Column Corné van Zeijl | BNR

De onroerendgoedmarkt heeft het zwaar. Als voorlopig hoogtepunt kwamen daar deze week de financieringsproblemen van het Duitse Signa bij. Dat is een van de grootste onroerendgoedbedrijven van Europa en onder andere gedeeltelijk eigenaar van de Bijenkorf. Het heeft in totaal €13 mrd aan schuld uitstaan. Natuurlijk zaten de Duitse overheidsbanken weer bij de geldschieters. Iets dergelijks zagen we ook bij foute Amerikaanse hypotheken in 2007/2008. Ook daar hadden de Landesbanken bovenmatige exposure. Wie zei ook alweer dat banken in overheidshanden zoveel beter zijn? In de afgelopen maanden zijn Signa’s party planners, jagers en het personeel van de privéjets ontslagen. Dan schieten de tranen je in de ogen. Niet vanwege het medelijden met deze werknemers, maar vooral van dit soort uitspattingen op bedrijfsniveau. Natuurlijk kan een bedrijf in theorie goed lopen als het dit soort fratsen uithaalt, maar in de praktijk is het vaak een teken dat het management niet meer met beide benen op de grond staat. De herinnering aan de ondergang van woningbouwcorporatie Vestia komt bovendrijven. Ook daar richtte één iemand met een te groot ego immense schade aan. De maatschappelijke gevolgen zijn nog altijd zichtbaar. Woningbouwcorporaties zitten nog immer op de blaren. Signa zou wel eens de kanarie in de kolenmijn kunnen zijn. Komende tijd moeten er flink wat schulden van onroerendgoedbedrijven worden afgelost en geherfinancierd. Banken zijn uitermate terughoudend om ze nieuw krediet te verschaffen. Dat betekent dat deze bedrijven mogelijk panden gedwongen moeten verkopen en dat drukt de prijzen weer. Genoeg ellende in de onroerendgoedmarkt dus. Toch schieten de koersen van beursgenoteerde onroerendgoedaandelen omhoog. In slechts zes weken tijd zijn de belangrijkste Europese onroerendgoedindices met 30% gestegen. Dat klinkt vreemd gezien alle ellende in die sector. Maar dat is het voordeel van de beurs. Beleggers wisten allang van die narigheid en die zat dus al in de koersen verwerkt. Ondanks de scherpe koersstijging van de afgelopen maand, staan deze aandelen nog altijd 40% onder de precoronatop. De laatste koersstijging komt vooral door de rentedaling. Onroerendgoedaandelen zijn uitermate rentegevoelig. Deze koersbewegingen zijn een prachtig voorbeeld dat de beurs toch een uitermate efficiënt systeem is om alle factoren supersnel in de prijs te verdisconteren. Ik zie bij grote beleggers steeds meer voorkeur voor niet-beursgenoteerde beleggingen. Want dan heb je geen last van koersfluctuaties. Toegegeven, Mr. Market heeft soms wel wat weg van iemand met een bipolaire stoornis, maar dat is nog altijd beter dan je ogen sluiten voor de werkelijkheid. Voordat je het weet, heb je uit vrees voor bewegende koersen een belang in een niet-beursgenoteerd onroerendgoedbedrijf met een ceo met een ego van hier tot Tokio. Dan maar wat koersfluctuaties in je portefeuille. Over de column van Corné van Zeijl Corné van Zeijl is analist en strateeg bij Cardano en belegt ook privé. Reageer via c.zeijl@cardano.com. Deze column kun je ook iedere donderdag lezen in het FD.See omnystudio.com/listener for privacy information.

Ik heb met een goede vriend een jaar geleden een weddenschap over de olieprijs afgesloten. Het ging om een fles goede witte wijn. Die weddenschap loopt deze donderdag af. Ik dacht hem op mijn sloffen te winnen. Het leek logisch dat de olieprijs zou gaan stijgen. Maar ja, begin vorig jaar leken wel meer dingen logisch, die achteraf niet zijn uitgekomen. Mijn verwachting op een hogere olieprijs was gebaseerd op de verhoudingen van vraag en aanbod. De luchtvaart gebruikte toen nog steeds 2 miljoen minder olievaten per dag dan voor de coronaperiode. Na corona wilde iedereen weer op vakantie, dus dat zou voor een sterke toename van de vraag zorgen. Mensen wilden inhalen wat hij of zij aan vakanties hadden gemist. Het aantal vliegbewegingen is nu zelfs groter dan voor de pandemie uitbrak. Dus die vraag kwam er wel, maar het prijseffect niet. Ook de heropening van de Chinese economie zou voor een sterke vraag impuls zorgen. Dat viel tegen. De Chinezen hebben nooit een coronaspaarpotje gehad. Dus toen ze uit de lockdown kwamen, hadden ze ook niets extra’s om uit te geven, wat wij in de westerse wereld wel hadden. Daarnaast ging ik er van uit dat de VS hun strategische olievoorraden weer zouden aanvullen. Maar de Amerikaanse president Joe Biden, die flink wat olie had verkocht om de olieprijs te drukken, heeft dat tot op heden nog steeds niet gedaan. Dus ook deze verwachte vraag kwam er niet. En als laatste verwachte ik een recessie in de VS en in de eurozone. Daar zouden we dan tegen het einde van het jaar weer uit zijn. Een betere economie betekent meer vraag naar olie. Die recessie kwam er niet. Sterker nog: pas nu zien we langzamerhand de vooruitzichten voor de Amerikaanse economie verbleken. Dat is dan ook gelijk de belangrijkste verklaring voor de lagere olieprijs in de afgelopen maanden. En de bescheiden productiebeperking van de Opec+ is niet genoeg om de prijzen omhoog te houden. De argumentatie van mijn vriend destijds was simpelweg dat de olieprijs overbought was. Sentiment wint het vaak van de fundamenten, vooral op korte termijn. Ik heb nog eens teruggekeken wat de consensus toen was. De grote zakenbanken gingen uit van een olieprijs van $93 eind 2023. Dat zou een stijging van 27% zijn geweest. De consensus was dus al heel erg optimistisch. Ik had beter moeten weten. Op moment van schrijven hangt het erom of ik mijn weddenschap verlies of niet. Nu verwachten de Amerikaanse zakenbanken een prijs voor een vat Western Texas olie (WTI) van $85 eind 2024. Dan weet u dat alvast, mocht u ook een weddenschap willen aangaan. Maar uh, een fles wit was het toch? Of ben ik in de war met WTI? Over de column van Corné van Zeijl Corné van Zeijl is analist en strateeg bij Cardano en belegt ook privé. Reageer via c.zeijl@cardano.com. Deze column kun je ook iedere donderdag lezen in het FD.See omnystudio.com/listener for privacy information.