Column Corné van Zeijl | BNR

Vrijwel iedere econoom denkt dat Trumps beleid een drama is. Maar dat doet eigenlijk niet ter zake. De Amerikaanse president is er en gaat de komende vier jaar niet weg, we zullen er dus mee om moeten gaan. Dan is het goed om ook eens naar de positieve kant van zijn beleid te kijken. De belegger in mij heeft namelijk geen mening, maar reageert op basis van de ontstane situatie. Tijd om even uit mijn bubbel te stappen. Door Trumps beleid staan de economische verwachtingen onder druk, waardoor de olieprijs is gedaald. Daarnaast draaien de Opec-landen de oliekraan verder open. Meer aanbod en minder vraag leiden tot een lagere olieprijs en daarmee een lagere benzineprijs. Trump had het beloofd en de Amerikaanse kiezer is er erg blij mee. Ook geven steeds meer bedrijven aan dat ze in de VS willen investeren. Het aantal Amerikaanse bedrijven dat reshoring in hun earnings calls noemt, is verdrievoudigd. Al is dat makkelijk gezegd, maar niet zo makkelijk gedaan. En de importtarieven leveren een hoop geld op. Alleen weten de meeste kiezers niet dat ze dat waarschijnlijk zelf betalen. De grote architect achter dit beleid is Howard Lutnick, een miljardair die nu minister van handel is. Zijn bedrijf Cantor Fitzgerald werd keihard geraakt tijdens 9/11. Alle 658 medewerkers in het WTC kwamen om bij die aanslag. Door een bijzonder toeval was hij niet op kantoor. Hij heeft er zijn levenswerk van gemaakt om het bedrijf opnieuw op te bouwen. Geen salarisdoorbetaling voor de families van de omgekomen personeelsleden. Wel zette hij een fonds op dat hij vulde met 25% van de winst van het nieuwe bedrijf. Het kon ook mislukken. Maar het werd een succes. Met dezelfde pragmatische aanpak stapte hij in de Trump-regering. Musk zou $2000 mrd aan overbodige overheidskosten wegsnijden, maar vond slechts totaal $150 mrd, zeg $15 mrd per jaar. In werkelijkheid is dat waarschijnlijk een stuk lager. Lutnick zou de importtarieven binnenharken. Onze eigen Cardano-econome heeft berekend dat importtarieven maximaal $250 mrd tot $300 mrd op jaarbasis opleveren. Je kunt zeggen dat beide mannen dramatisch hebben gefaald. Maar je kan ook stellen dat iedere extra dollar die wordt opgehaald, winst is. Bovendien is het de kiezers nu wel duidelijk dat de overheid niet permanent kan uitdijen. En dat Amerika niet eeuwig kan leunen op import uit het buitenland. De glas-halfvolbenadering is dat de mannen misschien wel voor $315 mrd meer overheidsopbrengsten hebben gezorgd. NB. De nieuwe regering gooit er met de One Big Beautiful Bill ook gelijk weer $240 mrd per jaar uit. De belegger in mij mag dan moeite doen om de positieve kant van dit economische experiment in te zien, de mens in mij verlangt heel erg terug naar een normale pre-Trump-wereld. Over de column van Corné van Zeijl Corné van Zeijl is analist en strateeg bij Cardano en belegt ook privé. Reageer via c.zeijl@cardano.com. Deze column kun je ook iedere donderdag lezen in het FD.See omnystudio.com/listener for privacy information.

