De Publieke Tribune

Waar anderen al gauw een stap terug doen, stappen zij juist als eerste naar voren – en niet zelden met gevaar voor eigen leven: eerstehulpverleners. Dagelijks krijgen ambulancemedewerkers, brandweerpersoneel en politieagenten te maken met gebeurtenissen die niet alleen grote impact hebben op de levens van slachtoffers en patiënten, maar ook potentieel traumatisch zijn voor henzelf. Daarnaast krijgen veel hulpverleners nog altijd te maken met geweld tijdens hun werk. En hoewel het gesprek over het indammen van dat probleem niets nieuws is, lijken alle pogingen van de laatste jaren – van publiekscampagnes tot strengere straffen – alles behalve succesvol, met alle gevolgen voor de gezondheid van onze hulpverleners van dien. Verwachten we niet te veel van hen? In deze aflevering van De Publieke Tribune spreekt Coen Verbraak met hulpverleners binnen de politie, de ambulancezorg en de brandweer over dat ene moment waarop alles veranderde, over die ene melding die hen altijd is bijgebleven. Waarom doen ze eigenlijk wat ze doen? Wat maakt dat ze bereid zijn hun eigen gezondheid op te offeren voor de gezondheid van anderen? En hoe goed zorgen wij als maatschappij eigenlijk voor onze hulpverleners? Te gast: * Angelique Starreveld werkte in de jaren '90 bij de Amsterdamse politie en was als een van de eerste agenten ter plekke bij de Bijlmerramp. Ze was in die jaren nauw betrokken bij talloze dodelijke ongelukken, achtervolgingen en geweldsincidenten, tot het niet meer ging. Pas jaren later werd bij haar posttraumatische stressstoornis (PTSS) geconstateerd. In 2021 presenteerde ze haar boek Als de sirenes blijven loeien (https://www.walburgpers.nl/nl/book/9789462496415/als-de-sirenes-blijven-loeien); met haar verhaal én de verhalen van andere agenten met PTSS; * Daniëlle Scheer werkt al jarenlang als ambulancechauffeur in Flevoland en Gooi en Vechtstreek en vindt haar vak nog altijd het mooiste vak dat er is. Hoewel ze regelmatig heftige situaties tegenkomt in haar werk, dacht ze daar jarenlang goed mee om te kunnen gaan. Totdat twee incidenten zo onder haar huid gaan kruipen dat ze haar ‘knakmoment’ heeft en thuis komt te zitten met PTSS. Sinds eind vorig jaar is ze na intensieve traumabehandeling weer werkzaam op de ambulance; * Martine Nota was jarenlang politieagent en werkte, net als bijna haar hele familie, al van jongs af aan bij de vrijwillige brandweer van Kennemerland. Enkele jaren geleden werden de heftige ervaringen tijdens het brandweerwerk haar te veel. Ze kwam overspannen thuis te zitten en werd met PTSS gediagnosticeerd, waarvoor ze nog altijd in behandeling is. Sinds vorig jaar helpt haar hulphond Onyx haar haar sociale leven weer op te pakken. --- Presentatie: Coen Verbraak Redactie: Sjoerd Alders Eindredactie: Bram Vollaers   ℹ️ Meer info over deze aflevering vind je hier (https://www.human.nl/de-publieke-tribune/luister/overzicht/2023/aflevering-97.html). ✉️ Reageren op deze aflevering? Mail de redactie op depublieketribune@human.nl

Een nieuwe vluchtelingencrisis dreigt in Nederland. Sinds de jaren negentig van de vorige eeuw zijn er een kleine 300 duizend vluchtelingen in Nederland komen wonen. Hoe vergaat het deze nieuwe Nederlanders eigenlijk? Hoe heeft Nederland hen veranderd en andersom? Welke rol speelt oorlog en onderdrukking in het vaderland nu nog in hun leven? Is hun waardenpatroon veranderd? Wie of wat missen zij het meest? Wat doet het met je identiteit als je je land verlaat om er misschien wel nooit meer terug te keren? In deze aflevering van De Publieke Tribune spreekt Floortje Smit met Nederlanders met een vluchtelingenachtergrond over vrijheid, geworteld zijn en de soms zo ongemakkelijke spreidstand daartussen. Te gast: * Abdelilah Al-Hamoud (27) ontvluchtte zijn thuisland Syrië toen hij 18 jaar was, vanwege oorlog, dreiging en toenemende intimidatie van het regime, omdat hij als jonge opstandeling de woorden 'vrijheid' 'gelijkheid' en 'gerechtigheid' op muren in Aleppo had gekalkt; * Sahar Abdelrahim (51) vluchtte in 1997 met man en baby voor het regime in Soedan. Ze werkt al jaren in de ICT als consultant en coach en leidt vanuit Nederland een Soedanese burgerbeweging; * Samir