Column Corné van Zeijl | BNR

Een van de meest bijzondere grafieken die ik de afgelopen tijd op Twitter (ik weiger het X te noemen) voorbij heb zien komen, is de vergelijking van de beurswaarde van de Magnificent Seven en de beurswaarde van het Verenigd Koninkrijk, China, Frankrijk en Japan. De zeven bedrijven zijn nu meer waard dan vier hele landen bij elkaar, en het zijn niet eens kleine landen. Alphabet, Amazon, Apple, Meta, Microsoft, Nvidia en Tesla zijn samen zo groot dat ze ruim 17% van de totale wereldwijde aandelenindex (de MSCI ACWI) uitmaken. De overige 2939 bedrijven zijn goed voor 83%. Dus van iedere €100 die er in een wereldwijd indexfonds gaan, wordt er €17 belegd in deze zeven bedrijven. Hoezo, maximale spreiding in een wereldaandelenindex? Bloomberg heeft tegenwoordig zelfs een Magnificent Seven-index. Deze index is dit jaar met 112% gestegen. Nvidia, waar een jaar geleden nog bijna niemand over sprak, steekt daarbij met kop en schouders boven de anderen uit: +234%. Dit soort cijfers tarten iedere fantasie en beleggers zouden weleens last van hoogtevrees kunnen krijgen. Maar een echte belegger kijkt niet alleen naar prijzen, maar ook naar wat je ervoor terugkrijgt. De onderliggende winsten zijn ook flink gestegen. De gemiddelde winst per aandeel van het groepje ging dit jaar met 89% omhoog. Oké, ook hier neemt Nvidia een groot deel voor zijn rekening. Dit is dan ook het enige bedrijf dat echt megawinsten maakt door de AI-hype. Nvidia levert de gereedschappen, de chips. Tijdens de goldrushes waren het ook de verkopers van pikhouwelen, schoppen en goudpannen die het meest en het makkelijkst geld verdienden. Zonder de Nvidia-superwinsten waren de winsten van de Magnificent Seven ‘maar’ 42% hoger. Prachtig hoor, maar het staat niet in verhouding tot de koersstijging. Grofweg de helft van die magnifieke koerswinst komt van hogere winsten en de andere helft van hogere waarderingen. En hogere waarderingen komen en gaan als eb en vloed. Als we wat dieper in die mooie winsten duiken, blijkt dat ze vooral gedreven worden door een flink winstherstel bij Amazon en Meta. Bij de grootste twee, Apple en Microsoft, gaan de winsten nauwelijks omhoog. Bij Tesla gaat de winst zelfs flink naar beneden. Tesla heeft een sterke prijsconcurrentie in de elektrische auto-industrie aangewakkerd en heeft daar nu zelf veel last van. Bovendien hangt bij de bedrijven die groot zijn in sociale media, nog altijd de donkere wolk van strengere regelgeving boven hun bedrijfsmodel. Nee, 2023 was een prachtig jaar voor een belegging in de Magnificent Seven, maar besef dat een groot deel van uw koerswinsten zijn gebaseerd op hogere waarderingen in de hoop dat deze bedrijven superwinsten gaan maken met AI. Zoals u weet is hoop geen strategie en zeker geen beleggingsstrategie. Over de column van Corné van Zeijl Corné van Zeijl is analist en strateeg bij Cardano en belegt ook privé. Reageer via c.zeijl@cardano.com. Deze column kun je ook iedere donderdag lezen in het FD.See omnystudio.com/listener for privacy information.