Amerika leeft op te grote voet, daarom is het handelsbalanstekort ook zo groot. Daarbij vergeet men even voor het gemak dat de VS een enorm overschot hebben in de dienstensector. De diensten die wij afnemen van zakenbanken en technologiebedrijven, zijn echter niet genoeg om de goederenstroom te compenseren. Maar de marges op die diensten zijn wel vele malen hoger. President Trump wil dat goederentekort met importtarieven bestrijden. Dat is slecht voor de economie. Maar het voordeel is wel dat die tarieven bedrijven stimuleren om meer in de VS te produceren. Al is het de vraag of ze het nog wel kunnen. Maar goed, Trump zei dat Amerikaanse kinderen ook genoeg hebben aan twee poppen, in plaats van dertig. Ik weet niet of de Amerikaanse consument wel in is voor een beetje consuminderen. Als je als land continu meer koopt dan verkoopt, betekent dat ook dat het buitenland jou geld moet lenen om dat allemaal te kunnen betalen. Anders gezegd: de VS importeren goederen en exporteren dollars. In plaats van een importheffing op goederen kun je ook een belasting opleggen op de dollars die weer terugkomen. Dat heeft een beetje hetzelfde effect. Dat staat in sectie 899 van Trumps One Big Beautiful Bill. Buitenlanders kunnen belast worden als ze passief inkomen uit de VS ontvangen. De juridische grondslag waarop dat zal gebeuren is nog erg onduidelijk. Als je qua financiering zo afhankelijk van het buitenland bent als de VS, neem je daarmee een aanzienlijk risico. Want waarom zouden buitenlandse investeerders het land nog geld lenen als het dreigt die inkomstenstroom weer af te pakken. En het vertrouwen van buitenlandse beleggers staat sinds Trumps aantreden al sterk onder druk. Beleggers maken zich er nog niet druk over. Nu de term Taco (Trump Always Chickens Out) de ronde doet, denken beleggers dat de soep niet zo heet gegeten zal worden als hij wordt opgediend. Sinds de ophef over sectie 899 heeft de Amerikaanse obligatiemarkt nauwelijks bewogen. Sterker nog, door de zwakke economische cijfers deze week is de rente zelfs iets gedaald. Maar die sectie 899 blijft wel een risico. Stel, je belegt in 10-jarige Amerikaanse staatsobligaties met een rente van 4,4%. Voordat je die rente ontvangt, zegt de Amerikaanse overheid: wij heffen daar eerst een belasting van 0,9% op. Dus je krijgt nog maar 3,3%. Waarom zou je dan nog in Amerikaanse staatsobligaties beleggen? Dit extra risico is (nog) niet ingeprijsd. Tijdens de laatste persconferentie werden er vragen aan Trump over de Taco trade gesteld. Dat zal zijn ego flink hebben aangetast. Het risico is dat hij daarom niet meer op domme ideeën terugkomt. Kan iemand de president vertellen dat zijn Taco trade briljant is? Anders is er een grote kans dat hij aan domme ideeën blijft vasthouden. Bang om voor kip te worden uitgemaakt. Over de column van Corné van Zeijl Corné van Zeijl is analist en strateeg bij Cardano en belegt ook privé. Reageer via c.zeijl@cardano.com. Deze column kun je ook iedere donderdag lezen in het FD.See omnystudio.com/listener for privacy information.

Er is nogal wat ophef over het feit dat private-equitybelegger KKR tegenwoordig eigenaar is van de Zwarte Cross. Tja, je hebt je aandeelhouders niet altijd voor het kiezen als je het bedrijf verkoopt. De oprichters deden het in 2021 over aan Superstruct en dat werd eind 2024 door KKR overgenomen. En nou zegt Youp van ’t Hek ook nog zijn optreden bij de Zwarte Cross af. Het is wel een beetje hypocriet van Youp. Ik ben benieuwd of er dan ook geen Becel of Blue Band in zijn koelkast staat. En boekt hij dan geen vakantiehuisje meer bij Roompot? Ruilt hij zijn Batavus- of Sparta-fiets in? Kijkt hij niet meer naar SBS? Parkeert hij niet meer bij Q-Park. Enzovoort, enzovoort. Daarmee beseffen we dat het Amerikaanse grootkapitaal in de haarvaten van onze maatschappij zit. Het management van de Zwarte Cross noemt KKR de boze stiefmoeder. Een terechte benaming, vind ik, onder meer vanwege het sprinkhanengedrag. Het is een beetje het Ben & Jerry’s-dilemma. Dat alternatieve ijsjesmerk werd door de oprichters aan Unilever verkocht. Maar Ben Cohen en Jerry Greenfield waren het vaak niet eens met het beleid van het moederbedrijf. Tja, dan had je niet moeten verkopen. Dus Youp zegt zijn optreden af. En dan? Verandert de wereld? Deze actie is slechts voor de bühne, maar ja, dat is zijn corebusiness. Als hij mij uit zijn blote hoofd de bedrijven kan noemen waarin KKR belegt waar hij het niet mee eens is, wil ik hem