Maglajlic (56) ontvluchtte in 1995 met zijn zwangere vrouw de oorlog in Bosnië. Via mensensmokkelaars kwam hij in Nederland terecht. Hij werkt als onderwijsassistent en pedagogisch medewerker op een basisschool en schreef boeken over zijn ervaringen als vluchteling in Nederland; * en Niloufar Rahim (35) vluchtte in 1997 op tienjarige leeftijd met haar ouders vanuit Afghanistan naar Nederland. Inmiddels is ze huisarts in Arnhem en bestuurslid van Stichting Keihan, een Nederlands-Afghaanse diaspora-organisatie die zich inzet voor verbetering van het hoger onderwijs en gezondheidszorg in Afghanistan. --- Presentatie: Coen Verbraak Redactie: Fleur Jurgens Eindredactie: Bram Vollaers ℹ️ Meer info over deze aflevering vind je hier (https://www.human.nl/de-publieke-tribune/luister/overzicht/2023/aflevering-96.html) ✉️ Reageren op deze aflevering? Mail de redactie op depublieketribune@human.nl

Weinig woordparen zijn zo bepalend geweest voor ons denken over de Tweede Wereldoorlog als 'goed' en 'fout.' Hoewel de verhalen van oorlogsslachtoffers en verzetshelden nog ieder jaar opnieuw worden verteld, lijkt er bijna tachtig jaar na het einde van de Tweede Wereldoorlog nog steeds een taboe te liggen op de verhalen van de mensen die aan de verkeerde kant stonden. Nazaten van 'foute' Nederlanders gaan vaak nog steeds gebukt onder het verleden en onder de keuzes die hun ouders of grootouders destijds maakten, zonder dat ze daar zelf ook maar iets aan konden doen. Hoe zwaar kan de last van de verkeerde keuzes van je ouders zijn? Hoe lang dreunt het jarenlange stilzwijgen, schaamte en buitensluiten na in de levens van kinderen en kleinkinderen? Valt er in het reine te komen met de onbesproken zwarte bladzijden uit je familiegeschiedenis? En hoe verstrikt zitten we acht decennia later nog altijd in een wereld van goed en fout? In deze aflevering van De Publieke Tribune spreekt Coen Verbraak aan de vooravond van de jaarlijkse Nationale Herdenking met kinderen en kleinkinderen van ouders en grootouders die tijdens de Tweede Wereldoorlog aan de verkeerde kant stonden. Te gast: * Monika Diederichs (1945) werd vlak na de oorlog geboren in Duitsland en groeide op in Nederland. In haar jeugd kwam ze erachter dat ze eigenlijk was geboren uit een liefdesrelatie tussen haar Nederlandse moeder en een Duitse militair. In haar boek Herinneringen van een 'Moffenkind' (https://uitgeverijaspekt.nl/boek/herinneringen-van-een-moffenkind-3/) uit 2020 vertelt ze hoe zij en haar moeder te maken kregen met afwijzing en uitsluiting van moeders en kinderen geboren uit een Duitse verbintenis gedurende de oorlogsjaren; * De opa van Lenie Degen (1951) was van 1935 tot en met 1945 actief lid van de NSB. Hij hield zich bezig met NSB-propaganda, bekleedde verschillende hoge bestuursfuncties binnen de beweging, kwam in 1939 als lijsttrekker van de NSB in de Amsterdamse gemeenteraad en werd tijdens de oorlog namens de NSB burgemeester in de Drentse gemeente Sleen. Over de zoektocht naar haar familiegeschiedenis schreef Lenie in 2018 het boek Versteende stilte: Een beladen familiekroniek (https://uitgeverijaspekt.nl/boek/versteende-stilte-2/?utm_campaign=search&utm_source=zoekresultaten&utm_info=page-0); * De vader van Leon Goesman (1955, pseudoniem) was lid van zowel de NSB als de SS. Pas enkele jaren geleden, na het overlijden van zijn vader, kreeg Leon toegang tot de archiefstukken over zijn vaders oorlogsverleden – en daarmee tot een confronterende familiegeschiedenis waar tot dan toe nooit over gesproken was. Zijn persoonlijke zoektocht tekende hij in 2022 op in de roman Het nadeel van de twijfel (https://www.bravenewbooks.nl/site/?r=userwebsite/index&id=leongoesman/bookdetails/282162). --- Presentatie: Coen Verbraak Redactie: Sjoerd Alders Eindredactie: Bram Vollaers ℹ️ Meer info over deze aflevering vind je hier (https://www.human.nl/de-publieke-tribune/luister/overzicht/2023/aflevering-95.html) ✉️ Reageren op deze aflevering? Mail de redactie op depublieketribune@human.nl

