken tussen leven en dood, is toeschouwer zijn een morele keuze. Ook dat is politiek.

Mo Kotesh: een jonge held uit Dordrecht die met 42 boten tegen de stilte in voer. Hij noemt zichzelf geen held. Maar wie hem hoorde spreken in het interview met David Klein (Dugelied), weet beter. Mo Kotesh, 27 jaar oud, geboren in een Palestijns vluchtelingenkamp in Syrië, sinds negen jaar in Nederland, en nu wonend in Dordrecht, voer afgelopen september mee met een internationale missie de Freedom Flotilla die met 42 boten probeerde de blokkade van Gaza te doorbreken. “Elke keer werd mij gezegd: je hebt Palestijnse roots, dat maakt het gevaarlijker voor jou.” Maar deze keer ging hij toch. Niet omdat hij geen angst kende, maar omdat hij die overwon. “Ik was bang. Maar ik wist: ik moet dit doen. ”Samen met dokters, leraren, studenten en ‘gewone mensen zoals jij en ik’ stapte hij aan boord. Vanuit Barcelona, Tunesië, Italië en Griekenland vertrokken de schepen, verenigd in één doel: “Alle verschillen tussen ons vielen weg. We wilden maar één ding: de blokkade doorbreken.” David Klein was diep geraakt door het gesprek. “Ik ben geloof ik drie keer in tranen uitgebarsten toen hij zich voorstelde wat hij allemaal had meegemaakt,” zei hij na afloop. Mo’s verhaal is geen geschiedenisles. Het is een oproep. Een herinnering dat echte moed niet schreeuwt, maar stil volhoudt. Dat verzet niet altijd groot is, maar wel groots. “Wat ons niet brak, maakte ons vastberadener. ”Laat je raken. Laat je horen. En laat Mo’s verhaal een vonk zijn voor jouw eigen stap richting rechtvaardigheid.

In het kleine Brugwachtershuisje aan de Draaibrug in Dordrecht, met uitzicht op het water en de stad die nooit helemaal stil lijkt te vallen, vond een bijzonder gesprek plaats. Davíd Ariza Lora (Via Cultura) sprak er met Hannah Nirmala die met zachte stem en heldere woorden vertelt over iets wat velen liever verzwijgen: eenzaamheid.Hannah werkte in de geestelijke gezondheidszorg, bij GGZ Delfland en bij hulplijn 113. Ze kent het onderwerp professioneel, maar vooral ook persoonlijk. “Ik observeer vooral heel veel,” zegt ze bedachtzaam. “En wat ik zie, is zorgwekkend. De emotionele eenzaamheid groeit.” In het gesprek weeft Hannah haar persoonlijke verhaal door de bredere maatschappelijke observaties. Ze vertelt over periodes van ziekte, verlies van verbindingen, en de paradoxale strijd tussen de behoefte aan nabijheid en het verlangen naar rust. “We zijn kuddedieren,” zegt ze, “we hebben elkaar nodig.” Maar juist in haar kwetsbaarheid verloor ze mensen. “Dan zie je mensen afdruipen, omdat wat je meemaakt voor hen te lang duurt. En dan verdwijnen ze uit je leven.” Hannah beschrijft hoe ze door het leven zelf gedwongen werd om naar binnen te keren, om daar iets te vinden wat anderen haar niet konden geven. “Het deed me realiseren hoe hard je jezelf nodig hebt. En hoe hard je het nodig hebt om zelf te genezen, zodat je de bevestiging niet meer van buiten nodig hebt. ”Het is geen bitter verhaal, maar wel een eerlijk verhaal. Een verhaal over grenzen leren stellen, ook in vriendschappen. Over het besef dat je niet altijd past, en dat dat ook oké is. “Ik ben rigoureus geweest in een vriendschap, omdat ik mijn eigen waarde kende. En dacht: jij doet elke keer iets af van mijn eigen waarde. Dat is geen vriendschap. "Tijdens het gesprek raakt Davíd een gevoelige snaar: is eenzaamheid een keuze? Hannah antwoordt zonder twijfel: nee. “Alleen zijn doe je vrijwillig, maar eenzaam zijn is in mijn opinie niet vrijwillig,” zegt Davíd. “Daar ben ik het volledig mee eens,” reageert Hannah. Want eenzaamheid is niet zomaar het gebrek aan mensen om je heen. Het is het gevoel dat je niet bij iets hoort. Niet bij een groep, niet bij een gesprek, soms niet eens bij jezelf.Hannah’s verhaal is rauw, maar ook helend. Ze laat zien dat eenzaamheid niet alleen iets is wat met je gebeurt, maar ook iets waarmee je kunt leren zijn, zonder dat het je definitie wordt.