het voordeel van de twijfel geven. Over Youp maak ik me geen zorgen, wel over al die vrijwilligers die aan de Zwarte Cross meewerken. Ik kom graag naar Lichtenvoorde en heb er zelfs een paar keer mogen optreden. Ik ben elk jaar verbaasd over het enthousiasme en de hoeveelheid vrijwilligers. Sommige van die achtduizend (!) vrijwilligers zullen zich nu toch wel afvragen: sta ik me hier nou een beetje voor de winst van het grootkapitaal uit te sloven? Een voordeel is wel dat je nu dus in de Zwarte Cross kunt beleggen. Voordat u denkt: dat is mooi, dan koop ik een paar aandelen KKR en heb ik die paar extra biertjes op de Zwarte Cross zo terugverdiend, eerst even wat cijfers. KKR heeft een beleggingsportefeuille van ruim $700 mrd. Superstruct is naar schatting overgenomen voor €1,3 mrd. Dat is dus slechts 0,2% van het totaal. En Superstruct heeft tachtig festivals. De Zwarte Cross is daar maar een van en daar schenken ze naar schatting 1,8 miljoen biertjes. Het is heel jammer dat zelfs de Zwarte Cross in handen is gevallen van Amerikaans private equity, maar het is een feit. Misschien dat ik dit jaar ook een of twee biertjes laat staan. Gewoon voor het gevoel, gewoon voor de bühne. Over de column van Corné van Zeijl Corné van Zeijl is analist en strateeg bij Cardano en belegt ook privé. Reageer via c.zeijl@cardano.com. Deze column kun je ook iedere donderdag lezen in het FD.See omnystudio.com/listener for privacy information.

Eigenlijk zou het voorpaginanieuws moeten zijn, maar de renteaardbeving in Japan wordt nauwelijks opgepikt. Onterecht. Er lijkt de afgelopen tijd sprake van een parabolische stijging: de Japanse dertigjarige rente ging in drie maanden van 2,2% naar 3,1%. Volgens premier Shigeru Ishiba is de financiële situatie van zijn land slechter dan die van Griekenland. Dat is bijzonder, want meestal doet de politiek er alles aan om problemen te bagatelliseren. Maar het klopt wel. Japan heeft een schuldquote van maar liefst 263% van de economie. Bij Griekenland is dat ‘slechts’ 147%. Daarmee heeft de Bank of Japan een probleem. De afgelopen decennia wilde die centrale bank de lange rente drukken en kocht daarom jaar na jaar enorme hoeveelheden staatsobligaties op. Zoveel, dat hij nu 52% van de totale obligatiemarkt bezit. Een dertigjarige Japanse staatsobligatie zakte in vijf jaar met ruim 40%. Als de bezittingen van de centrale bank zo hard dalen, daalt dus ook de solvabiliteit ervan. Hoeveel vertrouwen krijgt hij dan nog? De Japanse overheid zit eveneens in een lastig parket: rentelasten en aflossingen zijn nu al goed voor een kwart van de totale uitgaven. Dat zal met deze rentebeweging nog verder stijgen. Daarmee zijn rentelasten het koekoeksjong in de begroting. Alles wat de overheid daaraan kwijt is, kun je niet aan andere nuttige dingen uitgeven. In hoeverre gaan wij de naschokken van een renteaardbeving in Japan voelen? In de VS, die toch al niet zulke schokbestendige staatsfinanciën hebben, zijn de gevolgen het merkbaarst. De Amerikaanse president wil een lagere rente, maar doet er alles aan om het vertrouwen te ondermijnen. Beleggers eisen daarom juist een hogere rente. De waarschuwingen van de kredietseismologen worden in de wind geslagen. Als Moody’s zijn kredietoordeel verlaagt, ligt het volgens de regering aan de macro-econoom van die instelling. Vreemd, want die heeft niets met het kredietoordeel te maken. Nu al kost een verzekering tegen het faillissement van de Amerikaanse overheid 0,55% per jaar. Pikant detail: voor de Griekse staatschuld betaal je hetzelfde. Natuurlijk kunnen de VS gewoon aan hun schulden voldoen. Maar dan moeten ze wel de belastingen verhogen. En dat is politiek onmogelijk. Sterker nog: er ligt nu een wetsvoorstel om de belastingen verder te verlagen. De VS kunnen ook dollars bijdrukken. Maar wil je dan nog wel je geld aan dat land uitlenen? De aardbeving op de Japanse obligatiemarkt maakt duidelijk dat we het einde hebben bereikt van wat overheden wereldwijd aan schulden kunnen dragen. Die waarschuwing kunnen we beter niet in de wind slaan. Maar het betekent wel dat de politiek moeilijke keuzes moet maken. En in de huidige tijd van populisme word je daar in de verkiezingen keihard voor afgestraft. Een dilemma. Over de column van Corné van Zeijl Corné van Zeijl is analist en strateeg bij Cardano en belegt ook privé. Reageer via c.zeijl@cardano.com. Deze column kun je ook iedere donderdag lezen in het FD.See omnystudio.com/listener for privacy information.