Je geliefde, je maatje, je klankbord, je huisgenoot en de moeder of vader van je kinderen: je raakt het in één klap allemaal kwijt als je partner overlijdt. Hoe rauw is de rouw om een geliefde? Verandert het gemis door de tijd heen van kleur? Hoe ga je om met tegenstrijdige gevoelens van gemis en verlangen? Hoe pak je de draad van het leven weer op? En komt er na verloop van tijd weer ruimte voor aanraking en nieuwe liefde?  In deze aflevering van De Publieke Tribune spreekt Coen Verbraak daarover met weduwen en weduwnaars die hun geliefde in de bloei van het leven verloren. * Esther Cohen was 44 toen ze haar man Peter plotseling verloor door een aandoening aan zijn hartspier. Ze bleef achter met drie dochters van negen, veertien en zeventien. Inmiddels is dat zo'n achttien jaar geleden en heeft ze een nieuwe partner. Over het gemis en verlangen na de dood van haar man schreef ze Huidhonger (https://www.singeluitgeverijen.nl/auteur/esther-cohen/) en Rouwlust (https://www.rouwlust.com/); * Klaas ten Holt blijft samen met zijn vrouw Bibian liedjes schrijven nadat ze te horen krijgen dat ze ongeneeslijk ziek is. In 2012 sterft ze thuis, in het bijzijn van Klaas (toen 52) en de kinderen van zeven, elf en twaalf. Over het eerste jaar zonder zijn vrouw schrijft hij De complete weduwnaar (https://uitgeverijpodium.nl/product/7826/). Twee jaar later krijgt hij weer een vriendin, met wie hij nog altijd samen is; * Marieke van Lierop en haar verloofde S. hebben in 2017 nog drie weken te gaan tot hun bruiloft, als hij plotseling overlijdt. Het leven is hem te veel geworden. 'We gingen van trouwen naar rouwen'. Marieke is dan 25 en zoekt naar manieren om te rouwen, terwijl haar generatiegenoten bezig zijn met alles behalve de dood. Hoe ze dat doet is te zien in de documentaire Huisje, Boompje... Weduwe (https://www.2doc.nl/documentaires/2021/12/huisje-boompje-weduwe.html). Sinds een aantal jaar heeft ze weer een vriend. Meer info over deze aflevering vind je hier (https://www.human.nl/de-publieke-tribune/luister/overzicht/2023/aflevering-94.html).

Hoewel kinderen volgens de wet maximaal twee ouders kunnen hebben, bestaan er in de praktijk al lang allerlei gezinsvormen waarin kinderen opgroeien met méér dan twee ouders. Denk bijvoorbeeld aan lesbische of homoseksuele stellen die kiezen voor co-ouderschap met een derde ouder, of met een ander stel. Ouders en belangenorganisaties pleiten al jaren voor gelijkwaardig ouderschap in meeroudergezinnen; zonder juridisch ouderschap hebben derde of vierde ouders nu als ouder geen rechten, zijn ze officieel geen familie van hun kind en kunnen ze er op belangrijke momenten niet goed voor hun kind zijn. Zelfs de speciale Staatscommissie Herijking Ouderschap adviseerde het kabinet al in 2016 om de wet aan te passen, zodat kinderen onder bepaalde voorwaarden wettelijk drie of vier ouders kunnen hebben. Hoe kan het dat er na al die jaren zo weinig is veranderd? In deze aflevering van De Publieke Tribune spreekt Coen Verbraak met ouders uit meeroudergezinnen. Over hoe zij ouderschap vormgeven met meer dan twee ouders, in een wereld die hun gezinnen nog altijd niet erkent. Welke voordelen heeft opvoeden met drie of meer ouders? Tegen welke obstakels lopen meeroudergezinnen aan? Wat doet het met je als je op papier geen ouder bent van je kind? En wat is nu eigenlijk écht in het belang van het kind? Te gast:  * Sara Coster is kinderwenscoach, bestuurslid bij stichting Meer dan Gewenst (http://www.meerdangewenst.nl/) en schrijver van het boek De wens en de vaders (https://www.saracoster.nl/?page_id=82). Samen met een stel van twee mannen heeft ze twee kinderen; * Eke Krijnen is docent taalwetenschap en schrijver. Haar boek Een echte ouder, over queer ouderschap, verschijnt begin 2024 bij uitgeverij Atlas Contact. Samen met haar vrouw en een goede vriend heeft ze twee kinderen; * Geer Oskam is Hoofd Fondsenwerving en Communicatie bij het Prins Bernhard Cultuurfonds (http://www.cultuurfonds.nl/). Voor de Volkskrant schreef hij een serie artikelen (https://www.volkskrant.nl/nieuws-achtergrond/jij-zat-al-vijftien-jaar-in-mijn-hoofd-en-hart-je-was-eigenlijk-al-mijn-kindje~b5c99e20/) over meerouderschap. Samen met zijn man, zijn beste vriendin en haar vrouw heeft hij drie kinderen. Meer info over deze aflevering vind je hier (https://www.human.nl/de-publieke-tribune/luister/overzicht/2023/aflevering-93.html).