Veel beleggers zitten met blosjes op de wangen. Alles, maar dan ook alles doet het goed: aandelen, obligaties, goud, crypto’s en zelfs onroerendgoedaandelen. Die rally is begin november gestart (zie ook mijn column Novembermaand koopjesmaand). Een echte alles-rally. De oorzaak van deze stijging is een mix van veel optimisme over wat kunstmatige intelligentie (AI) gaat brengen, een aantal meevallende inflatiecijfers en een voorzitter van de Federal Reserve die tijdens de laatste rentevergadering nog wat extra olie op het vuur gooide. Zelf zetten de Fed-leden drie verlagingen in de zogeheten dot plot. In die puntenwolk staan al hun renteverwachtingen met stippen ingetekend. De Fed gaat dus de rente verlagen zonder dat er een economische noodzaak is. Gewoon voor de zekerheid, net zoals in 1995 en in 1998. Dat klinkt ook logisch met een werkloosheid van slechts 3,7%, een loongroei van 4% en dalende inflatie. De Fed zegt dan wel drie verlagingen, maar de markt hoort zes. Tenminste, die zitten momenteel in de markten ingeprijsd voor heel 2024. Als je zes renteverlagingen verwacht, ga je uit van een flinke recessie. Mr. Market verwacht blijkbaar dat de Fed flink moet ingrijpen om te veel economische schade te voorkomen. De enorme rentedaling op de obligatiemarkt geeft dat ook aan. Een daling van ruim 1% in slechts twee maanden tijd komt vrijwel nooit voor. Alleen tijdens crises, zoals die in 2020 of de grote financiële crisis van 2008. Nu is de rentedaling er wel, maar de crisis niet. De extreme beweging is ook te verklaren door de hedgefondsen. Die gokten eind oktober nog op een rentestijging. En nu op een rentedaling. Deze partijen hebben daarom massaal obligaties gekocht en dat zorgt voor hogere koersen en dus een lagere rente. Aandelenbeleggers zijn optimistisch, maar op heel andere gronden. Natuurlijk vinden die een rentedaling wel fijn. Vandaar dat ze nu maar liefst twintig maal de verwachte winsten voor Amerikaanse aandelen betalen. Twee maanden geleden was dat nog zeventien. Maar in tegenstelling tot de obligatiebeleggers verwachten zij juist wel een heel goede economie. De komende twaalf maanden gaan de Amerikaanse bedrijfswinsten met 11,4% stijgen. Dat is in historisch perspectief veel. Gemiddeld ligt de verwachte stijging net iets onder de 10%. Voor een dergelijke winsttoename moet de economie wel een beetje flink groeien. Het is niet voor niets dat ze massaal geld in aandelen stoppen. De instroom in S&P 500-indexfondsen was niet vaak zo groot. Het lijkt dus erg op een Goudlokje-scenario. Beleggers geloven graag in sprookjes. Alles lijkt perfect. Totdat de grote boze wolf langskomt. De alles-rally is eigenlijk een alles-is-perfect-rally. En als alles perfect moet zijn, is de kans op tegenvallers het grootst. Over de column van Corné van Zeijl Corné van Zeijl is analist en strateeg bij Cardano en belegt ook privé. Reageer via c.zeijl@cardano.com. Deze column kun je ook iedere donderdag lezen in het FD.See omnystudio.com/listener for privacy information.

De onroerendgoedmarkt heeft het zwaar. Als voorlopig hoogtepunt kwamen daar deze week de financieringsproblemen van het Duitse Signa bij. Dat is een van de grootste onroerendgoedbedrijven van Europa en onder andere gedeeltelijk eigenaar van de Bijenkorf. Het heeft in totaal €13 mrd aan schuld uitstaan. Natuurlijk zaten de Duitse overheidsbanken weer bij de geldschieters. Iets dergelijks zagen we ook bij foute Amerikaanse hypotheken in 2007/2008. Ook daar hadden de Landesbanken bovenmatige exposure. Wie zei ook alweer dat banken in overheidshanden zoveel beter zijn? In de afgelopen maanden zijn Signa’s party planners, jagers en het personeel van de privéjets ontslagen. Dan schieten de tranen je in de ogen. Niet vanwege het medelijden met deze werknemers, maar vooral van dit soort uitspattingen op bedrijfsniveau. Natuurlijk kan een bedrijf in theorie goed lopen als het dit soort fratsen uithaalt, maar in de praktijk is het vaak een teken dat het management niet meer met beide benen op de grond staat. De herinnering aan de ondergang van woningbouwcorporatie Vestia komt bovendrijven. Ook daar richtte één iemand met een te groot ego immense schade aan. De maatschappelijke gevolgen zijn nog altijd zichtbaar. Woningbouwcorporaties zitten nog immer op de blaren. Signa zou wel eens de kanarie in de kolenmijn kunnen zijn. Komende tijd moeten er flink wat schulden van onroerendgoedbedrijven worden afgelost en geherfinancierd. Banken zijn uitermate terughoudend om ze nieuw krediet te verschaffen. Dat betekent dat deze bedrijven mogelijk panden gedwongen moeten verkopen en dat drukt de prijzen weer. Genoeg ellende in de onroerendgoedmarkt dus. Toch schieten de koersen van beursgenoteerde onroerendgoedaandelen omhoog. In slechts zes weken tijd zijn de belangrijkste Europese onroerendgoedindices met 30% gestegen. Dat klinkt vreemd gezien alle ellende in die sector. Maar dat is het voordeel van de beurs. Beleggers wisten allang van die narigheid en die zat dus al in de koersen verwerkt. Ondanks de scherpe koersstijging van de afgelopen maand, staan deze aandelen nog altijd 40% onder de precoronatop. De laatste koersstijging komt vooral door de rentedaling. Onroerendgoedaandelen zijn uitermate rentegevoelig. Deze koersbewegingen zijn een prachtig voorbeeld dat de beurs toch een uitermate efficiënt systeem is om alle factoren supersnel in de prijs te verdisconteren. Ik zie bij grote beleggers steeds meer voorkeur voor niet-beursgenoteerde beleggingen. Want dan heb je geen last van koersfluctuaties. Toegegeven, Mr. Market heeft soms wel wat weg van iemand met een bipolaire stoornis, maar dat is nog altijd beter dan je ogen sluiten voor de werkelijkheid. Voordat je het weet, heb je uit vrees voor bewegende koersen een belang in een niet-beursgenoteerd onroerendgoedbedrijf met een ceo met een ego van hier tot Tokio. Dan maar wat koersfluctuaties in je portefeuille. Over de column van Corné van Zeijl Corné van Zeijl is analist en strateeg bij Cardano en belegt ook privé. Reageer via c.zeijl@cardano.com. Deze column kun je ook iedere donderdag lezen in het FD.See omnystudio.com/listener for privacy information.

