Column Corné van Zeijl | BNR

In de afgelopen weken heb ik veel verbaasde beleggers gehoord. Hoe kan de Duitse index op een recordhoogte staan, terwijl de Duitse industrie in miserabele staat verkeert? De Duitse economie zit misschien niet in een recessie, maar daar is ook alles mee gezegd. De reële economie bevindt zich op hetzelfde niveau als voor de coronacrisis. Een van de makkelijkste verklaringen is dat de DAX-index een zogenoemde total return index is. Dat wil zeggen dat het dividend erbij wordt opgeteld. Dat scheelt toch een procent of drie per jaar. Maar ook zonder dividend steekt de Duitse DAX-index met een koerswinst van 16% met kop en schouders boven de Europese indices uit. Hoe komt dat toch? De belangrijkste verklaring is dat de Duitse bedrijven niet hetzelfde zijn als de Duitse economie. Ja, de economie is een belangrijke factor, maar beursgenoteerde bedrijven en de Duitse economie hebben steeds minder met elkaar te maken. De vijf grootste bedrijven in de DAX mogen dan wel oer-Duits zijn, maar ze halen maar een zesde van hun omzet uit Duitsland. Ik haal graag BASF als voorbeeld aan. Dat bedrijf is flink aan het besparen, vooral in Duitsland. Dat doet het vanwege de Europese problematiek: dure arbeid, hoge energiekosten, veel regels… Enfin, het hele Draghi-rapport is hier van toepassing. Terwijl BASF in de VS precies het tegenovergestelde doet. Het bedrijf investeert daar voor $2 mrd. En dat beeld zien we bij meerdere Duitse bedrijven. En de Duitse auto-industrie dan? Er staan maar liefst zes bedrijven uit deze sector in de index. Toch hebben ze samen slechts een weging van iets meer dan 8%. SAP, het Europese antwoord op het AI-geweld uit de VS, heeft in haar eentje al een weging van 15%. Ruim de helft van de stijging in de gehele Duitse beurswaarde van afgelopen jaar komt alleen van dit aandeel. Persoonlijk heb ik mijn twijfels. Iedere keer als ik met een SAP-applicatie moet werken, merk ik dat de Duitse Gründlichkeit ervan afdruipt. Je moet je schikken naar het SAP-systeem, anders zegt de computer ‘no’. Maar het SAP-systeem hangt in de cloud, en daar krijgen beleggers een warm gevoel van. De koers van het aandeel SAP is over de afgelopen twaalf maanden met 77% gestegen, en het bedrijf lijkt daardoor zo in het rijtje van de Magnificent Seven (de grootste techbedrijven ter wereld) te passen. De harde koude data scheppen echter een ander beeld. De verwachte winst per aandeel steeg niet; nada, noppes. Dus SAP biedt een leuk cloud- en AI-verhaal, maar zit er voorlopig nog geen fundament onder de koers. Dan kun je beter in een van de Magnificent Seven-aandelen stappen. Misschien ook een hype, maar daar stijgen de winsten tenminste nog. Over de column van Corné van Zeijl Corné van Zeijl is analist en strateeg bij Cardano en belegt ook privé. Reageer via c.zeijl@cardano.com. Deze column kun je ook iedere donderdag lezen in het FD.See omnystudio.com/listener for privacy information.