Na een verbazingwekkende rally staan de aandelenkoersen bijna op hetzelfde niveau als voor ‘bevrijdingsdag’, toen de Amerikaanse president Trump met zijn heffingen kwam. Het doet een beetje denken aan de coronadip. Het leek toen ook zo logisch dat er een wereldwijde recessie zou komen. In 2020 viel door de lockdowns de consumentenvraag compleet weg. De correctie in de aandelenmarkt was kort en hevig. Degenen die de dip kochten, zonder na te denken of de economie in een sinkhole zou wegzakken, bleken achteraf de beste beleggingsrendementen te hebben gemaakt. Ook toen was er een scherpe herstelrally. Je had gewoon moeten blijven zitten. Dat de beurzen stegen, kwam door de maximale fiscale en monetaire steun die werd gegeven. Een groot verschil met nu. Fiscaal zitten met name de VS wel aan hun maximum. Het begrotingstekort komt naar verwachting zo rond de 8% uit in 2025. En monetair lijkt de Fed ook niet erg bereidwillig de rente op korte termijn te verlagen om de economie te ondersteunen. Men wil eerst kijken of de hoge importtarieven een blijvend effect op de inflatie hebben. Of wordt dit een herhaling van 2022? Ook toen zagen we na een flinke daling een scherp koersherstel. Maar in tegenstelling tot 2020 verpieterde dat snel. En kwam er weer een correctie en nog een correctie. Pas in het najaar werd de bodem echt goed aangestampt. Dat koersendrama van 2022 had een aantal oorzaken. Als eerste: beleggers waren veel te enthousiast. Het jaar begon met een koers-winstverhouding van 22 (net als 2025). Dat geeft aan dat de verwachtingen voor de winstgroei erg hoog waren. Ten tweede: de centrale banken moesten de rente flink verhogen. De stijgende inflatie was niet zo van voorbijgaande aard (transitory, herinnert u zich dat woord nog?) als de beleidsmakers hadden gehoopt. Door de hoge rentegevoeligheid van de Amerikaanse economie zorgt een hogere Fed-rente normaal gesproken voor afkoeling. Dit keer dus niet. Veel mensen met een hypotheek hadden hun rente vastgezet. Dus wordt 2025 een 2020-achtig jaar of lijkt het meer op 2022? De geschiedenis herhaalt zich niet, maar rijmt vaak wel. Ik denk dat de kans op een serieuze afkoeling van de Amerikaanse economie een reëel risico is. De hogere importtarieven hebben een negatief effect. En de voortdurende onzekerheid zorgt dat bedrijven en consumenten voorzichtiger worden. Dat heeft impact op de winsten en uiteindelijk dus ook op de koersen. Daarbij komt het potentiële risico dat beleggers nu echt het vertrouwen in Amerikaanse staatsschulden verliezen. Ik denk dat 2025 gewoon 2025 wordt. Minder economische groei, minder winstgroei. Of misschien zelfs een winstdaling gecombineerd met een wat lagere waardering. Simpelweg allemaal wat minder, maar wel met genoeg reuring. Over de column van Corné van Zeijl Corné van Zeijl is analist en strateeg bij Cardano en belegt ook privé. Reageer via c.zeijl@cardano.com. Deze column kun je ook iedere donderdag lezen in het FD.See omnystudio.com/listener for privacy information.