💪🏻🎬✨ Het interview is een Via Cultyra-productie en maakt deel uit van de Week tegen Eenzaamheid 2025, georganiseerd in het Brugwachtershuisje Draaibrug in Dordrecht, in opdracht van Petra Roelofs, Ragna Bottse en gemeente Dordrecht. Wil je onze media volgen? Abonneer je (gratis) op ons kanaal! Facebook: https://www.facebook.com/viaculturaonline/Instagram: https://www.instagram.com/viacultura078/TIktok: https://www.tiktok.com/@via.culturaTip de redactie! Heb jij nieuws dat verteld moet worden? Kom in contact met ons.Stuur een e-mail naar: redactie@stichtingviacultura.nlStuur een WhatsApp naar onze redactietelefoon: 06 28 13 83 33Stuur ons een persoonlijk berichtje op onze sociale mediakanalen

De herfstzon valt gefilterd door de ramen van het Brugwachtershuisje aan de Draaibrug in Dordrecht. Buiten stroomt het water gestaag, binnen klinkt de stem van Udo Jansen. In gesprek met Davíd Ariza Lora (Via Cultura) vertelt hij, ingetogen maar krachtig, en rauw, tastbaar en eerlijk over eenzaamheid.“Ik ben zestig,” zegt Udo. “En ik woon nu bijna dertig jaar in Nederland.” Oorspronkelijk uit Duitsland verhuisde hij samen met zijn vrouw naar een nieuw leven in een ander land. Maar dat nieuwe begin viel samen met een tragedie: zijn vrouw werd ernstig ziek. “Ze kreeg multiple sclerose. Ze kon op het laatst helemaal niks meer.” Wat volgt is een leven dat zich terugtrekt. Nieuwe buren, maar geen netwerk. Alleen en die allesoverheersende rol van zijn werk en mantelzorg. “Ik had geen vrienden, geen contact. Geen nauw contact met buren. Het werd alleen maar erger. Het heeft me opgevreten.” Met indrukwekkende kwetsbaarheid vertelt Udo hoe hij in een diep gat viel. Hij had alles altijd zelf gedaan. Koken, zorgen, werken. Om dan op een dag hulp te moeten vragen …. “Ik weet nog hoe moeilijk het was om ergens te bellen: Mag ik hulp?”Maar ook in dit verhaal, dat zwaar begint, ontvouwt zich langzaam een ander pad. Hoop sluipt naar binnen via kleine ingangen. Een luisterend oor. Iemand die tijd voor hem nam. Een kennismaking met een maatschappelijke organisatie. En uiteindelijk, een betekenisvolle rol als ervaringsdeskundige op het gebied van eenzaamheid.Begin 2025 volgde Udo ook de cursus Creatief Leven, georganiseerd door Petra Roelofs in wiens brugwachtershuisje dit interview plaatsvindt. Aanvankelijk had hij zijn twijfels. “Ik dacht: creatief, dat is toch voor kunstenaars?” Maar de cursus bleek precies te gaan over waar hij zelf middenin zat: opnieuw leren voelen wat je belangrijk vindt. “Creatief in de zin van: je hebt voorkeuren, je hebt een richting. Je gaat weer leven.”Udo’s verhaal is er één van verdriet, maar ook van moed. Van diepe eenzaamheid, maar uiteindelijk ook van verbinding – met anderen én met zichzelf. En dat maakt zijn boodschap juist in deze Week tegen Eenzaamheid zo betekenisvol.Dit portret is opgenomen in het Brugwachtershuisje Draaibrug in Dordrecht, in het kader van de Week tegen Eenzaamheid 2025. Een initiatief van Petra Roelofs, Ragna Bottse en gemeente Dordrecht. Een productie van Via Cultura.Wil je onze media volgen? Abonneer je (gratis) op ons kanaal! Facebook: https://www.facebook.com/viaculturaonline/Instagram: https://www.instagram.com/viacultura078/TIktok: https://www.tiktok.com/@via.culturaTip de redactie! Heb jij nieuws dat verteld moet worden? Kom in contact met ons.Stuur een e-mail naar: redactie@stichtingviacultura.nlStuur een WhatsApp naar onze redactietelefoon: 06 28 13 83 33Stuur ons een persoonlijk berichtje op onze sociale mediakanalen