Een nieuw jaar, de teller staat weer op nul. Jammer, want het was best prettig om een heel jaar lang tegen zo’n prachtig rendement aan te kijken. 2024 was een jubeljaar, in rendementstermen in elk geval. De wereldaandelenindex steeg met 26%. En dat nadat 2023 ook al een koerswinst van 19% had opgeleverd. Hoe komen we in 2025 weer aan zo’n mooie performance? In diverse outlooks lees ik dat 2025 een stockpickers-jaar wordt. Nu lees ik dat wel vaker. Meestal is het slechts een excuus van vermogensbeheerders om actief beheer te promoten. Het is een goede jaarlijkse traditie om aan Nederlandse experts te vragen wat hun stock picks dan zijn. Er deden maar liefst 112 beleggingsexperts mee aan de enquête van dit jaar. Vorig jaar hadden ze prima keuzes gemaakt. Alle top picks stegen in koers en alle verwachte floppers, op Philips na, eindigden in het rood. Met een fictief long/short fonds met de populairste keuzes zou u 23% hebben verdiend. Het bijzondere is dat de beste beleggingsexpert van 2024 al eens eerder de beursgong als beste expert heeft mogen slaan. Wie het is, dat blijft nog even geheim. Voor het komende jaar staat ASML wederom als favoriet bovenaan. Op zich niet zo bijzonder. Afgelopen jaren voerde het aandeel vrijwel elk jaar de lijsten aan. Een beetje de Max Verstappen van de AEX. En over al deze jaren was dat geen verkeerde keuze. Overigens heeft ASML volgens beleggerssite IEX.nl bij particuliere beleggers ook de favorietenrol voor 2025. Op grote afstand volgen ASM, BESI, NN, ASR en Shell. Samengevat moeten semiconductors, verzekeraars en Shell het in 2025 gaan doen. De aandelen waar u in het komende jaar maar beter vanaf kunt blijven zijn ArcelorMittal, Philips, Randstad en Prosus. En waar staat de AEX-index op oudejaarsdag 2025? Het wordt volgens experts maar een matig beursjaartje. De mediaan is een kleine 4% boven de slotstand van 2024. De gemiddelde verwachting ligt nog lager, op 894 (+2%). Particuliere beleggers verwachten daarentegen een flinke stijging van maar liefst 13%. Ondanks de voorzichtigheid gaan de meeste experts ervan uit dat de beurs niet echt zal dalen. Slechts 42 van de 112 professionals verwachten dat de AEX in het rood zal eindigen. Dit vanwege de Trump-put. Deze werd in de commentaren diverse malen aangehaald. Trump ziet de aandelenbeurs immers als populariteitsmeter en zal alles uit de kast halen om te voorkomen dat de beurs daalt. Dat is fijn, maar het betekent wel dat u de komende vier jaar elke ochtend met enige vrees wakker wordt om op uw telefoon te kijken wat de president nu weer allemaal heeft uitgetwitterd. Maar ja, je moet wat voor die Trump-put over hebben. Over de column van Corné van Zeijl Corné van Zeijl is analist en strateeg bij Cardano en belegt ook privé. Reageer via c.zeijl@cardano.com. Deze column kun je ook iedere donderdag lezen in het FD.See omnystudio.com/listener for privacy information.

De afgelopen jaren wisten economen het zeker: er zou een recessie komen. De stijgende rente zou de Amerikaanse consument midscheeps raken. En aangezien de Amerikaanse consument erg belangrijk is voor de economie zou daarmee de hele economie in het slop raken. Dat viel dus wel mee. De Amerikaanse consument had genoeg gespaard tijdens corona en had zijn hypotheek lang vastgezet. De meeste Amerikanen hadden dus helemaal geen last van die gestegen rente. Bovendien voelden Amerikanen zich door de lage werkeloosheid erg comfortabel over hun positie op de arbeidsmarkt. Er was alle reden om geld uit te blijven geven. Daarom zat de verwachting bij economen dus flink fout. Die goede economische groei is ook goed voor de bedrijfswinsten. En dat was weer een belangrijke factor voor het prachtige aandelenrendement in 2024. Dat verklaart gelijk waarom de zakenbanken zo hopeloos fout zaten met hun verwachtingen. Men ging uit van een koersstijging van 2% voor de S&P 500. Het werd 25%! Maar wat verwachten de economen en strategen voor 2025? Van de vijftien grootste zakenbanken gaat alleen Citi van een milde recessie uit. De overige veertien verwachten dat de economie op dit niveau of misschien ietsje lager door zal blijven groeien. En inflatie is geen enkel probleem. Die daalt rustig door richting de 2%. Alleen zakenbank Nomura denkt dat de inflatie naar 3,4% zal stijgen. Als de economen zo eensgezind zijn, dan moet je oppassen. Natuurlijk