Niemand had verwacht dat Buffett zijn aftreden zou aankondigen. Zelfs zijn opvolger Greg Abel wist van niets. Je zou toch zeggen dat je dat van tevoren even bespreekt. Sindsdien is de koers van Berkshire met 4% gedaald, oftewel er is $45 mrd aan beurswaarde afgegaan. Vooraf is er veel gediscussieerd over de hoogte van de Buffett-premie. Nu weten we het dus. Persoonlijk vind ik die 4% nog wel meevallen. Beleggers hielden er natuurlijk wel rekening mee dat iemand van 94 niet het eeuwige leven heeft. Zonder Buffett is Berkshire maar een gewoon bedrijf. Toen Abel werd gevraagd wat hij met de enorme hoeveelheid cash gaat doen, zei hij dat ‘het een geweldig bezit’ was. Warren Buffett had ongetwijfeld een gevatter antwoord gegeven. Die $350 mrd cash geeft ook aan hoe eigenwijs Buffett was. Een gewone manager zonder Buffetts aura, zoals Greg Abel, gaat daar veel meer kritiek op krijgen. Naast eigenwijs was Buffett bovendien én integer én superslim én zonder groot ego én no-nonsense. Die integriteit blijkt onder andere uit zijn uitspraken over de te lage belastingen die hij betaalde. Het Buffett-model is eigenlijk simpel: je belegt in bedrijven met winstgroei. Het liefst een beetje saaie, maar groeiende bedrijven tegen een niet al te hoge prijs. En dat doe je met geleend geld. Bij gewone beleggers pakt beleggen met geleend geld vaak niet goed uit. Degene die het geld heeft uitgeleend wil het altijd op het meest ongunstige moment terug. Als je een effectenkrediet hebt en de koersen dalen hard, dan zijn de effecten die als onderpand dienen te weinig waard. En moet je je aandelenportefeuille liquideren net als de koersen gedaald zijn. Buffett heeft dat slim opgelost. Het geld komt van de verzekeraar binnen Berkshire Hathaway en dat geld zit vast. Als de verzekeringsklanten het niet meer vertrouwen, kunnen ze niet zomaar hun geld opvragen. Bovendien gebruikt hij de leverage met mate. Daarom is hij in het verleden altijd in staat geweest om bedrijven te helpen in tijden van nood. Zoals de redding van Goldman Sachs ten tijde van de kredietcrisis. Wel tegen een flinke prijs natuurlijk. Opmerkelijk is dat diverse onderzoeken aangeven dat Buffetts aandelenkeuzes nauwelijks aan het superrendement hebben bijgedragen. Als hij zijn strategie had uitgevoerd met aandelenindexfondsen met overeenkomstige karakteristieken was de uitkomst vrijwel hetzelfde geweest. Eén ding is zeker. Er zal geen tweede Buffett komen. Wie kan nog zestig jaar lang een superrendement laten zien? Berkshire is in die periode met 19,9% gemiddeld per jaar gestegen, terwijl de S&P 500 in die periode met iets meer dan 10% per jaar steeg. Met een investering van $10.000 zestig jaar geleden zou u nu meer dan $1 mrd hebben gehad. Nee, dat trackrecord zal voorlopig nog wel even ongeëvenaard blijven. Over de column van Corné van Zeijl Corné van Zeijl is analist en strateeg bij Cardano en belegt ook privé. Reageer via c.zeijl@cardano.com. Deze column kun je ook iedere donderdag lezen in het FD.See omnystudio.com/listener for privacy information.