Ik heb met een goede vriend een jaar geleden een weddenschap over de olieprijs afgesloten. Het ging om een fles goede witte wijn. Die weddenschap loopt deze donderdag af. Ik dacht hem op mijn sloffen te winnen. Het leek logisch dat de olieprijs zou gaan stijgen. Maar ja, begin vorig jaar leken wel meer dingen logisch, die achteraf niet zijn uitgekomen. Mijn verwachting op een hogere olieprijs was gebaseerd op de verhoudingen van vraag en aanbod. De luchtvaart gebruikte toen nog steeds 2 miljoen minder olievaten per dag dan voor de coronaperiode. Na corona wilde iedereen weer op vakantie, dus dat zou voor een sterke toename van de vraag zorgen. Mensen wilden inhalen wat hij of zij aan vakanties hadden gemist. Het aantal vliegbewegingen is nu zelfs groter dan voor de pandemie uitbrak. Dus die vraag kwam er wel, maar het prijseffect niet. Ook de heropening van de Chinese economie zou voor een sterke vraag impuls zorgen. Dat viel tegen. De Chinezen hebben nooit een coronaspaarpotje gehad. Dus toen ze uit de lockdown kwamen, hadden ze ook niets extra’s om uit te geven, wat wij in de westerse wereld wel hadden. Daarnaast ging ik er van uit dat de VS hun strategische olievoorraden weer zouden aanvullen. Maar de Amerikaanse president Joe Biden, die flink wat olie had verkocht om de olieprijs te drukken, heeft dat tot op heden nog steeds niet gedaan. Dus ook deze verwachte vraag kwam er niet. En als laatste verwachte ik een recessie in de VS en in de eurozone. Daar zouden we dan tegen het einde van het jaar weer uit zijn. Een betere economie betekent meer vraag naar olie. Die recessie kwam er niet. Sterker nog: pas nu zien we langzamerhand de vooruitzichten voor de Amerikaanse economie verbleken. Dat is dan ook gelijk de belangrijkste verklaring voor de lagere olieprijs in de afgelopen maanden. En de bescheiden productiebeperking van de Opec+ is niet genoeg om de prijzen omhoog te houden. De argumentatie van mijn vriend destijds was simpelweg dat de olieprijs overbought was. Sentiment wint het vaak van de fundamenten, vooral op korte termijn. Ik heb nog eens teruggekeken wat de consensus toen was. De grote zakenbanken gingen uit van een olieprijs van $93 eind 2023. Dat zou een stijging van 27% zijn geweest. De consensus was dus al heel erg optimistisch. Ik had beter moeten weten. Op moment van schrijven hangt het erom of ik mijn weddenschap verlies of niet. Nu verwachten de Amerikaanse zakenbanken een prijs voor een vat Western Texas olie (WTI) van $85 eind 2024. Dan weet u dat alvast, mocht u ook een weddenschap willen aangaan. Maar uh, een fles wit was het toch? Of ben ik in de war met WTI? Over de column van Corné van Zeijl Corné van Zeijl is analist en strateeg bij Cardano en belegt ook privé. Reageer via c.zeijl@cardano.com. Deze column kun je ook iedere donderdag lezen in het FD.See omnystudio.com/listener for privacy information.