“Ik ben geboren in Bagdad, maar ik ben geen Irakees. Ik ben Koerd. En wij hebben geen land,” vertelt Armin Faizi openhartig. Zijn verhaal begint in Irak, loopt via Iran, en eindigt - voorlopig - in Dordrecht, in de wijk waar hij al jaren woont.Armin groeide op in Iran nadat zijn ouders door politieke repressie Irak moesten verlaten. Zijn vader, een succesvol zakenman, werd vervolgd door het regime van Saddam Hoessein. “Mijn vader was een belangrijke man in de handel. Maar toen kwam de Ba’ath-partij aan de macht. Ze zeiden: ‘Alleen Arabieren mogen hier wonen. Koerden moeten weg.’”De geschiedenis laat diepe sporen na. Armin verwijst naar het koloniale verleden: “Kurdistan was ooit één land. Maar door Sykes-Picot is het verdeeld over vier landen: Iran, Irak, Syrië en Turkije. Zo werden wij een volk zonder rechten, zonder land.”Zijn persoonlijke geschiedenis is getekend door oorlog, geweld en verlies. “Mijn familie is afgeslacht. Bijna 160 mannen zijn vermoord. Mijn grote oom heb ik nooit gezien, mijn broer ook niet.” In de jaren ’80 gebruikte het Iraakse leger chemische wapens in Koerdisch gebied. Armin werd blootgesteld aan een aanval terwijl hij als kind met zijn vader onderweg was. “Ik kreeg longproblemen. Mijn vader ook. Zijn spieren stierven langzaam af. Hij kon zelfs geen rood vlees meer eten.”De jaren erna volgden ziekenhuisbezoeken, zuurstofapparaten en overlevingsmodus. Armin bleef positief. “Ik sportte, ik deed fysiotherapie, fietsen, fitness. Dat heeft me in leven gehouden.”Na jaren van wachten kwam de kans op een longtransplantatie. “In 2021 belde ik zelf: ‘Ik wil getransplanteerd worden.’” Op 24 maart 2022 kreeg hij de oproep. “Om 1 uur ’s nachts belden ze: ‘We hebben longen voor u. De beste longen ooit.’ Ik was bang, maar wist: dit is mijn kans.”De operatie duurde bijna 24 uur. Armin werd de eerste patiënt in Nederland die de ERMUS-methode kreeg, een nieuwe aanpak bij een dubbeltransplantatie. “Ik heb geen spijt. Alleen: waarom heb ik dit niet eerder gedaan?”Toch blijft het spannend. “De eerste drie jaar is het 50/50. Daarna 75% kans op overlijden binnen vijf jaar. Maar het hangt af van hoe je leeft. Ik moet oppassen voor ziektes. Als ik ziek word, moeten mijn medicijnen omhoog, en dat heeft bijwerkingen. Ik heb nu diabetes, mijn nieren zijn beschadigd, mijn botten ook.”Tijdens corona leefde Armin in volledige isolatie. “Mijn ouders wonen in Engeland, ze konden niet komen. Mijn zus heeft me laatst voor het eerst weer bezocht. Dat helpt.” Toch is de eenzaamheid groot. “Ik kan niet zomaar afspreken. Ik weet nooit zeker of ik er kan zijn.”Maar Armin laat zich niet kennen. “Ik doe elke dag vrijwilligerswerk. Ik sport. Ik wil gezond blijven.”Ondanks twee masters – in geografie en geschiedenis – en een halve rechtenstudie, is Armin staatloos. “In Irak zeggen ze: ‘Jij bent Iraniër.’ In Iran zeggen ze: ‘Jij bent Irakees.’ En hier ben ik ook staatloos. Ik heb geen kans gehad.”Hij groeide op in een familie van hoogopgeleide mensen. “Wij zijn handelaren. Mijn vader was beroemd. In Dubai, Libanon, Qatar — iedereen kende hem. In 1998 was ik in Dubai. Iemand vroeg: ‘Waar kom je vandaan?’ Toen ik het uitlegde, zei hij: ‘Jouw vader ken ik.’ Dat was voor mij het grootste compliment.”Armin’s verhaal is een getuigenis van veerkracht. Van het gevecht om adem, letterlijk en figuurlijk. En van de kracht om ondanks alles door te gaan.“Ik ben geen vrij man. Maar ik leef. En ik ben dankbaar. Dat is genoeg.”Een leven in ballingschap verlies en overleven, een nieuw paar longen, een tweede leven tussen isolatie en hoop, tussen alle grenzen in “Ik ben geen vrij man, maar wel een dankbare.”