Veel beleggers denken dat de VS al in een dikke recessie zitten. Ja, de economische groei viel terug, van 2,4% in het vierde kwartaal naar -0,3% in het eerste kwartaal. Dat lijkt dramatisch, maar valt eigenlijk wel mee. De belangrijkste verklaring voor de slechte cijfers ligt in het tekort op de handelsbalans. Veel partijen hadden nog flink wat in het buitenland besteld voordat de importtarieven ingingen. En dat drukte de economische groei met maar liefst 4,8%. Terwijl de gestegen voorraden voor een plus van 2,3% zorgden. En als je als consument toch aan een nieuwe auto of een nieuwe iPhone zit te denken, koop je die liever voordat de prijzen door de tarieven omhooggaan. Er is speciale aandacht voor de goudimporten. Ook deze drukten de economische groei. Vermogende Amerikaanse beleggers hebben hun goud dat in de kluizen in Londen lag, overgebracht. Daarvoor moest het wel eerst naar Zwitserland worden gevlogen, zodat het in Amerikaanse standaardgewichten kon worden omgesmolten. Vervolgens werd al dat goud weer naar de VS gevlogen. Die rijke Amerikanen waren bang dat ze importheffingen moesten gaan betalen als ze hun goud naar de VS wilden overbrengen. De grote grap is dat het allemaal voor niets is geweest. Want die importheffingen op goud kwamen er niet. Overigens maakt het natuurlijk voor de echte economie niets uit of iemand nu zijn goud in een kluis in Londen heeft liggen of in New York. Onder de motorkap ziet het er dus op zich aardig uit. Maar een economisch automonteur moet toch iets verder kijken. Want dat hamstereffect is slechts tijdelijk. Als je die iPhone of nieuwe auto hebt gekocht, doe je dat in het kwartaal daarop niet meer. De handel tussen de VS en China is zo goed als drooggevallen. Een tarief van boven de 100% komt effectief overeen met een handelsboycot. Aan het aantal boekingen is te zien dat de havens op Long Beach in Los Angeles in de komende weken een flinke daling van de bezetting zullen laten zien. Een containerschip doet er gemiddeld dertig dagen over om van China naar Los Angeles te varen. Dus in de loop van mei moeten de eerste effecten te zien zijn. Of er een recessie komt of niet, is moeilijk te bepalen. Economie is en blijft een sociale wetenschap. Wat gaat de Amerikaanse consument doen met al die onzekerheid? Zijn die doemverhalen in de media overtrokken? Gaat Joe Sixpack na de eerste schrikreactie gewoon weer maximaal consumeren? Ik ben bang van niet. De aangebrachte economische schade is zo groot, dat een recessie onvermijdelijk lijkt. Bij de gokkantoren kun je inzetten op een Amerikaanse recessie in 2025. De kans ligt daar nu op 70%. Ik zou daar niet tegen in willen gaan. U wel? Over de column van Corné van Zeijl Corné van Zeijl is analist en strateeg bij Cardano en belegt ook privé. Reageer via c.zeijl@cardano.com. Deze column kun je ook iedere donderdag lezen in het FD.See omnystudio.com/listener for privacy information.

Ik was enigszins verbaasd over de forse reactie op de Amerikaanse beurzen op het nieuws dat Donald Trump Jerome Powell wilde ontslaan. Aandelen daalden met 2,5% en daar kwam voor ons eurobeleggers nog eens een 1% dollardaling bovenop. Het verbaast me, omdat Trumps mening niet nieuw is. Hooguit dat zijn tweet, of hoe je een bericht op zijn eigen sociale mediakanaal ook noemt, grof en heftig was. Maar dat zijn we zo langzamerhand wel gewend. Sommige economische commentatoren gaven aan dat de Amerikaanse president de Fed-voorzitter niet zal ontslaan, omdat dat wel heel dom zou zijn. Dat klopt, maar dat is geen argument meer, zo hebben we in de afgelopen drie maanden geleerd. De belegger van vandaag moet simpelweg rekening houden met een hoge mate van wispelturigheid. En inderdaad: slechts één dag na de koersdaling zei Trump dat hij niet de intentie had om Powell te ontslaan. Gelukkig kan Mr. Market Mr. Trump nog een beetje in toom houden. Waarom is een onafhankelijke Fed eigenlijk belangrijk? Die kan onplezierige beslissingen nemen, zoals de rente verhogen. Wil je te hoge inflatie bestrijden, dan is een renteverhoging een goed stuk gereedschap. Dat is geen prettig besluit, zeker niet als je, zoals de Amerikaanse overheid, veel schulden hebt. Diverse opkomende markten gingen al eens de kant van een veel te soepel monetair beleid op. Die weten dat vertrouwen van de financiële markten terugwinnen een moeilijke en pijnlijke weg is. Turkije en veel Zuid-Amerikaanse landen zouden een