kunnen zij gelijk krijgen, maar de risico’s zitten dan altijd aan de andere kant. In de staart van de verwachtingen. Stel, er komt toch een recessie. Historisch gezien kun je dan het beste in obligaties beleggen. Want tijdens een recessie is er minder vraag naar geld. Bedrijven investeren minder en consumenten consumeren minder. Rente is de prijs van geld, dus bij een lagere vraag zal de rente dalen. Bijzonder is dat de meeste zakenbanken wel een lagere obligatierente verwachten, ondanks dat de economie mooi zal doorgroeien. Voor de aandelenmarkt verwacht men na de 25% opnieuw een opperbest aandelenjaar. Voor 2024 verwachtte men een bescheiden 2%. Voor 2025 mag u 12% koersstijging voor de S&P 500 verwachten. Dat klinkt prachtig. Oh, en mocht u verder nog willen weten wat de consensus onder de zakenbanken is: er komt geen herstel in de Chinese economie en de dollar wordt zwakker. Er is maar één bank (HSBC) die gelooft dat de dollar – euro verhouding onder pariteit komt. Ik adviseer u om op deze rustige dagen eens goed na te denken waar de economen het dit jaar weer eens gruwelijk mis gaan hebben. Daar ligt de verrassing en het grote geld, want de verwachtingen zelf, die hebben de markten al in hun waarderingen verwerkt. Over de column van Corné van Zeijl Corné van Zeijl is analist en strateeg bij Cardano en belegt ook privé. Reageer via c.zeijl@cardano.com. Deze column kun je ook iedere donderdag lezen in het FD.See omnystudio.com/listener for privacy information.

Maak van uw scheet geen donderslag. ‘Kent u die uitdrukking?’ Om dominee Gremdaat maar eens aan te halen. Het is de titel van een van de bijzondere liedjes van Herman Brood, en hij sluit perfect aan op de huidige marktomstandigheden. Fartcoin, oftewel scheetmunt, is een leuk cryptograpje. Het is sinds de verkiezing van Trump met 3000% gestegen. En nee, dat is geen typefout. Het muntje is nu een ruim $1 mrd waard. De cryptofans zullen me graag vertellen dat dit volkomen normaal is en dat ik er niets van snap. Dat klopt. Maar zolang de kopers deze scheetmunt graag willen kopen tegen een hogere prijs dan de verkopers ervoor vragen, blijft de koers stijgen. Een typisch voorbeeld van de Greater Fool Theory: zolang een nog grotere gek na jou komt die het tegen een hogere prijs van jou wil kopen is er niets aan de hand. Totdat de gekken op zijn. Iets dergelijks zien we ook in de aandelenmarkt. In de meest recente enquête onder professionele beleggers van Bank of America blijkt dat iedereen vol in aandelen wil beleggen en dan vooral in Amerikaanse aandelen. Dat is bijzonder. Met Amerikaanse aandelen verdiende u over de afgelopen vijf jaar in euro’s bijna 120%. Dat is bijna driemaal zoveel als in de rest van de wereld. En dan word je enthousiast over Amerikaanse aandelen? De winsten van die bedrijven zijn in deze periode met slechts 55% gestegen. Er is dus flink wat lucht in de koersen geslopen. Allemaal in de hoop dat kunstmatige intelligentie superwinsten zal brengen. Bijzonder is dat maar een paar aandelen de kar trekken. Alleen big tech gaat omhoog. Zelfs na de flinke correctie van deze week laten alle aandelen van de Magnificent Seven een sterke kerstrally zien, op Nvidia na. De rest van de beurs ligt er belabberd bij. De gelijkgewogen S&P 500 is deze maand 4% gedaald. En de goede oude Dow Jones-index is al tien dagen op rij aan het dalen, iets wat we sinds 1974 niet meer hebben gezien. Zou het kunnen zijn dat beleggers deze ‘Mag7’-aandelen nog snel even bijkopen? Zo kunnen ze hun klanten aan het einde van het jaar laten zien dat ze briljante beleggers zijn? De meeste grote beleggers zijn al een paar jaar onderwogen in deze aandelen. Dat verklaart waarom ze al een tijdje bij de indices achterblijven. Deze window dressing gaat daarbij zeker niet helpen. Op deze manier blijf je achter de kudde aanlopen. Let op, op de lange termijn komen koersen en winsten altijd weer bij elkaar. De lucht zal eruit lopen. Ofwel omdat winsten heel hard gaan stijgen of omdat koersen hard gaan dalen. Laten we bij dat laatste scenario hopen dat dit niet met een donderslag gebeurt. Over de column van Corné van Zeijl Corné van Zeijl is analist en strateeg bij Cardano en belegt ook privé. Reageer via c.zeijl@cardano.com. Deze column kun je ook iedere donderdag lezen in het FD.See omnystudio.com/listener for privacy information.