Waarom verlaten sommige mensen hun wijk nooit meer? In de wijk Krispijn, in Dordrecht, ligt het antwoord besloten in solidariteit, herkenning en een diepgeworteld gemeenschapsgevoel. Gertjan Doodkorten, geboren in Den Haag en inmiddels al meer dan dertig jaar bewoner van Krispijn, vertelt zijn verhaal in de podcastserie Door en door Krispijn. Zijn woorden geven een openhartig inkijkje in het leven in deze volkswijk.“Je biedt gewoon aan van: joh, zou ik even helpen?”Dat is de sfeer die Gertjan omschrijft. Ooit verrast door de cultuur in Krispijn, groeide hij er in, mede dankzij de warmte van de mensen. "Het is een volkswijk," zegt hij, "maar wel één waar iedereen voor elkaar klaarstaat."Gertjan kwam naar Krispijn via zijn werk in de zorg én de liefde: “Ik kwam hier wonen, leerde mijn vrouw kennen — en zij wilde absoluut niet verhuizen. De familie woonde hier, haar zus zelfs pal naast ons. Dat was een groot pluspunt.”Toch was het wennen in het begin. “In een dorp heb je afstandelijkheid tussen groepen. Hier staat iedereen voor elkaar klaar, ongeacht afkomst of religie. Dat vind ik echt een groot pluspunt van Krispijn.”In de decennia die volgden zag Gertjan de wijk veranderen: “In het begin had je echt straten waar alleen maar Turken woonden, of alleen maar Nederlanders. Nu zie je dat het veel meer door elkaar loopt.” Volgens hem heeft dat juist iets moois opgeleverd. “Mijn overburen zijn Turks. Maar hoe ze met ons omgaan, hoe ze meeleven met wat er in de straat gebeurt — dat is heel positief.”Hoewel hij soms twijfelde of de wijk voldoende ruimte biedt voor kinderen, ziet hij ook de kracht van de gemeenschap: “Iedereen kent ieders kind. Mensen letten op elkaars kinderen. Dat is het voordeel van kinderen opvoeden in Krispijn.”Na een loopbaan in de betonindustrie en een medische afkeuring door rugproblemen, vond Gertjan een nieuwe roeping in het wijkwerk. Tegen wil en dank, zou je kunnen zeggen: “Mijn vrouw ging eerst naar bewonersbijeenkomsten, maar kwam teleurgesteld terug: ‘Je kan praten als Brugman, maar het helpt niks’, zei ze. Toen zei ik: als jij niet meer gaat, dan ga ik.”Hij is inmiddels voorzitter van de Wijkraad Krispijn. Dat klinkt feestelijk, maar volgens Gertjan is het veel meer dan dat: “We zijn er niet alleen voor leuke feestjes, we zoeken ook de verbinding met de politiek. Afvalproblemen, jeugdzorg, nieuwbouw — we willen daar gewoon zeggenschap over.”“Als je bewoners wil bereiken, moet je zelf op pad.”Dat is zijn missie: mensen activeren, vooral jongeren. “De groep tussen 12 en 18 is eigenlijk vergeten. Die kinderen hangen op straat, worden overal weggestuurd. Dat kan niet. We zijn actief op zoek naar plekken voor een jeugdhonk. De aanhouder wint.”Zijn betrokkenheid bij de wijk komt niet alleen voort uit praktische betrokkenheid, maar ook uit persoonlijke verwerking. “Ik heb het een en ander meegemaakt in de jeugdzorg. Twee jaar geleden ben ik gediagnosticeerd met PTSS. Daar ben ik voor behandeld. Nu voel ik me weer als die verpleegkundige van vroeger: iemand die klaarstaat om mensen te helpen. Alleen doe ik dat nu in de wijk.”“Nu pak ik een sociale rol — ik wil mensen bewegen om naar ons toe te komen, niet alleen met problemen, ook met leuke dingen.”Gertjan sluit af met een diepe overtuiging: “Ik zou hier tot aan mijn dood willen blijven wonen. Als het haalbaar is, blijven we gewoon hier.”Multicultureel en verbondenKinderen op straat, maar niet alleenVan beton naar bewonersbelangenTrauma’s, verwerking en veerkracht