afschrikwekkend voorbeeld moeten zijn. Misschien hebben Trump en de Turkse president Erdogan samen hetzelfde vak gevolgd: ‘economie voor populisten’. De grootste verbazing zit misschien nog wel in het feit dat men zich er nu zo druk om maakt. Powells termijn eindigt al in mei 2026. Wie neemt dan zijn voorzittershamer over? Als je kijkt wie Trump in zijn regering heeft benoemd, geeft dat weinig vertrouwen. Er is een reële kans dat het een soort trekpop wordt die naar his master’s voice luistert. Beleggers hebben zo te zien wat moeite om risico’s die over een jaar plaatsvinden, in te schatten. Waarschijnlijk wordt de beoogde opvolger al in het najaar aangewezen. Omdat het fundament van de Amerikaanse staatschuld en de dollar gebaseerd is op vertrouwen, is een betrouwbaar boegbeeld bij de centrale bank erg belangrijk. Powell vervult die rol met verve. Grote kans dus dat dat vertrouwen over een jaar bij zijn afscheid flink op de proef wordt gesteld. Ik zou dus wat langer vooruitkijken dan die ene dag waarop beslissingen van de Amerikaanse president genomen kunnen worden of juist weer ingetrokken. Ik hoop dat Mr. Market een permanente zetel in de Oval Office krijgt. Nu Elon Musk het Witte Huis gaat verlaten, is er nog wel een plekje vrij. Over de column van Corné van Zeijl Corné van Zeijl is analist en strateeg bij Cardano en belegt ook privé. Reageer via c.zeijl@cardano.com. Deze column kun je ook iedere donderdag lezen in het FD.See omnystudio.com/listener for privacy information.

De markten lijken een beetje tot rust te komen. De paniekfase is voorbij. De VIX-index, die de beweeglijkheid meet, daalt alweer naar enigszins normale niveaus. Als er paniek in de tent is, is het altijd goed om rustig te blijven. En winstgevend. Beleggers die toen hebben gekocht, kijken alweer tegen een leuke koerswinst aan. In een recent onderzoekje van Ritholz Management bleek dat als je bij een hoge VIX aandelen koopt, je na een halfjaar een gemiddeld rendement van 12,7% zou hebben gemaakt. Blijft de vraag over, hebben we het nu allemaal gehad? Aangezien de discussie over de importheffingen de belangrijke inputfactor is en deze per dag wisselt, is dat moeilijk te bepalen. Maar laten we een poging wagen. We beginnen bij de economie. Economen stellen hun groeiverwachtingen voor de VS bij. Dat is bijzonder, want meestal zijn economen niet zo snel. Of, om het positief te benaderen: ze denken daar lang en goed over na. Beleggers zijn sneller. Uit het meest recente onderzoek van Bank of America onder institutionele beleggers blijkt dat maar liefst 49% van de beleggers een harde landing van de economie verwacht. Toen de huidige president zijn ambt aanvaardde, was dat slechts 5%. Howard Marks, oprichter van vermogensbeheerder Oaktree Capital omschreef het aardig. ‘Gezien de staat van onze onwetendheid (over wat de Amerikaanse regering gaat doen) is beleggen momenteel als het wedden op de uitslag van de Superbowl. Alleen heb je geen flauw idee welke teams er spelen en wie de spelers zijn.’ Ik zal toch een poging wagen. We nemen aan dat de economische groei nu 2% lager uitkomt dan voor deze chaos. Als ik grofweg de meeste rapporten lees, is dat wel de consensusverwachting. Natuurlijk is dat allemaal gebaseerd op de verwachte importheffingen die de Amerikaanse regering oplegt. Aangezien die met de dag veranderen, is dit een hele grove inschatting. Een vuistregel is dat een procentpunt lagere economische groei leidt tot 7% minder winst. De winsten zouden dan dus een procent of 14 moeten dalen. Analisten hebben tot nu toe nog niets aangepast. Maar die zijn net als economen een beetje langzaam. Als we even vooruitlopen en deze 14% lagere winst alvast inkleuren en we nemen een normale waardering van de afgelopen tien jaar, dan zouden aandelen nog weleens een stuk lager kunnen gaan. Gelijk maar al uw aandelen verkopen, dan? Nou, bedenk: dit is een man-made crisis. Die kan ook weer man-made ongedaan worden gemaakt. En dus openen we iedere dag maar weer met spanning onze telefoon om te kijken wat er nu weer voor oekaze uit het Witte huis is gekomen. Houd maar in uw achterhoofd dat dit presidentschap nog maar 1376 dagen te gaan heeft. Over de column van Corné van Zeijl Corné van Zeijl is analist en strateeg bij Cardano en belegt ook privé. Reageer via c.zeijl@cardano.com. Deze column kun je ook iedere donderdag lezen in het FD.See omnystudio.com/listener for privacy information.