Politiek is een belangrijke factor geworden voor beleggers. Vroeger maakte het niet zoveel uit wie de Amerikaanse president was, maar nu is dat anders. De verkiezingsuitslag is ook de belangrijkste verklaring voor de koersexplosie van Tesla. Als de ceo zélf achter de knoppen mag zitten om de regels te maken voor onder andere zelfrijdende auto’s, dan is het niet moeilijk optimistisch te zijn. Bij big pharma ligt dat anders: Robert F. Kennedy junior mag in ruil voor zijn steun aan Trump daar de regels bepalen, en hij is heel erg antibigpharma. En toegegeven: dat heeft de sector ook over zichzelf afgeroepen. Zorgkosten bedragen nu 16,6% van de totale Amerikaanse economie. Dat is een van de hoogste percentages van alle Oeso-landen. De levensverwachting van de gemiddelde Amerikaan is daarbij een van de laagste, en is zelfs verder aan het dalen. Zorg is een businessmodel in de VS. Een heel winstgevend businessmodel zelfs. Ik kan u de dramaseries Dopesick en Painkiller aanraden, die zijn gebaseerd op het schandaal van Purdue Pharma, de maker van pijnstiller OxyContin. Ik zou ze niet met de kerst kijken, want ze zijn behoorlijk deprimerend. De zogenaamd niet verslavende medicijnen van Purdue speelden een belangrijke rol in de opioïdencrisis in de VS, die een ontwrichtende impact heeft gehad op de Amerikaanse samenleving. Iets wat wij hier in Nederland te allen tijde moeten zien te voorkomen. Een beetje commercie is goed; het zorgt ervoor dat het systeem efficiënter kan draaien. Te veel is slecht. Natuurlijk is de situatie in Nederland heel anders, hoewel ook hier de commercialisering langzaam maar zeker in het systeem sluipt. Laatst sprak ik iemand die reisjes naar Ibiza regelde voor mondhygiënisten. Dan krijg ik toch de kriebels. In de farmaceutische- en zorgindustrie zijn dergelijke praktijken blijkbaar normaal. Wie garandeert mij dat ik niet allerlei overbodige behandelingen krijg aangesmeerd? Vertrouwen is een groot goed, en op deze manier komt dat wel onder druk te staan. De benoeming van Kennedy als minister van gezondheidszorg heeft ervoor gezorgd dat de Amerikaanse farmasector maar liefst 10% is achtergebleven bij de brede markt. Is nu alles ingeprijsd en is het voor beleggers een mooi instapmoment? Er is namelijk weer eens een nieuw virus uitgebroken in Afrika. En misschien verzanden deze populistische ideeën ook wel in de bureaucratische machine, net zoals we met veel zaken in de Nederlandse politiek zien. Nu een van de meest winstgevende markten mogelijk aan banden wordt gelegd, zou ik voorzichtig met beleggen zijn. Het zou wel eens een structurele ommekeer kunnen zijn in de farmaceutische industrie. En misschien maar goed ook. De Amerikaanse situatie geeft aan dat hebzucht niet altijd goed is, om Gordon Gekko’s uitspraak uit de film Wall Street maar weer eens tegen te spreken. Overigens is ook deze film niet als kerstfilm aan te raden. Over de column van Corné van Zeijl Corné van Zeijl is analist en strateeg bij Cardano en belegt ook privé. Reageer via c.zeijl@cardano.com. Deze column kun je ook iedere donderdag lezen in het FD.See omnystudio.com/listener for privacy information.