Wat maakt een wijk tot een thuis? Voor Els Hauser is dat geen moeilijke vraag. Al 25 jaar woont ze in de wijk Krispijn, en ondanks verhuizingen binnen en buiten de buurt, keerde ze altijd weer terug. “Sinds ik in Dordrecht woon, heb ik die brugdroom niet meer,” zegt ze, doelend op haar vroegere verlangen om Zwijndrecht te verlaten.Als jonge moeder kwam Els in Krispijn wonen, op het Johannes Bosboomplein. Inmiddels woont ze er met haar dochter, nadat haar zoon het huis uit is. “Mijn dochter is 16 en doet het hartstikke goed op school. Daar ben ik trots op.” Els combineert drie banen, is betrokken bij de wijkraad en was jarenlang werkzaam bij de Buitenwacht. “Bij de Buitenwacht trof het mij dat ik daar mens onder de mensen was.”Door de jaren heen maakte Els ook de veranderingen in de wijk mee. Ze vertelt over de sloop van haar eerste woning: “Alles wat hier aan sociale verbanden woonde, is eigenlijk uit elkaar gerukt.” Dat was het moment waarop ze zich aansloot bij de OKBZ: “Ze moeten niet alleen maar stenen bouwen. Een wijk herinrichten is ook sociale structuur bewaren.”Toch spreekt ze met liefde over de wijk. “Krispijn wonen is nooit saai. Als je een beetje openstaat voor een gesprek, dan kan je al een halve dag onderweg zijn om een boodschapje te doen.” Maar ze benoemt ook de schaduwzijden, zoals straatraces op de Willemarstraat: “Zeker in een kinderrijke buurt hoor je dat niet te zien.”Creativiteit speelt ook een rol in haar leven. Tijdens een alternatieve vakantie begon ze met knopen, wat uitgroeide tot een passie. “Het was als een virus. En anderen vonden het ook leuk.” Op de creamarkt op 5 juli op het Mauveplein verkoopt ze haar werk: “Misschien hang ik ook wat kettinkjes op, want bij Pandora krijg ik sieraden die ik mag verwerken of verkopen.”Wat Els misschien wel het meest typeert is haar veerkracht en inzet voor de wijk. “Ik probeer rond te komen met drie banen en ben erg op de buurt betrokken.” Haar oproep voor een jongerenwijkraad in Krispijn sluit daar naadloos op aan: “Jongeren moeten kunnen vertellen wat ze nodig hebben. En samen kunnen we dat bereiken.”

Dordrecht – In het monumentale gebouw De Holland in Dordrecht huist het Nationaal Onderwijsmuseum. Sinds 12 mei staat Hans van der Bunt daar aan het roer als interim-directeur. Een turbulente start, noemt hij het zelf, maar ook een inspirerende: "Het is een wervelstorm aan de ene kant, maar aan de andere kant een fantastische organisatie."Het museum vertelt het verhaal van het onderwijs in Nederland. Van de bekende schoolplaten van Jetses tot de Mammoetwet van minister Cals, het museum toont het verleden dat iedereen heeft meegemaakt: schooltijd. “Iedere Nederlander vindt hier wel iets van zichzelf terug,” aldus Van der Bunt. “Iedereen heeft op school gezeten — jij, ik, mijn zoontje. Hier kun je zien hoe dat onderwijs er vroeger uitzag.”Toch staat het museum onder druk. Door bezuinigingen dreigde het zijn gemeentelijke subsidie te verliezen. Dankzij gesprekken met wethouder Rick van der Linden lijkt er nu hoop: “Waar we eerst op de lijst stonden om te stoppen, zijn we nu op het reservebankje geplaatst. Dat betekent dat als de gemeenteraad akkoord gaat, we toch subsidie behouden. Dat is een belangrijke steun in de rug.”Het belang van het museum reikt verder dan Dordrecht. “Alle landen in Europa hebben een nationaal onderwijsmuseum. Het zou heel vreemd zijn als Nederland als enige besluit: ‘Dat hebben wij niet meer nodig.’”Op 4 juli opent het museum de nieuwe tentoonstelling Jetses – Kunst in de klas, over de beroemde illustrator van schoolboeken. “Hij was niet alleen een tekenaar,” zegt Van der Bunt, “maar een kunstenaar die