Ze vormen van oudsher de motor van de economie en worden ook wel gezien als de ruggengraat van de samenleving: familiebedrijven. Volgens het CBS telde Nederland er in 2020 maar liefst 285.000, waarvan de meesten volledig in handen waren van één familie. Familiebedrijven onderscheiden zich vaak door hun focus op de lange termijn, vaak trouwe schare werknemers en sterke verbinding met de regio. Toch gaat het runnen of opvolgen van een familiebedrijf lang niet altijd over rozen, en wordt met name de wisseling van generaties gezien als de achilleshiel van het familiebedrijf. Slechts een derde van de ondernemingen overleeft de opvolging van de grondlegger door zijn kinderen, en minder dan vijf procent blijft overeind met de komst van de derde generatie. In deze aflevering van De Publieke Tribune spreekt gastpresentator Floortje Smit met opvolgers van familiebedrijven die uit eigen ervaring weten hoe mooi – en minder mooi – het kan zijn om in de voetsporen van de vorige generatie te treden. Hoe is het om als opvolger op te groeien? Hoe ga je om met de verwachtingen van voorgaande generaties? Hoeveel ruimte is er voor eigen keuzes? En wat als je je lotsbestemming eigenlijk toch niet ziet zitten? Te gast: * Jan Tichelaar (1962) was de twaalfde generatie Tichelaar bij aardewerkbedrijf Koninklijke Tichelaar B.V. uit Makkum, ook wel het oudste familiebedrijf van Nederland; * Marlies van Wijhe (1965) is de vierde generatie en ceo van verfproducent Koninklijke Van Wijhe Verf B.V. uit Zwolle, dat al bestaat sinds 1916; * en Mark Venner (1996) is de tiende generatie boer op het boerenbedrijf van de familie Venner in het Limburgse Baexem, waar de familie al sinds 1756 zit. Meer over deze aflevering vind je hier (https://www.human.nl/de-publieke-tribune/luister/overzicht/2023/aflevering-92.html).

Er zijn naar schatting van het CBS nog altijd zo'n 32 duizend daklozen in Nederland. Gelukkig lukt het sommigen van hen om na verloop van tijd het zwervende bestaan toch weer achter zich te laten. Maar dan? Hoe bouw je je leven op nadat je alles kwijtraakte, waarvan het verlies van rust en veiligheid misschien nog wel het zwaarste aantikt? In deze aflevering van De Publieke Tribune spreekt Coen Verbraak met ex-daklozen over hoe het is om je waardigheid weer terug te krijgen. Wat is daarvoor nodig, behalve een dak boven je hoofd? Wat is het moment geweest, de succesfactor of de goddelijke ingreep, waardoor zij de draad weer oppakten? Een gesprek over de grenzen van de menselijke waardigheid in al zijn facetten. Te gast:  * Willem Lubbersen, ex-dakloze, UNIFIL-veteraan. Hij is tegenwoordig voorzitter van de cliëntenraad van het Leger des Heils; * Wim Eickholt, oud-docent, was een jaar lang dakloos in Utrecht. Hij ontworstelde zich aan zijn drankverslaving en kreeg dankzij de inspanning van zijn netwerk een huis. Hij schreef twee boeken over zijn ervaringen; * en Frank Engelbertink, oud-manager in de transport. Sinds hij zelf een tijd buiten sliep is hij een bevlogen dakloosheidsbestrijder. Als ervaringsdeskundige is hij werkzaam bij het Leger des Heils en ambassadeur voor Housing First Nederland. Meer info over deze aflevering vind je hier (https://www.human.nl/de-publieke-tribune/luister/overzicht/2023/aflevering-91.html).