Als iets een naam krijgt in de financiële wereld, moet je oppassen. Brexit, Magnificent 7 en Trump Trade zijn van die begrippen. En nu is er Le Spread. Oftewel het renteverschil tussen Duitse en Franse staatsobligaties. Die risico-opslag is nu gelijk aan die van Griekenland. Dat komt ook omdat Griekenland de zaken redelijk op orde heeft. Sinds de eurocrisis, in 2010, heeft Griekenland – noodgedwongen - de tering naar de nering moeten zetten. Dat deed economisch veel pijn, maar het is gelukt. Dat is een groot verschil met de huidige Franse situatie. Maar er zijn meer verschillen. Ten eerste was het Griekse renteverschil ten tijde van de eurocrisis ruim 40 procentpunten. Dat is wel heel wat anders dan de huidige Franse risicopremie van 0,80%. Er zit een factor 50 tussen. Een ander groot verschil is dat men in Frankrijk de noodzaak tot ingrijpen niet echt inziet. In Frankfurt maakt men zich zorgen, in Frankrijk niet. Opvallend is wel dat het een geïsoleerd probleem is. Tot nu toe gaat alleen de Franse renteopslag omhoog en trekt het niet de overige Zuid-Europese landen mee in de malaise. Bij Griekenland kon men nog dreigen om het land uit de euro te zetten. Bij Frankrijk is dat niet mogelijk. Er is geen euro zonder de Fransen. De euro is als een omelet. Je kan er ontevreden over zijn, maar een terugkeer naar nationale valuta wordt een puinhoop. Die 0,80% risico-opslag op de rente is overigens eigenlijk veel te weinig. Amerikaanse zakenbanken vinden dat Frankrijk nog een soort ‘exorbitant privilege’-premie heeft: gezien hun hoge schuldengraad en de continue budgettekorten zou het renteverschil eerder richting dat van Italië moeten gaan. Maar oké, wat nu? Nu de Franse regering is gevallen, komt er waarschijnlijk een interim-regering met een nietszeggende begroting. De eerst mogelijke nieuwe verkiezingsdatum is ergens in de zomer van 2025. En tot die tijd blijft het kwakkelen. Meestal zijn de stemverhoudingen na zo’n verkiezing niet veel anders. In het slechtste geval wordt extreemlinks groter en daarmee de middelvinger naar de rest van de Europese Unie ook. Een goed voorbeeld is de discussie over de pensioenleeftijd. Iedereen kan met de ogen dicht het financieringsprobleem zien aankomen, maar iedereen zal en moet vroeg met pensioen. Après nous, le déluge, is niet voor niets een Frans gezegde. Zolang de Fransen niet beseffen dat ze een structureel probleem hebben, komt er ook geen oplossing. Misschien komt dat besef bij een echte crisis. Zoals bij het ontploffen van de obligatiemarkt ten tijde van de Britse budgetplannen van Liz Truss, twee jaar geleden. Een duidelijk voorbeeld dat financiële markten een van de weinige partijen zijn die de politiek kan corrigeren. Ik hoop niet dat de Fransen het zover laten komen. Maar ja, hopen is geen goede beleggingsstrategie. Over de column van Corné van Zeijl Corné van Zeijl is analist en strateeg bij Cardano en belegt ook privé. Reageer via c.zeijl@cardano.com. Deze column kun je ook iedere donderdag lezen in het FD.See omnystudio.com/listener for privacy information.