De Amerikaanse president Donald Trump verandert sneller van mening dan ik columns kan schrijven. U leest nu de zoveelste versie van deze bijdrage. Er kwam telkens een nieuwe kanonnade maatregelen. Volgens de theorieboekjes was deze week een uitgelezen kans om in te stappen. Aandelen waren lekker gedaald en diverse indicatoren gaven aan dat een kortetermijnopleving van de koersen nabij was. Zo was bijvoorbeeld het beleggerssentiment erg slecht. De verwachtingen waren zeer somber, en dan is de kans op een meevaller het grootst. De beweeglijkheid (gemeten door de VIX-index) was extreem hoog, wat normaal gesproken ook een goede indicatie is om te kopen. Vergelijkbare periodes waren 1987, 2002, 2008, 2020 en 2023. In de eerdere gevallen greep de Federal Reserve in door de rente te verlagen. Het was de vraag of dat dit keer weer zou gebeuren. Immers, door de importheffingen gaat de inflatie omhoog. En het is de taak van de Fed om te hoge inflatie te bestrijden door de rente te verhogen en niet door te verlagen. Waarom ging Trump dan toch door de knieën? Mr. Market gaf duidelijk aan de importheffingen een slecht idee te vinden. Zakenbanken vielen over elkaar heen om hun economische verwachtingen neerwaarts bij te stellen. Normaal gesproken daalt in onzekere tijden de obligatierente en stijgt de dollar. Nu niet. Dat geeft aan dat beleggers twijfelden aan de stabiliteit van de VS. Vooral de Amerikaanse obligatiemarkt wordt gezien als het stabiele anker van de financiële wereld. Maar dat vertrouwen stond zodanig onder druk, dat dit anker dreigde los te slaan. In het verleden zagen we voorbeelden van regeringsleiders die niet naar Mr. Market luisterden. Denk aan de renteverlagingen van de Turkse president Recep Tayyip Erdogan, of het minibudget van voormalig Brits premier Liz Truss. Beiden moesten bakzeil halen. Het zijn historische monumenten van dom economisch beleid geworden. In de media werden al de eerste vergelijkingen met de jaren dertig gemaakt. Ook toen werden handelsheffingen opgelegd. Maar er is een groot verschil. De Amerikaanse president Herbert Hoover creëerde de crisis niet, hij reageerde fout op de situatie. Trump erfde juist een hele goede economie van zijn voorganger Joe Biden en dreigde die eigenhandig om zeep te helpen. Toch is er wel permanente schade aangericht. De extreem hoge heffingen voor Chinese importen staan nog steeds. Dat worden hele dure iPhones. En ook de overige tarieven van 10% voor de rest van de wereld zijn niet weg. Het dieptepunt van de markt is vaak het punt waarop beleggers hun laatste hoop verliezen, het beruchte ‘kotsmoment’. Kapitein Trump veroorzaakte zoveel deining dat veel veel beleggers al kotsend over de reling. hingen. Die fase is voorbij, maar bedenk dat de Amerikaanse economie wel permanente averij heeft opgelopen. Over de column van Corné van Zeijl Corné van Zeijl is analist en strateeg bij Cardano en belegt ook privé. Reageer via c.zeijl@cardano.com. Deze column kun je ook iedere donderdag lezen in het FD.See omnystudio.com/listener for privacy information.