Hoewel we weten dat pesten diepe krassen in de ziel kerft, is het toch nog altijd een hardnekkig maatschappelijk probleem. Van gemene opmerkingen en buitensluiten, tot uitlachen, opwachten of in elkaar slaan. Op school, maar ook in de buurt of op de werkvloer vindt zulk grensoverschrijdend gedrag plaats. Als je gepest wordt, ben je al gauw geneigd om te denken dat het aan jou ligt. Maar pesten is een stelselmatige vorm van agressie die zich in groepsverband voordoet, waarbij de macht ongelijk verdeeld is. In deze aflevering van De Publieke Tribune spreekt Coen Verbraak met drie gasten die in het verleden zelf gepest zijn of gepest hebben. Hoe kijken zij terug op die tijd? Hoe heeft het pesten hun verdere levens beïnvloed? En heeft het hen veranderd als persoon? * Hans Gelissen werd tien jaar lang dagelijks gepest, wat al begon op de basisschool. In de hoop het pesten te stoppen, begon hij op zijn 16e zelf te pesten. Zijn eigen zoon en dochter werden ook gepest. Om de pijn te verdoven, raakte zijn zoon verslaafd aan drank en drugs. Zo kwam zijn leven op zijn 25e ten einde; * Alice Fokkelman is schrijver en personeelstrainer. Haar hele lagereschooltijd werd ze gepest door een oudere schoolgenoot. Net als in haar thriller Ik ken je nog komt de pestkop uit haar verleden weer bij haar in de buurt wonen. De pester van Alice las haar boek en reageerde; * Stijn Raijmakers stotterde hevig vanaf het moment dat hij kon praten. In de laatste jaren van de basisschool werd hij elke dag gepest, uitgelachen en geslagen. In 2021 raakt hij zo diep in de put dat hij zijn polsen doorsnijdt. In zijn boek Alleen rust kan je redden beschrijft hij hoe hij na zijn worstelingen zijn zelfvertrouwen terugvindt. Meer info over deze aflevering vind je hier (https://www.human.nl/de-publieke-tribune/luister/overzicht/2023/aflevering-90.html).

Het tbs-systeem in Nederland staat onder grote druk. Terwijl rechters steeds vaker tbs met dwangverpleging opleggen (https://www.flipsnack.com/narua/tbs-nederland-cijfers-2021-flipbook/full-view.html) hebben tbs-klinieken in Nederland al jaren te maken met te weinig plek en een groot tekort aan gekwalificeerd personeel. Tegelijkertijd lijkt het beeld van tbs bij het grote publiek vooral gevormd te worden door de schokkende incidenten zowel binnen als buiten de kliniek die geregeld de media halen, wat het voor ex-tbs'ers extra lastig maakt om na hun tijd in tbs hun draai in de samenleving weer te vinden. Toch blijkt uit de cijfers (https://www.tbsnederland.nl/media/5478/2019-DEF-infographic-tbs-april-2019.pdf) wel degelijk dat tbs onze samenleving veiliger maakt. Waar ongeveer de helft van de ex-gedetineerden in Nederland binnen twee jaar na het uitzitten van hun gevangenisstraf recidiveert, gaat dat bij ex-tbs'ers om 'slechts' twintig procent. Kortom: de samenleving heeft tbs nodig, maar andersom heeft het systeem ook de samenleving nodig. In deze uitzending van De Publieke Tribune spreekt Coen Verbraak met mensen die het tbs-systeem in Nederland van binnenuit kennen. Over hoe goed – en minder goed – het systeem eigenlijk werkt, over het beeld dat de samenleving heeft van tbs (en andersom) en over hoe moeilijk het kan zijn voor ex-cliënten om die drie letters ook na hun periode in de kliniek achter zich te laten. Te gast: * Geert (1960) kreeg in 2001 door de rechter tbs met dwangverpleging opgelegd wegens afpersing. In 2022 werd deze maatregel voorwaardelijk beëindigd. Deze maand krijgt hij te horen of zijn voorwaardelijk verlof met nog een jaar wordt verlengd; * Abdel Ytsma (1966) is medeoprichter en partner van Bureau TBS Advocaten (https://www.bureautbs.nl/#advocaten) en vertegenwoordigt als expert op het gebied van tbs en strafrecht tientallen tbs-gestelden, waaronder Geert. Hij is daarnaast medeoprichter en lid van de Vereniging van TBS-advocaten; * Inge Schilperoord (1973) is schrijver en werkt als forensisch psycholoog bij o.a. het Pieter Baan Centrum. Haar debuut Muidhond (https://uitgeverijpodium.nl/product/7882/) werd in meerdere talen vertaald en in 2019 verfilmd. Vorig jaar verscheen haar tweede roman Het licht in de stad (https://uitgeverijpodium.nl/product/8501/) en schreef ze mee aan de essaybundel Op de sofa (https://dasmag.nl/product/maurits-de-bruijn-op-de-sofa/). Voor Psychologie Magazine (https://www.psychologiemagazine.nl/redacteur/inge-schilperoord/) schrijft ze maandelijks een column; * Lilian Kuipers (1986) is forensisch psychiater in tbs-kliniek Inforsa (https://inforsa.nl/over-inforsa/) (Amsterdam) en plaatsvervangend opleider bij het Nederlands Instituut voor Forensische Psychiatrie en Psychologie (NIFP (https://www.nifp.nl/onze-organisatie)). Daarnaast schrijft ze op regelmatige basis columns voor Medisch Contact (https://www.medischcontact.nl/opinie/blogs-columns/bloggers-columnisten/bloggercolumnist/lilian-kuipers). Meer over de aflevering en de gasten vind je hier (https://www.human.nl/de-publieke-tribune/luister/overzicht/2023/aflevering-89.html).

De jeugdzorg – en in het bijzonder de jeugdbescherming – ligt terecht onder het vergrootglas. Jeugdbeschermers begeleiden namelijk de kwetsbaarste kinderen van wie hun veilige ontwikkeling zodanig in het geding is, dat de overheid moet ingrijpen. Maar hoe gaat dat eigenlijk in praktijk? Voor welke dilemma's staan jeugdzorgmedewerkers bij bijvoorbeeld het uit huis plaatsen van kinderen? Welke afwegingen maken zij als een situatie thuis onwenselijk is, maar nog niet onveilig genoeg? En heb je als goedwillende jeugdzorgmedewerker eigenlijk wel een keuze, in een door wachtlijsten vastgelopen systeem? In deze aflevering van De Publieke Tribune spreekt Coen Verbraak met jeugdbeschermers en professionals uit de gedwongen jeugdhulp. Welke systeempijn ervaren zíj? Hoe gaan ze om met alle maatschappelijke kritiek? En kunnen ze nog trots zijn op hun taak: het beschermen van kinderen? Te gast: * Cora Bakker (47) werkt al ruim twintig jaar als gedragswetenschapper bij Jeugdbescherming West (https://jeugdbeschermingwest.nl/). Ze is sinds 2018 voorzitter van gedragswetenschappers binnen de Jeugdbescherming en leidt daar ook het project Zo thuis mogelijk opgroeien (https://www.jeugdbescherming.nl/zo-thuis-mogelijk-opgroeien/); * Patricia Bakker-Leenders (39) werkt als gedragsdeskundige bij de William Schrikker Groep (https://www.williamschrikker.nl/) in de regio Zuid-Holland, een stichting die hulp en ondersteuning biedt aan kinderen met een (verstandelijke) beperking of chronische ziekte en kinderen van ouders met een beperking; * Luwineke Odolphy (54) werkt al 27 jaar in de regio Arnhem als gezinsvoogd voor Jeugdbescherming Gelderland (https://www.jbgld.nl/). Ze studeerde voorlichtingskunde en maatschappelijk werk en doet naast haar werk een opleiding tot systemisch begeleider; * Freerk Lap (45) is sinds drie jaar gezinsvoogd binnen de Jeugdbescherming Gelderland (https://www.jbgld.nl/) in de regio Harderwijk en is bijna afgestudeerd in de pedagogiek. Hij werkte jarenlang als beroepsmilitair en heeft naast zijn huidige werk in de jeugdzorg een onderneming in jongerenwerk. Meer info over deze aflevering vind je hier (https://www.human.nl/de-publieke-tribune/luister/overzicht/2023/aflevering-88.html#). #PubliekeTribune