Small is beautiful is een bekend gezegde. Ook in de beleggingswereld, maar daar gaat het al een tijdje niet meer op. In de afgelopen twintig jaar hebben kleine bedrijven wereldwijd het slechter gedaan dan grote bedrijven. Ondanks de bekende studies van Fama & French over het smallcap-effect. Op lange termijn zou je daar meer rendement mee maken. Lange termijn blijkt wel heel lang te zijn. Gelukkig hebben kleine bedrijven dit jaar door de overwinning van Trump een deel van hun achterstand ingehaald. Beleggers verwachten dat Trump goed zal zijn voor de Amerikaanse economie en daar profiteren vooral nationale bedrijven van. Beleggers duiken massaal op indexfondsen die de Russell 2000 volgen. Is dat een goed idee? Het is sowieso niet verstandig om de kudde te volgen. Maar ook fundamenteel is er nog wel het een en ander op aan te merken. Die belastingverlagingen van Trump zijn leuk, maar dan moet je wel eerst winst maken. En er zitten nogal wat verliesgevende bedrijven in deze index. Dat komt onder andere door het hoge gehalte biotechbedrijven; die maken over het algemeen geen winst. Mocht u toch in kleinere bedrijven willen beleggen, dan zijn de midcapbedrijven misschien een aardig alternatief. Die bedrijven maken wel een mooie winst. En die winsten zijn over de afgelopen twintig jaar zelfs harder gestegen dan van de bedrijven in het grote zusje, de S&P 500. De winsten van de Russell 2000-bedrijven zijn daarentegen juist flink achtergebleven (21% minder). En dat terwijl de midcapaandelen op slechts zestien keer de verwachte winst staan. Vergelijk dat eens met een waardering van de S&P 500 van 22 maal de verwachte winst en de Russell 2000 38 keer. In Europa is het beeld niet heel anders. Ook hier groeien de midcapwinsten harder dan bij de grote bedrijven. Op zich is die grotere winstgroei wel te verklaren. Kleinere bedrijven zijn meer gefocust en minder bureaucratisch dan grote bedrijven. En net als in de VS zijn ook hier de midcapbedrijven goedkoper. Hoewel de korting niet zo heel groot is. De brede Europese STOXX 600 staat op dertien keer de verwachte winsten. De midcapindex op 12,4 keer. Misschien denkt u, ja, maar Europa koerst keihard op een recessie af, dan moet je toch niet in Europese bedrijven gaan beleggen? In principe klopt dat. Hoe slechter de economie, hoe minder winst de bedrijven maken, hoe lager de koersen. Maar beurzen lopen daar altijd wat op vooruit. Als de recessie wordt aangekondigd, is het meestal een ideaal moment om te kopen. Dus nu maar wachten op de vette krantenkoppen over de recessie. Bedenk echter: als je te lang wacht op het ultieme koopmoment, koop je misschien wel nooit. Want wie het onderste uit de kan wil… Over de column van Corné van Zeijl Corné van Zeijl is analist en strateeg bij Cardano en belegt ook privé. Reageer via c.zeijl@cardano.com. Deze column kun je ook iedere donderdag lezen in het FD.  See omnystudio.com/listener for privacy information.

Donald Trump wees in zijn verkiezingscampagne op de enorme inflatie tijdens Joe Bidens presidentschap. ‘Bacon is up five times’, zei hij. Maar volgens de Federal Reserve Bank van St. Louis steeg de prijs van een plakje bacon slechts 11,5%. Maar goed, 400% of 11,5%, wat maakt het uit? In de verkiezingsstrijd gaat het om perceptie, niet om de werkelijkheid. Pikant detail is dat de prijs van bacon onder Trump met 13,9% steeg. Wat wel klopt is dat de inflatie onder Trump lager was. Toen stegen de prijzen met 8% en benzineprijzen daalden zelfs lichtjes. Terwijl de prijzen onder Biden maar liefst 21% omhoog gingen. Logisch dat je boze kiezers krijgt. Deze boosheid was een belangrijke factor bij Trumps overwinning. Dat Biden de schuld kreeg is logisch, maar de hoge inflatie was vooral een internationaal fenomeen. De prijsstijgingen in bijvoorbeeld Nederland en het Verenigd Koninkrijk waren zelfs iets hoger. Maar Biden heeft wel een beetje schuld. Hij ging door met fiscale stimulering, ondanks de hoge inflatie. De Inflation Reduction Act had weinig met inflatiebestrijding te maken, maar vooral met investeringen in schone energie. Daarmee jaag je de economie aan en dus ook de inflatie. Of het onder Trump veel beter zal gaan met de inflatie is de vraag. Als eerste weten we sowieso niet wat Trump daadwerkelijk gaat doorvoeren. Het is wel duidelijk dat hij wat aan de immigratie en aan de importtarieven wil gaan doen. En beide hebben een inflatieverhogend effect. Als eerste de importtarieven. Als Trump daadwerkelijk tarieven van 60% op Chinese importen en 20% op de rest van de