verhalen in beelden kon vangen, zodat kinderen beter konden leren.”Het museum blijft zich inzetten voor educatie, onderzoek en beleving. “We hebben meer dan 80 vrijwilligers, vooral Dordtenaren. Van tuinonderhoud tot educatieve rondleidingen, zij maken het mede mogelijk dat dit erfgoed toegankelijk blijft.”Tot slot benadrukt Van der Bunt: “Een Nationaal Onderwijsmuseum is niet zomaar een keus die je wegstreept in een Excel-sheet. Dit is een plek waar geschiedenis tastbaar wordt, waar grootouders hun kleinkinderen kunnen laten zien hoe ze zelf ooit les kregen. Dat mag niet verdwijnen.”Wil je onze media volgen? Abonneer je (gratis) op ons kanaal! Facebook: https://www.facebook.com/viaculturaonline/Instagram: https://www.instagram.com/viacultura078/TIktok: https://www.tiktok.com/@via.culturaTip de redactie! Heb jij nieuws dat verteld moet worden? Kom in contact met ons.Stuur een e-mail naar: redactie@stichtingviacultura.nlStuur een WhatsApp naar onze redactietelefoon: 06 28 13 83 33Stuur ons een persoonlijk berichtje op onze sociale mediakanalen

“Het Weeshuistheater is klein, maar groots in zijn ambitie,” vertelt Ellen Honings, creatief directeur aldaar en bevlogen theatermaker. Het is niet alleen een plek waar voorstellingen worden opgevoerd, maar vooral een productiehuis dat eigen theater ontwikkelt. “We werken met een klein team, nodigen gastacteurs uit, en verbinden onze projecten vaak aan thema’s die in Dordrecht leven.” Zo spelen ze niet alleen op locatie, maar trekken ze letterlijk de stad in met wandelvoorstellingen, zoals Happy End en Bezoek de Bije Hoek. “De stad is ons decor,” zegt ze met een glimlach.Van PFAS tot verbroedering: theater als spiegel van de maatschappijMomenteel werkt Honings aan twee nieuwe projecten: een voorstelling over de PFAS-problematiek in samenwerking met acteur Dragan Bakema, én een bijzonder jongerenproject met de titel City of Joy. Geïnspireerd op een historisch weeshuis in Hongarije waarin jongeren met uiteenlopende achtergronden samen leerden leven, bouwt Ellen aan een nieuw ‘mini-republiekje’ van Dordtse jongeren, statushouders en vluchtelingen. “We maken met elkaar een grondwet, hebben ministers en leren samen leven, ondanks de taalbarrières. Het werkt, we verbroederen echt,” vertelt ze enthousiast.Zorg om de toekomstToch hangt er ook een schaduw over het gesprek. Het Weeshuistheater dreigt de dupe te worden van gemeentelijke bezuinigingen. “We hangen aan een zijden draadje,” zegt Honings openhartig. “Er is zoveel wil, energie en creativiteit – maar zonder geld kunnen we simpelweg niet verder.” Als maker zonder structurele subsidie is elke voorstelling een risico. “Je moet al het voorwerk doen, agenda’s blokken, plannen maken, organisaties benaderen – en dan pas hoor je of het door mag gaan.”Een oproep aan DordrechtDe boodschap is duidelijk: culturele plekken als het Weeshuistheater zijn onmisbaar voor een stad met hart voor haar bewoners. Of zoals Ruben het treffend zegt: “Als je iets wilt weten over City of Joy of het Weeshuistheater: kijk op www.weeshuistheater.nl. Je zult versteld staan van wat daar gebeurt.”Wil je onze media volgen? Abonneer je (gratis) op ons kanaal! Facebook: https://www.facebook.com/viaculturaonline/Instagram: https://www.instagram.com/viacultura078/TIktok: https://www.tiktok.com/@via.culturaTip de redactie! Heb jij nieuws dat verteld moet worden? Kom in contact met ons.Stuur een e-mail naar: redactie@stichtingviacultura.nlStuur een WhatsApp naar onze redactietelefoon: 06 28 13 83 33Stuur ons een persoonlijk berichtje op onze sociale mediakanalen