wereld gaat invoeren dan heeft dat een prijsverhogend effect. Het kan zijn dat de tussenhandel een deel van deze stijging voor eigen rekening gaat nemen. Daarnaast is het effect van deze tarieven in principe eenmalig. Het is niet zo dat de tarieven het jaar daarop weer met 20%/60% gaan stijgen. In ieder geval hebben de importtarieven vooral impact op duurzame goederen. De meest in het oog springende inflatie, zoals die van voeding en energie zal er nauwelijks door worden beïnvloed. Sterker nog, Trumps ‘drill baby drill’-energiestrategie (pomp zoveel mogelijk olie op) zal een drukkend effect op de olieprijs en dus de benzineprijs hebben. Als tweede lagere immigratie en massadeportatie. Deze zullen een flinke invloed op de Amerikaanse arbeidsmarkt hebben. In een van zijn speeches zei hij dat hij 20 miljoen immigranten wil terugsturen naar hun thuisland. Dat gaat niet lukken. Bedenk dat er 168 miljoen werkenden in de VS zijn. Maar ook hier is de belofte sterker dan de feiten. Het verhaal zal wel een afschrikwekkend effect op immigratie hebben. Hoe minder aanbod van arbeid, hoe hoger de lonen en dus hoe hoger de inflatie. Dus Trumps beleid zorgt eerder voor hogere dan lagere inflatie. Wie weet gaat de Amerikaanse kiezer nog eens terugverlangen naar Bidens bacon. Over de column van Corné van Zeijl Corné van Zeijl is analist en strateeg bij Cardano en belegt ook privé. Reageer via c.zeijl@cardano.com. Deze column kun je ook iedere donderdag lezen in het FD.See omnystudio.com/listener for privacy information.

Deze week vergeleek Bloomberg-columnist John Authers de huidige Trump-rally op de beurs met de rally na de verkiezing van Herbert Hoover in 1928. Ook daar was een dergelijk optimisme te zien. Authers waarschuwt dat je natuurlijk nooit grafieken over elkaar mag leggen. Maar ik denk dat er zeker wat interessante vergelijkingen zijn te maken. Beide Republikeinen zagen dus een flinke aandelenrally na hun verkiezing. Bij die van Hoover liep dat nog flink door. Tien maanden later stond de S&P-index maar liefst 43% hoger. Daarna kwam echter de grote beurscrash en verdween deze koerswinst als sneeuw voor de zon. Hoover was qua persoonlijkheid overigens het spiegelbeeld van Trump. Hoover, die opgroeide in de christelijke Quaker-gemeenschap, vond dat hij op een gegeven moment genoeg geld had verdiend en zich daarom kon inzetten voor de maatschappij. Een nobel streven. Bij Trump ligt dat iets anders. Hoover moedigde de Amerikaanse bevolking aan om te participeren in de economische groei van het land. Hij adviseerde dan ook om iedere maand wat aandelen te kopen. Dat was destijds al een goed idee en heeft ook altijd gewerkt. Alleen moest je vanaf het moment dat Hoover dit advies gaf, wel erg veel zitvlees hebben. Pas eind 1943 leverde deze veilige beleggingsstrategie eindelijk wat geld op. In de jaren ‘30 was de werkloosheid en de armoede zo hoog opgelopen dat de mensen al blij waren dat ze te eten hadden, laat staan dat ze geld over hadden om te beleggen. Hoover was ook een groot voorstander van laisser-faire, ofwel: laat de economie maar op zijn beloop gaan. Als er een bank failliet gaat, dan is dat maar zo. In de loop van de tijd hebben we geleerd dat dit geen goed idee is. Trump is ook van de vrije markt. Velen zijn het alweer vergeten, maar weet u nog dat Trump tijdens zijn eerste termijn de regels voor kleinere regionale banken had versoepeld? Het was de belangrijkste oorzaak van de bankencrisis begin 2023. Het kordate optreden van de Fed heeft erger voorkomen. Hoover vond het ook een goed idee om de Amerikaanse industrie te beschermen. De tarieven op geïmporteerde goederen werden flink opgeschroefd. Achteraf concludeerden economen dat dit de Grote Depressie groot maakte. En nu denkt ook Trump dat dit een goed idee is. Volgens een bekend gezegde herhaalt de geschiedenis zich niet, maar rijmt zij wel. Dus laten we er dan ook lessen uittrekken. Dat koersen veel verder kunnen oplopen dan je van tevoren ooit voor mogelijk had gehouden. Dat minder regelgeving ook meer risico betekent, en dus een grotere kans op ongelukken. En dat het opwerpen van handelsbarrières en importtarieven geen goed idee is. Het is te hopen dat president Biden bij zijn vertrek wat geschiedenisboekjes laat slingeren in het Oval Office. Over de column van Corné van Zeijl Corné van Zeijl is analist en strateeg bij Cardano en belegt ook privé. Reageer via c.zeijl@cardano.com. Deze column kun je ook iedere donderdag lezen in het FD.See omnystudio.com/listener for privacy information.

Toen Herna Verhagen aantrad als ceo van PostNL, was er nogal wat aandacht voor het feit dat ze een vrouw was. Toegegeven, op dat moment in de tijd was een female touch zeker nuttig. Haar voorganger, Harry Koorstra, was nogal een rouwdouwer en had flinke ruzie met de vakbonden. Dat probleem had ze relatief snel opgelost. Vrouwen zijn er om risico’s te beheersen en moeten altijd de puinhoop van mannen opruimen. Tenminste, dat is de mening van een recent informatief filmpje van BNN-Vara over het feit dat Philips een vrouwelijke cfo kreeg. Daarin werd gesteld dat zij de puinhopen mocht opruimen. Je zal net als cfo zijn aangenomen en dan vertelt zo’n presentator dat je daar alleen maar zit omdat je vrouw bent. Dat is een flinke belediging. Een goede topmanager is een goede topmanager. Of het een man of een vrouw is, doet niet ter zake. U kent wellicht de befaamde uitspraak van ECB-president Christine Lagarde dat als Lehman Brothers Lehman Sisters zou hebben geheten, er wellicht geen Grote Financiële Crisis was geweest. Altijd makkelijk om in scenario’s uit een parallel universum te praten. Je kan het toch niet controleren. Al moet ik wel toegeven dat ik denk dat de houding ten opzichte van risico van een gemiddelde vrouw anders is dan die van een gemiddelde man. En voordat u zich aangesproken voelt, ik heb het hier over gemiddelden en nee, het is niet door feiten onderbouwd. Ik denk dat Herna Verhagen het niet zoveel beter had kunnen doen. Vergelijk PostNL maar met het Belgische Bpost. Het aandeel PostNL is onder Verhagens regime gedaald van €3,80 naar rond de €1,0. Bpost is sinds de introductie in 2013 zelfs 84% kwijtgeraakt. Had ze het écht niet beter kunnen doen? Het probleem van PostNL is tweeledig. Ze hebben een postbedrijf dat langzaam aan het afsterven is. En in de pakketjesmarkt heerst een moordende concurrentie. Misschien had mevrouw Verhagen toch wat risicovoller moeten optreden. Toen de Tweede Kamer pasgeleden 24-uursbezorging eiste, had ze ook kunnen zeggen: ‘Oké, hier heb je de postmarkt terug. Doe ermee wat je wilt, maar als wij geen fatsoenlijke winst kunnen maken, dan stoppen we er mee.’ En in de pakkettenmarkt vinden consumenten de bezorging door PostNL beter dan die van de concurrenten. Maar de premie die het bedrijf daarvoor ontvangt is te laag. Ik heb nog nooit een reclame gezien in de trant van: ‘Laat het door PostNL bezorgen, dan gaat het tenminste goed’. Misschien moet de komende ceo van PostNL meer lef, meer risico tonen. Nu heb ik het idee dat ik naar een kikker in een pan met heet water zit te kijken. En of het een vrouwtjes- of een mannetjeskikker is, dat maakt niet uit. Over de column van Corné van Zeijl Corné van Zeijl is analist en strateeg bij Cardano en belegt ook privé. Reageer via c.zeijl@cardano.com. Deze column kun je ook iedere donderdag lezen in het FD.See omnystudio.com/listener for privacy information.